Τα αγαπηµένα µας ξέφωτα

Ο Στεφάν Εσέλ καλεί τους Γάλλους να αγανακτήσουν. Καιη Αννα Αχµάτοβα τούς ζητάει να ονειρευτούν µε την «Μπαλάντα της Πρωτοχρονιάς»: «Και το φεγγάρι που έπληττε στα σύννεφα/ Εριξε στο δωµάτιο µια σκυθρωπή µατιά./ Εξι σερβίτσια υπάρχουν στο τραπέζι./ Και µια θέση είναι κενή./ Είµαστε ο άντρας µου, οι φίλοι µου κι εγώ/ Που γιορτάζουµε την Πρωτοχρονιά./ Τι είναι αυτό το αίµα στα δάκτυλά µου/ Γιατί καίει τόσο το κρασί, σαν δηλητήριο;/ Κατανυκτικός, ανέκφραστος, ο οικοδεσπότης/ Υψώνει το ποτήρι του:/ «Πίνω στα αγαπηµένα µας ξέφωτα, στη γη/ Οπου είµαστε όλοι θαµµένοι.»/ Υστερα ένας απ’ τους φίλους µου, µε το βλέµµα στραµµένο στο πρόσωπό µου/ Θυµάται ένας θεός ξέρει τι/ Κι αναφωνεί:«Ας πιούµε στα τραγούδια της/ Οπου είµαστε όλοι ζωντανοί!» Μα ένας τρίτος που τα πάντα αγνοούσε/ Οταν έφυγε από τον κόσµο/ Απαντώντας στις σκέψεις µου, µουρµούρισε:/ «Ας µην ξεχάσουµε να πιούµε/ Στην υγειά εκείνων που δεν βρίσκονται ακόµη µαζί µας».

Το ποίηµα αυτό– σηµειώνει ο βιβλιοκριτικός της Μοντ Πιερ Ασουλίν στο µπλογκ του – γράφτηκε το 1923 και περιλαµβάνεται στη δίγλωσση ρωσο-γαλλική συλλογή «Το αγριοτριαντάφυλλο ανθίζει και άλλα ποιήµατα» που κυκλοφόρησε τον περασµένο Νοέµβριο από ένα µικρό εκδοτικό οίκο της Γενεύης. Η (νέα) µετάφραση είναι της Μαριόν Γκραφ και της Ζοζέ-Φλορ Ταπί, που εξοµολογούνται ότι αφέθηκαν να καθοδηγηθούν από το βασικό γνώρισµα της ρωσίδας ποιήτριας: την άµεση οξύτητα της σκέψης της και την ακραία περιεκτικότητα των εικόνων. Η συλλογή κλείνει µε τις 30 σελίδες του περίφηµου «Ρέκβιεµ», που η Αχµάτοβα έγραψε σταδιακά από το 1935 ώς το 1940. Το 1961, πέντε χρόνια πριν από τον θάνατό της στην αγαπηµένη της Πετρούπολη, που λεγόταν ακόµα Λένινγκραντ, πρόσθεσε την παρακάτω Επιγραφή:

«Οχι, ούτε κάτω από ξένους ουρανούς/ Ούτε κάτω από ξένα φτερά./ Με τον λαό µου έµεινα/ Εκεί που ήταν ο λαός µου, στη δυστυχία του».