Οι αλήθειες του Τομ Γουέιτς

Ψάχνοντας στη Wikipedia, βλέπουμε πως τίποτα σημαντικό δεν συνέβη σαν σήμερα πριν από εξήντα χρόνια. Όμως, σταθείτε, λάθος: εκείνη τη μέρα, στην Πομόνα της Καλιφόρνιας, γεννήθηκε ο Τομ Γουέιτς.

Όταν ο Τομ έκλεισε τα δέκα του χρόνια, ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του. Πριν φύγει, του άφησε ένα ραδιοφωνάκι για να τον θυμάται. «Βρισκόμουν σε απόλυτη σύγχυση», θα έλεγε αργότερα. «Άκουγα ο,τιδήποτε έβγαινε από εκείνο το ραδιόφωνο σαν να ήταν ο πατέρας μου που μου μιλούσε και συνέχιζε να μου στέλνει τα νέα του. Δεν θέλω να υπερτιμήσω τη δύναμη εκείνου του είδους τραγουδιών, ξέρω όμως πως όταν ήμουν μικρός μου έσωσαν τη ζωή». Από εκείνα τα θλιβερά γενέθλια έχουν περάσει ακριβώς πενήντα χρόνια. Κι όταν ο δημοσιογράφος της Λιμπερασιόν του ζητά σήμερα να μιλήσουν για τη μουσική, εκείνος αρνείται, η συνέντευξη γίνεται με αφορμή τον Φανταστικό Κόσμο του Δρα Παρνάσους και τη συμμετοχή του στον ρόλο του διαβόλου. «Τα τραγούδια είναι ταινίες για τ΄ αυτιά», ψιθυρίζει. «Από μία άποψη, είμαι σκηνοθέτης». Αλλά δεν αντιστέκεται για πολύ. «Πιστεύω πως όλες οι τέχνες λαχταρούν το καθεστώς της μουσικής. Βλέπεις κάτι πραγματικά όμορφο στην ταινία και λες: “Πρόκειται για μια πολύ μουσική ερμηνεία!” Όλα έχουν τις ίδιες ρίζες: η πραγματικότητα, η φαντασία, το θάρρος, τα σχέδια...»

Ο Γάλλος δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι το όνομα του Τομ Γουέιτς είναι σχεδόν άγνωστο στους κάτω των 30 ετών. Είναι δυνατόν; Δηλαδή αν ένας εικοσάχρονος ακούσει μια ιδιόρρυθμη, βραχνή φωνή να ερμηνεύει το Ιnnocent when you dream, δεν θα σταματήσει απότομα ό,τι κάνει, δεν θα ρωτήσει τον μπαμπά του ποιος είναι αυτός που τραγουδάει, δεν θα εγγράψει στο υποσυνείδητό του το τέλος αυτού του ύμνου, «Έδωσα μια χρυσή υπόσχεση/ πως δεν θα χωρίσουμε ποτέ/ Ένα μενταγιόν στην αγάπη μου χάρισα/ κι ύστερα την καρδιά της ράγισα/ κι ύστερα την καρδιά της ράγισα»;

Αποκλείεται ένας άνθρωπος που ξεκινά τη ζωή του να μην ψάξει να βρει τι πιστεύει αυτός ο καλλιτέχνης για την αλήθεια. Κι όταν το κάνει, δύσκολα θα ικανοποιηθεί από την απάντηση: «Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι, οτιδήποτε, που μπορούμε να ονομάσουμε αλήθεια. Αυτή η λέξη θα έπρεπε να γράφεται στον πληθυντικό. Όταν αρχίζεις να διηγείσαι μια ιστορία για κάτι που συνέβη, λες ψέματα από την πρώτη λέξη. Ό,τι κι αν παραλείπεις- και παραλείπεις πάντα κάτι- έχει ως αποτέλεσμα να δίνεις μια μορφή σ΄ αυτό που συνέβη και να το εισάγεις στη σφαίρα της φαντασίας».

Να, ας πούμε, διαλέγεις ένα συγκεκριμένο τραγούδι για να το συνδέσεις με τα γενέθλια του Τομ Γουέιτς κι αφήνεις έξω είκοσι ολόκληρα άλμπουμ. Το τελευταίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες, λέγεται Glitter and Doom Live, ξεκινά με την ιστορία της Λουσίντα.