Αποσταθεροποιητικά ρεύματα

Δημοκρατία ή σταθερότητα; Εγγυημένη συμμετοχή στα κοινά ή εγγυημένη δωρεάν υγεία; Περίεργα διλήμματα: δεν μπορούμε δηλαδή να έχουμε και το ένα και το άλλο;

Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Η δημοκρατία σκοτώνει: γιατί είναι τόσο καλό να μπορείς να ψηφίζεις;», ο δημοσιογράφος του ΒΒC Χάμφρεϊ Χόκσλεϊ θέτει ένα ρητορικό ερώτημα: αν ολόκληρη η Καραϊβική, με εξαίρεση την Κούβα και την Αϊτή, γινόταν ακατοίκητη εξαιτίας μιας φυσικής καταστροφής, πού θα διαλέγατε να ζήσετε; Στην Κούβα φυσικά, σπεύδει να απαντήσει. Γιατί μπορεί στη χώρα αυτή να σε τιμωρούν αν τα βάλεις με το καθεστώς, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά σου έχουν δωρεάν εκπαίδευση και περίθαλψη. Εντάξει, οι πολίτες της Αϊτής είναι ελεύθεροι να εκλέγουν την κυβέρνησή τους. Ζουν όμως 20 χρόνια λιγότερο από τους πολίτες της δικτατορικής Κούβας.

Ο συγγραφέας προχωρεί και σε άλλες συγκρίσεις. Αν η Κούβα έχει 400 πολιτικούς κρατούμενους- γράφειοι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν στο Γκουαντάναμο 750 υπόπτους για τρομοκρατία. Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η Κούβα των Κάστρο είναι πιο ελεύθερη χώρα από την Αμερική του Ομπάμα. Εντάξει, η μπλόγκερ Γιοάνι Σάντσες κακοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα από πράκτορες της ασφάλειας. Αυτό δεν είναι τίποτα όμως μπροστά στα φρικτά βασανιστήρια που γίνονται τα τελευταία χρόνια στο Κολαστήριο.

Σε ένα σημείωμά του στους προχθεσινούς Τάιμς, ο Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς αναφέρεται σε μια δεξίωση που έγινε πριν από λίγες ημέρες στο Λονδίνο με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, του πρεσβευτή της Κούβας και ενός γνωστού επιχειρηματία. Κάποια στιγμή, μεταξύ τυριού και λικέρ, ο βιομήχανος πλησίασε τον πρεσβευτή και εγκωμίασε τη χώρα του επειδή αντιστέκεται σε αποσταθεροποιητικά ρεύματα όπως η δημοκρατία και ο ατομισμός. Χίλιες φορές καλύτερα σταθερότητα παρά χάος, παρατήρησε. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούν πολλοί και για την Κίνα, την Αφρική ή τη Μέση Ανατολή. Η διεξαγωγή εκλογών αποτελεί δυτική αξία και η προσπάθεια εξαγωγής της είναι αυθαίρετη και επικίνδυνη. Δεν είδατε τι έγινε στο Ιράκ;

Η λογική συνέχεια αυτού του επιχειρήματος μας φέρνει μοιραία στις «αντικομμουνιστικές» (σύμφωνα με το ΚΚΕ) εκδηλώσεις αυτής της εβδομάδας για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Αντί να χαιρόμαστε και να γιορτάζουμε, μήπως θα ήταν πιο σωστό να καταγγείλουμε το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη; Αντί να καταφερόμαστε εναντίον του υπαρκτού σοσιαλισμού, μήπως πρέπει να καταδικάσουμε τον αρπακτικό καπιταλισμό; Γιατί μιλάμε για το τείχος που έπεσε και όχι για τα τείχη που παραμένουν; Στον νέο άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, μας κοιτάζει στα μάτια και μας ρωτά γιατί τελικά το 1989 είναι τόσο σημαντικό, έχουμε τίποτα να απαντήσουμε;

Περίεργα ερωτήματα, πράγματι. Σημεία των καιρών, θα λέγαμε. Όπως λέει ο Ααρόνοβιτς, οι άνθρωποι από την άλλη πλευρά του παραπετάσματος, σιδηρού ή βελούδινου, γι΄ αυτή μας την υποκρισία δεν θα μας συγχωρήσουν.