Η «Κίνα της Ευρώπης»

΄Εξαλλοι είναι οι Γερμανοί με τις επικρίσεις της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών για το εμπορικό τους πλεόνασμα. Όλα μπαίνουν στη συζήτηση, ο πόλεμος, το Τείχος και, φυσικά, η Ελλάδα.

«Ε,όχι να μας δίνει μαθήματα κι η Γαλλία, που με την κρατική βιομηχανική της πολιτική αλλοιώνει μονίμως τον διεθνή ανταγωνισμό!», έγραψε χθες η Ντι Βελτ. «Οποιος θέλει να προχωρά μπροστά πρέπει να προσανατολίζεται χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον καλύτερο, και όχι να προσπαθεί να τον τραβήξει μαζί του προς τα κάτω», σάρκασε η Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ. Αφορμή γι΄αυτή την έκρηξη ήταν η συνέντευξη της Κριστίν Λαγκάρντ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, όπου επιτέθηκε στη Γερμανία για την πολιτική των υψηλών εμπορικών πλεονασμάτων (135,8 δισ. ευρώ το 2009!) και την κάλεσε να αυξήσει την εγχώρια ζήτηση ώστε να τονωθεί η οικονομική ανάπτυξη στην ευρωζώνη.

Η Γερμανία έχει εν μέρει δίκιο, παρατηρεί ο Ερίκ Λε Μπουσέ στη γαλλική ιστοσελίδα Slate. Πλήρωσε ακριβά την ενοποίησή της. Πλήρωσε ακριβά και την υιοθέτηση του ευρώ. Το deal που παρουσιάστηκε στην κοινή της γνώμη προέβλεπε την εγκατάλειψη του μάρκου με αντάλλαγμα το οριστικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τους συμμάχους για τις επιπτώσεις του πολέμου. Τα 80 εκατομμύρια των Γερμανών δέχθηκαν να μειωθεί η αγοραστική τους δύναμη και η κοινωνική τους προστασία. Κι ύστερα διαπίστωσαν, πρώτα με θλίψη και στη συνέχεια με οργή, ότι άλλες χώρες συνέχιζαν να ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους, χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια να κρατούν τα ελλείμματά τους χαμηλά. Πώς να τους ζητήσει λοιπόν τώρα η καγκελάριός τους- δύο μήνες μάλιστα πριν από κρίσιμες εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία- να βοηθήσουν μια από αυτές τις χώρες για να μη χρεοκοπήσει;

Προκειμένου να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της και να μην πληγεί από τους φτηνότερους Ασιάτες και Ανατολικοευρωπαίους ανταγωνιστές της, η Γερμανία ακολούθησε την τελευταία δεκαετία πολιτική συγκράτησης των μισθών. Με τον τρόπο αυτό έδωσε ώθηση στις εξαγωγές της εις βάρος της εγχώριας ζήτησης. ΄Εγινε κατά κάποιο τρόπο η «Κίνα της Ευρώπης». Όπως παρατηρεί όμως ορθώς η Λαγκάρντ, αυτό το μοντέλο μακροπρόθεσμα δεν είναι βιώσιμο. Η Γερμανία είναι μέλος μιας ένωσης. Κι όταν υπάρχουν σημαντικές οικονομικές ανισορροπίες μεταξύ των μελών αυτής της ένωσης, πρέπει είτε να μετακινούνται άνθρωποι εκεί όπου υπάρχει δουλειά είτε να διοχετεύονται πόροι στις χώρες που μένουν πίσω. Αλλά η Ευρώπη δεν διαθέτει τέτοιους μηχανισμούς. Πρέπει λοιπόν να προταθεί στους Γερμανούς ένα νέο deal: δημοσιονομική και νομισματική πειθαρχία με αντάλλαγμα την αύξηση της εγχώριας ζήτησής τους. Ο τρόπος με τον οποίο θα επιτευχθεί αυτό είναι δική τους υπόθεση.

Και πώς θα επιτευχθεί η εισαγωγή στη Γερμανία περισσοτέρων ελληνικών προϊόντων ή, γενικότερα, προϊόντων «made in ΡΙGS»; Αυτό είναι (και) δική μας υπόθεση.