Τουλάχιστον εκείνοι κρατούσαν τα προσχήματα

Το κατάφερε κι αυτό ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι: να μας κάνει να νοσταλγήσουμε τον Αντρεότι και τα άλλα αστέρια της ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας.

Γιατί κέρδισε την πρώτη φορά ο Μπερλουσκόνι, παρ΄ όλο που είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για τις ανομίες του όταν ήταν επιχειρηματίας των κατασκευών στο Μιλάνο; Γιατί οι σοσιαλιστές του Μπετίνο Κράξι, που πέθανε στην εξορία κατηγορούμενος για διαφθορά, επέτρεψαν στον Μπερλουσκόνι να δημιουργήσει την τηλεοπτική του αυτοκρατορία καταπατώντας όλα τα άρθρα του Συντάγματος; Τι έκαναν, ή δεν έκαναν, οι κομμουνιστές, κληρονόμοι του αυστηρού και λιτού Μπερλίνγκουερ, όταν ανέλαβαν τελικά την εξουσία, ύστερα από 40 χρόνια που την επιδίωκαν, και τη διαχειρίστηκαν τόσο άσχημα ώστε οι Ιταλοί ξαναψήφισαν τον Μπερλουσκόνι;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα του Ισπανού συγγραφέα Χουάν Αρίας, που βρήκε στην Ιταλία καταφύγιο από τις διώξεις του Φράνκο και έζησε εκεί σχεδόν 50 χρόνια. Εκεί ψήφισε για πρώτη φορά, σε ηλικία 40 ετών, όταν στη χώρα του δεν ψήφιζαν λόγω του τρόμου και στην Ιταλία δεν ψήφιζαν λόγω της κόπωσης από την πολιτική. Θυμάται ότι τον είχε ρωτήσει η RΑΙ πώς αισθάνεται ένας Ισπανός που ψηφίζει για πρώτη φορά, κι εκείνος ζήτησε από όσους σκόπευαν να απόσχουν να πάνε στις κάλπες για χάρη του, για να αντισταθμίσουν τα χρόνια που δεν μπορούσε να ψηφίσει. Την επομένη του τηλεφώνησαν από το ραδιόφωνο και του είπαν ότι χιλιάδες άνθρωποι, ακόμη και οικογένειες, ήθελαν να του γνωστοποιηθεί ότι ψήφισαν για χάρη του.

Εκείνη την εποχή, ο Αρίας ήταν ένας αυστηρός επικριτής της Χριστιανοδημοκρατίας. Σήμερα, αναγνωρίζει ότι αυτό που ακολούθησε ήταν χειρότερο. Τουλάχιστον εκείνοι σέβονταν την ελευθερία έκφρασης των δημοσιογράφων, σημειώνει στην Ελ Παΐς. Κάθε φορά που έγραφε κάτι επικριτικό για τον Φανφάνι ή τον Αντρεότι, έφτανε στο γραφείο του ένας μοτοσυκλετιστής και του έφερνε μια κάρτα με την οποία τον ευχαριστούσαν γιατί είχε γράψει γι΄ αυτούς. Όταν ήταν να ενταχθεί η Ισπανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάποιος αξιωματούχος του ιταλικού υπουργείου Εξωτερικών με υπερβάλλοντα ζήλο κάλεσε τον Ισπανό πρεσβευτή και του είπε να μαζέψει τον Αρίας. «Η βοήθεια της Ιταλίας είναι απαραίτητη για την ένταξη της Ισπανίας», του επισήμανε. Όταν το έμαθε ο Αντρεότι, που ήταν τότε υπουργός Εξωτερικών, τηλεφώνησε αμέσως στον Αρίας και του πρότεινε να του δώσει συνέντευξη. Τον υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες. Του είπε ιστορίες για τη σχέση του με τον τότε Πάπα. Του αφιέρωσε ένα βιβλίο. Δεν ανέφερε τίποτα για το περιστατικό με τον πρεσβευτή. Αποχαιρετώντας τον, όμως, τον διαβεβαίωσε ότι θα στηρίξει την Ισπανία στην ευρωπαϊκή της πορεία. Και το έκανε.

Άνθρωποι της ίντριγκας, της συνωμοσίας και των συμφωνιών με τη Μαφία ήταν ασφαλώς ο Αντρεότι και η παρέα του. Αλλά τουλάχιστον κρατούσαν τα προσχήματα.