Σεξ, ντραγκς και αλκοόλ στην Τεχεράνη

Εκείνο το Σαββατοκύριακο ο μουλάς και η γυναίκα του έλειπαν από την πόλη. Η κόρη τους εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και οργάνωσε στο σπίτι ένα πάρτι. Ως συνήθως, αυτό που κυριάρχησε ήταν το ομαδικό σεξ.

Δυστυχώς δεν ήμουν παρών σ΄ εκείνο το πάρτι των οργίων κι έτσι δεν μπορώ να σας περιγράψω πικάντικες σκηνές. Ήταν παρούσα όμως η Παρντίς Μαχνταβί, μια Ιρανοαμερικανίδα ανθρωπολόγος που έγραψε πρόσφατα ένα βιβλίο με τίτλο «Παθιασμένες εξεγέρσεις: Η Σεξουαλική Επανάσταση του Ιράν». Το βιβλίο παρουσιάζει μια άλλη, άγνωστη και υπόγεια εικόνα αυτής της ισλαμικής χώρας, η οποία έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την αυστηρότητα που επιδεικνύουν οι θρησκευτικοί ή πολιτικοί ηγέτες της προς τα έξω. Μιλά για τους νέους και τις νέες που αναζητούν σεξουαλικές περιπέτειες ρίχνοντας χαρτάκια με τον αριθμό του κινητού τους τηλεφώνου από το παράθυρο του διπλανού τους αυτοκινήτου, ενώ είναι κολλημένοι στην κίνηση. Ή για εκείνους που επισκέπτονται φτωχές συνοικίες αναζητώντας έναν σύντροφο που ελπίζουν να μην ξαναδούν. Η μοιχεία στο Ιράν τιμωρείται με λιθοβολισμό μέχρι θανάτου. Αλλά οι μισές από τις παντρεμένες γυναίκες με τις οποίες μίλησε η Μαχνταβί στο πλαίσιο της έρευνάς της απατούν τους συζύγους τους. Για τις περισσότερες από αυτές, η αλλαγή συντρόφων αποτελεί ένα είδος ψυχαγωγίας.

Ένα άγγιγμα. Άχμαντ, είναι αλήθεια; «Για τα πάρτι με ομαδικό σεξ ομολογώ πως δεν ξέρω, αλλά τα υπόλοιπα ισχύουν», απαντά ο 30χρονος δημοσιογράφος και μεταφραστής με τον οποίο συναντήθηκα στο ξενοδοχείο μου, στην Τεχεράνη. Αντίθετα με όλους τους άνδρες που είχαμε συναντήσει μέχρι τότε, ο Άχμαντ δεν δίστασε να δώσει το χέρι του στη συνάδελφο της παρέας. Μα δεν απαγορεύεται αυτό που κάνεις; Δεν θεωρούνται ιερές οι γυναίκες στο Ιράν, με αποτέλεσμα να μην πρέπει οι άνδρες να τις αγγίζουν δημοσίως; «Ανοησίες. Εγώ αγκαλιάζομαι με τις φίλες μου στον δρόμο».

Ο Άχμαντ είναι άθεος και φιλελεύθερος: ψήφισε τον Μοχάμαντ Χαταμί την πρώτη φορά που έθεσε υποψηφιότητα, το 1997, και τον ξαναψήφισε τέσσερα χρόνια αργότερα παρ΄ όλο που απογοητεύτηκε- όπως και τόσοι συμπατριώτες του- από την πολιτική του. Προφανώς και τώρα θα τον ψηφίσει. Μιλήσαμε αρκετά εκείνο το βράδυ για το «υπόγειο Ιράν». Μου είπε για τους τραβεστί (επίσης απαγορευμένους διά ροπάλου στη χώρα) που συγκεντρώνονται μια φορά την εβδομάδα στο στέκι τους, κι ύστερα βγαίνουν στους δρόμους προς άγρα πελατών. Μου μίλησε εκτενώς για τα ναρκωτικά, το μόνο είδος που η τιμή του δεν έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια στο Ιράν. Εδώ και τρία χρόνια κάνει θραύση στους νέους 17 ώς 25 ετών το εγχώριας παρασκευής κρακ από ηρωίνη (κι όχι αυτό που γνωρίζουμε στη Δύση και προέρχεται από την κοκαΐνη). Είναι φθηνό, πιο καθαρό (και άρα πιο επικίνδυνο) από την ηρωίνη, κι ενώ το όπιο χρειάζεται μιάμιση ώρα για να σε πιάσει, με το κρακ φτιάχνεσαι μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα.

