Τους ξεχάσαμε, αλλά επιμένουν

Είναι κάπως ενοχλητικοί αυτοί οι Ιρανοί. Εκεί που νομίζαμε ότι είχαν κουραστεί και είχαν αποδεχθεί τη μοίρα τους, να τοι πάλι στους δρόμους. Και αντί για «Θάνατος στην Αμερική!», φωνάζουν- οι αθεόφοβοι- «Θάνατος στον δικτάτορα!».

Μαχμούντ Βαχίντνια, πρωτοετής φοιτητής Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Σαρίφ της Τεχεράνης και νικητής της Ολυμπιάδας Μαθηματικών. Την περασμένη Τετάρτη, στο τέλος μιας συνάντησης του θρησκευτικού ηγέτη Αλί Χαμενεΐ με μια ομάδα φοιτητών ζήτησε τον λόγο, ανέβηκε στο βήμα και για τα επόμενα είκοσι λεπτά εξαπέλυσε δριμύ «κατηγορώ» κατά της κυβέρνησης για τη βία που ασκεί εναντίον των διαδηλωτών, του Χαμενεΐ επειδή ζει σε μια γυάλα και των μέσων ενημέρωσης επειδή δεν τολμούν να του ασκήσουν δημόσια κριτική. «Επιτέλους, εσείς δεν σφάλλετε ποτέ;» είπε στον κατάπληκτο θρησκευτικό ηγέτη. «Γιατί κανείς σε αυτή τη χώρα δεν μπορεί να σας επικρίνει; Πιστεύετε ότι το ραδιόφωνο και η τηλεόραση που βρίσκονται υπό τον έλεγχό σας προσφέρουν μια ακριβή εικόνα της κατάστασης ή μια καρικατούρα;». Η «ζωντανή» τηλεοπτική κάλυψη της εκδήλωσης διακόπηκε και οι άνδρες της ασφάλειας κινήθηκαν προς το μέρος του, αλλά οι πληροφορίες που κυκλοφόρησαν στον δυτικό Τύπο ότι ο φοιτητής συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή διαψεύστηκαν από τον ίδιο. Το πανεπιστήμιο πάντως βράζει.

Χοσεΐν, 24 ετών, φοιτητής. Στις 10 Οκτωβρίου έλαβε μια επιστολή από τη σχολή του με την οποία ενημερωνόταν ότι, μέχρι νεωτέρας, απαγορεύεται η είσοδός του στο πανεπιστήμιο. «Τι έγκλημα διέπραξα άραγε για να μου στερήσουν το δικαίωμά μου να σπουδάσω;» αναρωτιέται σε ένα άρθρο του που δημοσίευσε προχθές η Φιγκαρό. Την απάντηση βέβαια την ξέρει. Πρόκειται για το ίδιο έγκλημα που το 2006, ένα χρόνο μετά την εκλογή του Αχμαντινεζάντ, οδήγησε στην αποπομπή του για έναν ολόκληρο χρόνο από το πανεπιστήμιο: η διοργάνωση αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. «Τα ξένα μέσα ενημέρωσης μας ξέχασαν. Το μόνο που ενδιαφέρει πλέον από το Ιράν είναι το πυρηνικό πρόγραμμά του. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά εγώ αρνούμαι να σωπάσω. Όπως αρνούνται και χιλιάδες Ιρανοί, που κάθε βράδυ ανεβαίνουν στις στέγες των σπιτιών τους και φωνάζουν “Αllaho akbar!” και “Θάνατος στον δικτάτορα!” Δεν είμαι αντάρτης. Είμαι αντίθετος σε μια ξένη επέμβαση. Τα σημεία αναφοράς μου είναι η Χάνα Άρεντ, ο Καρλ Πόπερ, ο Χάντινγκτον, η Οριάνα Φαλάτσι, ο Μαχάτμα Γκάντι».

Εμείς τους ξεχάσαμε, αλλά εκείνοι επιμένουν. Χθες, παρά την απαγόρευση των αρχών, ξαναβγήκαν στους δρόμους με αφορμή τα τριάντα χρόνια από την κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας. Συγκρούστηκαν ξανά με τις δυνάμεις της τάξης. Και στα συνηθισμένα αντικυβερνητικά συνθήματά τους πρόσθεσαν ακόμη ένα: «Ομπάμα, Ομπάμα- ή μαζί τους είσαι ή μαζί μας!» Μαζί τους είναι ο άνθρωπος, αλλά τι να κάνει.