Η ώρα του Στρος-Καν

Το έχετε ακούσει ίσως το σενάριο: ο Σαρκοζί δεν θέλει μια λύση ΔΝΤ για την Ελλάδα ώστε να μην κερδίσει πόντους ο Στρος-Καν και του αρπάξει σε δύο χρόνια την προεδρία μέσα από τα χέρια.

Το 2006 ήταν μια τραυματική χρονιά για τον σημερινό επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Στις προκριματικές εκλογές που έγιναν τότε για τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές, ο Ντομινίκ Στρος-Καν ηττήθηκε από τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η οποία ηττήθηκε με τη σειρά της τον επόμενο χρόνο από τον Νικολά Σαρκοζί. Ο «DSΚ» μετακόμισε στη συνέχεια στην Ουάσιγκτον. Και θα επιστρέψει στη χώρα του μόνο αν οι σοσιαλιστές του ζητήσουν, κατά προτίμηση γονατιστοί, αυτό που αρνείται να του ζητήσει αυτές τις ημέρες η Ελλάδα: να τους σώσει.

Κάτι τέτοιο φαίνεται όλο και πιο πιθανό μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ότι ο Στρος-Καν είναι μακράν ο δημοφιλέστερος πολιτικός στη Γαλλία, με ποσοστό αποδοχής 76%. Ο πρόεδρος Σαρκοζί καταλαμβάνει την 34η θέση (!) με ποσοστό μόλις 38%. Κι αν γινόταν αύριο μια προεδρική μονομαχία ανάμεσα στους δυο τους, ο πρώτος θα κέρδιζε τον δεύτερο με 52%. Μπορεί να συμπαθεί περισσότερο τις αγορές απ΄ ό,τι θα ήθελαν οι συνάδελφοί του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Μπορεί να υπάρχουν ακόμη σκιές από ένα σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης στο οποίο αναμείχθηκε το 2008. Αλλά, τη στιγμή αυτή τουλάχιστον, είναι ένας winner. Κι αυτό το έχουν μεγάλη ανάγκη οι Σοσιαλιστές.

Ο ίδιος δηλώνει ότι σκοπεύει να ολο κληρώσει τη θητεία του στο ΔΝΤ (που λήγει τον Σεπτέμβριο του 2012, τέσσερις μήνες μετά τις προεδρικές εκλογές), αλλά δεν αποκλείει να αναθεωρήσει «υπό ορισμένες συνθήκες» την άποψή του. Σύμφωνα με έναν φίλο του, τον οποίο επικαλείται ο Εκόνομιστ, «βρίσκεται ήδη στην κούρσα». Εκτός από τη βαθιά γνώση της οικονομικής επιστήμης και την απέχθειά του προς τους «φονταμενταλιστές της αγοράς», ο Στρος-Καν έχει ακόμη ένα σημαντικό προσόν: μιλά άριστα τη γερμανική γλώσσα. Ο Τόνι Μπάρμπερ των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς είχε εντυπωσιαστεί τον Οκτώβριο του 1998 όταν τον άκουσε να μιλά με τον Όσκαρ Λαφοντέν στο Σααρμπρίκεν, την πρωτεύουσα του Σάαρ. Ήταν η εποχή που η Ευρώπη ετοιμαζόταν να καθιερώσει το ευρώ και οι δύο άνδρες αναζητούσαν τρόπους να περιορίσουν τη δύναμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ΄αυλάκι. Ο Λαφοντέν παραδέχθηκε ότι δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ο ΣτροςΚαν έδειξε ότι ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο. Όσο για την ΕΚΤ, απέκτησε μια αυτονομία- και μια αλαζονεία- που έχει αρχίσει να ενοχλεί.

Μένει να αποσαφηνιστεί η θέση της Σεγκολέν και της σημερινής γραμματέα των Σοσιαλιστών, της Μαρτίν Ομπρί. Για να κάνουμε όμως ακόμη έναν παραλληλισμό με την Ελλάδα, ίσως όταν έλθει η ώρα να μην τις ρωτήσει κανείς.