Πεθαίνοντας στην Αβάνα

Η υπόθεση Μπόμπι Σαντς, που συγκλόνισε πριν από 29 χρόνια την Ιρλανδία και όλο τον κόσμο, δείχνει να επαναλαμβάνεται σήμερα στην Κούβα. Γιατί λοιπόν δεν κινητοποιείται αυτή τη φορά η Αριστερά;

O Γκιγιέρμο Φαρίνιας είναι πολύ πεισματάρης. Γιος ενός συμπολεμιστή του Τσε Γκεβάρα στο Κονγκό και μιας επαναστάτριας, σπούδασε στη Σοβιετική Ένωση και υπηρέτησε στον κουβανικό στρατό. Μετά την εκτέλεση όμως του στρατηγού Αρνάλντο Οτσόα, το 1989, παρέδωσε την κομματική του ταυτότητα και πέρασε στην αντιπολίτευση. Από τότε έχει περάσει 11,5 χρόνια στη φυλακή και έχει κάνει 23 απεργίες πείνας. Στη διάρκεια της προηγούμενης, που έκανε το 2006 ζητώντας ελεύθερη πρόσβαση στο Ιnternet για όλους τους Κουβανούς, χρειάστηκε να διακομιστεί επανειλημμένα στο νοσοκομείο. Το ίδιο συνέβη και χθες, όγδοη ημέρα της νέας του απεργίας όπου αρνείται και το νερό. Την ξεκίνησε την επαύριο του θανάτου του Ορλάντο Σαπάτα, που υπέκυψε ύστερα από απεργία δυόμισι μηνών. Το αίτημά του είναι το ίδιο μ΄ εκείνου: να αφεθούν ελεύθεροι 26 πολιτικοί κρατούμενοι που παρουσιάζουν προβλήματα υγείας.

Όπως δήλωσε ο 48χρονος ψυχολόγος και δημοσιογράφος σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε χθες στην Ελ Παΐς, ένας άλλος στόχος της απεργίας του είναι να πληρώσει η κυβέρνηση ένα υψηλό πολιτικό κόστος για τη δολοφονία του Σαπάτα. «Είμαι έτοιμος να πεθάνω», είπε. «Είναι ώρα να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτή η κυβέρνηση είναι απάνθρωπη, και υπάρχουν στιγμές στην ιστορία των χωρών που είναι ανάγκη να υπάρχουν μάρ τυρες». Και δεν σκέφτεται τη γυναίκα του, τη μάνα του, την οκτάχρονη κόρη του; «Όταν έλαβα την απόφαση να ξεκινήσω πάλι απεργία πείνας, η μητέρα μου έκανε 16 ώρες να μου μιλήσει. Τώρα, παρόλο που διαφωνούν, σέβονται την απόφασή μου. Τους λέω ότι για χάρη της πατρίδας, η οικογένεια πρέπει να υποφέρει. Και η μητέρα του Χοσέ Μαρτί υπέφερε».

Ο Φαρίνιας είναι απαισιόδοξος. Αν δεν ξεκινήσουν απεργία πείνας 50 διαφωνούντες μαζί, λέει, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αλλά η (άτυπη) αντιπολίτευση δεν θέλει μια τέτοια εξέλιξη. Πάνω απ΄ όλα, λένε, μετράει η ανθρώπινη ζωή. Η κυβέρνηση των Κάστρο δεν το έχει σε τίποτα να αφήσει να πεθάνουν κι άλλοι απεργοί. Η αντίδρασή της στον θάνατο του Σαπάτα ήταν να συλλάβει δεκάδες ανθρώπους που πήγαιναν στην κηδεία, μεταξύ των οποίων και τη γνωστή μπλόγκερ Γιοάνι Σάντσες. Τι άλλο μπορούν όμως να κάνουν άραγε όσοι κουράστηκαν από 50 χρόνια «επανάστασης» και θέλουν να μπορούν επιτέλους να εκφράζονται ελεύθερα, να διαβάζουν ό,τι θέλουν, να ταξιδεύουν χωρίς περιορισμούς; Να κάνουν υπομονή μέχρι να νικηθεί τελειωτικά ο ιμπεριαλισμός; Να αρκεστούν στις διαβεβαιώσεις χωρών όπως η Ισπανία ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν με διάλογο;

Και για να επανέλθουμε στην αρχική μας απορία: γιατί έχει τυφλωθεί η παγκόσμια Αριστερά;