Γεννήθηκα το 1984

Γεννήθηκα το 1984, εν μέσω ενός καταστροφικού πολέμου. Γεννήθηκα ανάμεσα σε δύο νύχτες βομβαρδισμών. Γεννήθηκα μέσα στην απελπισία, τη φτώχεια και το δελτίο τροφίμων. Γεννήθηκα όταν οι νέοι πέθαιναν στα μέτωπα.

Αργότερα, ο πατέρας μου μού είπε ότι η χρονιά που γεννήθηκα έμοιαζε πολύ με το 1984 που είχε προβλέψει ο Όργουελ. Η γέννησή μου, όμως, έγινε ένα σημάδι ελπίδας, ελπίδας για «ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί μου» όπως έλεγε ο πατέρας μου. Και δεν ήταν μόνο εκείνος. Την περίοδο της έκρηξης των γεννήσεων, από το 1983 ώς το 1986, εκατομμύρια από μας ήλθαμε στον κόσμο, στόματα για να τραφούν, δημιουργήματα για να αγαπηθούν. Μια νέα γενιά γεννιόταν, μια γενιά που έπρεπε να διαχειριστεί την κληρονομιά της «ισλαμικής επανάστασης».

Τα επόμενα χρόνια, στα σχολεία, στην τηλεόραση, στα βιβλία και στις εφημερίδες θα μας έλεγαν ότι πριν από μας ζούσε ένας τύραννος που κυβερνούσε με σιδηρά πυγμή τη χώρα, και ότι το γενναίο έθνος του Ιράν είχε ξεσηκωθεί και τον είχε ανατρέψει για να εγκαθιδρύσει τρία πράγματα. Ανεξαρτησία. Ελευθερία. Ισλαμική Επανάσταση. Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι ζούσαμε στην Ουτοπία, αλλά η ψευδαίσθηση αυτή δεν κράτησε πολύ. Η αφελής γενιά του 1984, που μετατράπηκε στη λεγόμενη τρίτη γενιά της επανάστασης, συνειδητοποίησε ότι ο κόσμος στον οποίο ζούσε έμοιαζε περισσότερο με μια Δυστοπία, όπου έπρεπε να αγωνιστεί για την παραμικρή ελευθερία, το παραμικρό δικαίωμα.

Τότε εμφανίστηκε ένας άνθρωπος με τις ικανότητες ενός ήρωα που θα έβγαζε αυτή τη γενιά από τη Δυστοπία και θα την οδηγούσε στη Γη της Επαγγελίας. Τον έλεγαν Μοχάμαντ Χαταμί. Όπως αποδείχθηκε, όμως, δεν ήταν ο ήρωας που περιμέναμε, ούτε είχε την ικανότητα ή την επιθυμία να μας οδηγήσει εκεί που θέλαμε. Κι έτσι ένας ήρωας έπεσε, και άρχισε η τετραετία του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ. Στο τέλος αυτής της τετραετίας διψούσαμε για αλλαγή. Οι ελπίδες πήραν το σχήμα του Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί, που έτυχε να είναι πρωθυπουργός εκείνο το ξεχασμένο 1984. Αλλά το ολοκληρωτικό καθεστώς που κυβερνά τη Δυστοπία συνέτριψε και την τελευταία μας ελπίδα.

Χθες, ανάμεσα στο πλήθος που γύριζε από το μέτωπο με τα τραύματά του, την οργή και τη θλίψη του, εντόπισα έναν παλιό φίλο. «Καλώς ήλθες στο 1984, αγαπητέ μου», μου είπε. Έγνεψα συμφωνώντας: ο κύκλος είχε κλείσει. «Ήρθαμε αντιμέτωποι με τις μονάδες αντιμετώπισης των ταραχών», συνέχισε, «όπως οι Βrothers in Αrms από το τραγούδι των Dire Straits. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα γιατί οι Γάλλοι επαναστάτες είχαν προσθέσει τη λέξη Αδελφοσύνη στο επαναστατικό τους τρίπτυχο. «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη», πράγματι.

(Απόσπασμα από επιστολή που έλαβε η ιστοσελίδα Τehran Βureau από μια «επαρχία μακριά από την Τεχεράνη»)