Ιδεολογική αποτυχία

Καλά που υπάρχει και η Ελλάδα, δηλαδή, και ο θρίαμβος της Κεντροδεξιάς δεν θα είναι πανευρωπαϊκός. Αλλά η ιδεολογική αποτυχία της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι προφανής.

Είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, η Κεντροδεξιά αναμένεται να βγει κερδισμένη από αυτές τις ευρωεκλογές. Στη Βρετανία, οι Τόρις του Ντέιβιντ Κάμερον θα σαρώσουν- και την επόμενη ημέρα θα αποχωρήσουν από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα για να συγκροτήσουν με τους Τσέχους ομολόγους τους μια νέα, πιο ευρωσκεπτικιστική, Κοινοβουλευτική Ομάδα. Στη Γαλλία και τη Γερμανία, τα συντηρητικά κόμματα θα καταλάβουν άνετα την πρώτη θέση, αν και η αποχή θα είναι μεγάλη. Στην Ισπανία, οι σοσιαλιστές του Θαπατέρο θα τιμωρηθούν για την τεράστια ανεργία που μαστίζει ξανά (όπως και την εποχή του Φελίπε Γκονθάλεθ) τη χώρα. Στην Ιταλία, ο εξωφρενικός Μπερλουσκόνι προσβλέπει σε ένα 40%! Ανάλογη είναι η κατάσταση στην Ολλανδία, την Πολωνία και την Ουγγαρία.

Η Αριστερά πληρώνει ασφαλώς την πολυδιάσπασή της. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, το UΜΡ του Νικολά Σαρκοζί θα έλθει μεν πρώτο (οι δημοσκοπήσεις του δίνουν 25-27%), αλλά το σύνολο των ψήφων της αντιπολίτευσης αναμένεται να αυξηθεί. Οι σοσιαλιστές δεν μπορούν να συνεννοηθούν όχι μόνο με τα άλλα αριστερά κόμματα, αλλά ούτε και μεταξύ τους. «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν μπόρεσε να παρουσιάσει πέρυσι μια ενιαία γραμμή για τη Συνθήκη της Λισαβώνας, όπως δεν είχε μπορέσει να εμφανιστεί ενωμένο το 2005 στο θέμα της Συνταγματικής Συνθήκης», επισήμανε αυτή την εβδομάδα ο Φρανσουά Φιγιόν. Στη Γερμανία, πάλι, οι σοσιαλδημοκράτες δεν έχουν ούτε ένα πειστικό πρόγραμμα ούτε έναν χαρισματικό ηγέτη. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που λίγες μόνο ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές, το 66% των ψηφοφόρων στη χώρα αυτή δεν ήξεραν ούτε τι θα ψηφίσουν ούτε καν αν θα προσέλθουν στις κάλπες.

Ένας από τους λόγους της κυριαρχίας της Κεντροδεξιάς, λέει στη Λιμπερασιόν ο Γάλλος καθηγητής Ντομινίκ Ρεϊνιέ που μόλις ολοκλήρωσε μια έρευνα μεταξύ 15.000 Ευρωπαίων, είναι δημογραφικός: η Ευρώπη γερνάει. Οι πολίτες μεγαλύτερης ηλικίας συμμετέχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό από τους νέους στις εκλογές και ψηφίζουν πιο συντηρητικά- κάτι που εκμεταλλεύονται τα κεντροδεξιά κόμματα δίνοντας έμφαση στην ασφάλεια και την πάταξη της μετανάστευσης. Η Κεντροαριστερά, αντίθετα, δεν μπορεί να αποφασίσει τι ευρωπαϊκό μοντέλο επιθυμεί. Αντιφατική, άτολμη, φτάνει να χαρίζει ακόμη και τα δικά της όπλα στον αντίπαλο: ο φόρος Τόμπιν στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, για τον οποίο κάποτε τη χλεύαζαν, γίνεται τώρα σημαία ορισμένων κεντροδεξιών κομμάτων! Την ώρα που η Δεξιά αποδεικνύει ότι μπορεί να προσαρμοστεί σε όλες τις καταστάσεις, εγκαταλείποντας ένα πρωί δόγματα στα οποία ορκιζόταν το προηγούμενο βράδυ, η Αριστερά εμφανίζεται ανίκανη να διαχειριστεί τον διεθνισμό της.