Δεν ζούμε πια στον Μεσαίωνα!

«Αποτελεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου τη νέα πυρηνική αποκάλυψη;». Αυτός ήταν ο τίτλος ενός ρεπορτάζ που δημοσίευσαν προχθές οι Τάιμς του Λονδίνου, από το οποίο προκύπτει ότι οι Βρετανίδες μητέρες είναι όλο και πιο ανήσυχες για τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. «Σε γενικές γραμμές θεωρείται καλό τα παιδιά να γίνονται πράσινα όσο πιο νωρίς γίνεται, γιατί η δική τους γενιά είναι εκείνη που θα κάνει τη διαφορά», λέει ο παιδοψυχολόγος Άνγκαραντ Ράντκιν. «Αναρωτιέμαι όμως μήπως το πρόβλημα έχει γίνει μεγάλο βάρος γι΄ αυτά».

Αρκετά παιδιά 10 ώς 15 ετών που μίλησαν στη βρετανική εφημερίδα, είπαν ότι φοβούνται πολύ για το μέλλον τους. «Ένας πολιτικός ήλθε τις προάλλες στο σχολείο μου και μας είπε ότι η κλιματική αλλαγή θα προκαλέσει πλημμύρες σε πολλές χώρες», τόνισε ο δεκάχρονος Ράφαελ Ρόσιτερ. «Είπε ότι ο Βόρειος Πόλος θα λειώσει. Μου κόπηκε η ανάσα. Δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τότε. Ο πολιτικός είπε ακόμη ότι το μενού του σχολείου πρέπει να έχει λιγότερο κρέας και ψάρι, γιατί τότε θα είναι πιο φιλικό προς το περιβάλλον».

Ανάλογα αισθήματα φόβου έχουν καταγραφεί και σε άλλες χώρες. Τηλεφωνική δημοσκόπηση σε 500 παιδιά ηλικίας 6 ώς 11 ετών που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στην Αυστραλία, έδειξε ότι ένα στα τρία παιδιά θεωρούν πως όταν ενηλικιωθούν, ο πλανήτης δεν θα υπάρχει πια.

Μήπως λοιπόν υπερβάλλουμε λίγο; Μήπως οι προειδοποιήσεις για τις επιπτώσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου αγγίζουν μερικές φορές τα όρια της κινδυνολογίας; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να δείξουμε περισσότερη προσοχή για το περιβάλλον απ΄ ό,τι κάναμε τις προηγούμενες δεκαετίες, γράφει στη Μοντ ο ιστορικός του Μεσαίωνα, Ζακ Λε Γκοφ. Ταυτοχρόνως, όμως, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι οι φόβοι που προκαλούνται, συχνά με παράλογο τρόπο, από τη σχετική φιλολογία πλήττουν ακόμη περισσότερο πληθυσμούς που αντιμετωπίζουν ήδη μεγάλα προβλήματα. Η απίστευτη επίθεση στην κατανάλωση κρέατος, για παράδειγμα, συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στις σοβαρές δυσκολίες των αγροτών, μιας κοινωνικής κατηγορίας που έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό στην ίδρυση της Ευρώπης. Το αυξημένο κόστος της βιολογικής διατροφής απομακρύνει λίγο περισσότερο τους φτωχούς από το τραπέζι των πλουσίων και αυξάνει τις δυσκολίες των κατοίκων του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Πώς είναι δυνατόν- αναρωτιέται ο Γάλλος ιστορικός- το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πρόγραμμα ενός κόμματος σε μια δημοκρατία να περιορίζεται στην οικολογία; Η μέριμνα για το περιβάλλον δεν πρέπει να αποτελεί παρά ένα από τα θέματα ενός προγράμματος με μεγαλύτερο εύρος και βάθος. Εν πάση περιπτώσει, δεν ζούμε πια στον Μεσαίωνα!