Είπαμε κι άλλα. Κι όταν τον ρώτησα αν μπορούμε να πιούμε κάπου αλκοόλ, μου απάντησε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο, με ένα τηλεφώνημα μπορεί να το κανονίσει. Έκρηξη ελευθερίας. Αυτή η έκρηξη ελευθερίας στην ιρανική νεολαία συνοδεύεται από την άγνοιά της για θεμελιώδη πράγματα. Οι γυναίκες που δεν θέλουν να μείνουν έγκυοι παίρνουν το χάπι όποτε το θυμούνται. Τα προφυλακτικά θεωρούνται βρώμικα και κανείς δεν τα ζητά στα φαρμακεία. Ακόμη και μορφωμένοι νεαροί Ιρανοί με τους οποίους μίλησε η Μαχνταβί θεωρούν ότι το ΑΙDS μεταδίδεται κατά την επίσκεψη στον οδοντίατρο ή το κομμωτήριο.

Όσο για τις αμβλώσεις, που είναι παράνομες αλλά πολύ συνηθισμένες, γίνονται συχνά με χάπια που προμηθεύονται οι γυναίκες στη μαύρη αγορά, με αποτέλεσμα να οδηγούν στη στείρωση ή τον σοβαρό τραυματισμό τους.


-----------------------------------------------------

Οδηγός για τις απαγορεύσεις

O Άχμαντ έχει περάσει από πολλές εφημερίδες. Όταν έκλεινε η μία - και οι περισσότερες έκλειναν επί διακυβέρνησης Χαταμί!- πήγαινε στην επόμενη. Σήμερα δουλεύει σε μια εφημερίδα που υποστηρίζει τον πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. Ο παρακάτω οδηγός για το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται να γράφεις στο Ιράν είναι προϊόν της προσωπικής του εμπειρίας:

●Απαγορεύεται να αμφισβητείς το Ισλάμ.

●Απαγορεύεται να ασκείς κριτική για οποιονδήποτε λόγο στον θρησκευτικό ηγέτη της χώρας.

●Απαγορεύεται να υπερασπίζεσαι τα συνδικάτα, ιδιαίτερα αν οι ηγέτες τους βρίσκονται στη φυλακή.

●Απαγορεύεται να γράφεις υπέρ των Μπαχάι. Οι οπαδοί αυτού του κλάδου του Ισλάμ, που άρχισε στην Περσία του 19ου αιώνα, υποστηρίζουν ότι ο ιδρυτής τους είναι ο Προφήτης- ενώ, ως γνωστόν, Προφήτης είναι μόνον ο Μωάμεθ. Αυτήν την εβδομάδα απαγγέλθηκε κατηγορία για κατασκοπεία εναντίον επτά ηγετικών στελεχών των Μπαχάι που βρίσκονται εδώ και οκτώ μήνες στη φυλακή.

●Απαγορεύεται να γράφεις για θέματα που έχουν σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα ή να υπερασπίζεσαι ανθρώπους που βρίσκονται στη φυλακή για σχετικό λόγο.

Όλα τα άλλα επιτρέπονται...

---------------------------------------------------


«Με έχουν συλλάβει τρεις φορές για “απρεπή αμφίεση”»

Η Μαχσά είναι 25 ετών, δημοσιογράφος και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράν. «Μου είναι δύσκολο να μην έχω το δικαίωμα να διαλέγω την αμφίεσή μου, ιδιαίτερα το καλοκαίρι που κάνει ζέστη» μου λέει. «Επιπλέον, η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι προσβλητική. Για τις γυναίκες όμως που έζησαν πριν από την ισλαμική επανάσταση, είναι ακόμη πιο δύσκολο. Η μητέρα μου, για παράδειγμα, δεν φορούσε χιτζάμπ (σ.σ.: μαντίλα) πριν από την επανάσταση, ενώ τώρα είναι υποχρεωμένη να φοράει».

Την ίδια την έχουν συλλάβει τρεις φορές για «απρεπή αμφίεση», ενώ πολλές φορές η αστυνομία ηθών τής έχει κάνει παρατήρηση στον δρόμο. Στο σπίτι της απολαμβάνει μεγαλύτερη ελευθερία: μπορεί να πιει αλκοόλ και να παίξει χαρτιά, πράγματα που απαγορεύονται αυστηρά σε δημόσιο χώρο τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες. Δεν μπορεί όμως να έχει δορυφορική τηλεόραση (αν και τα περισσότερα σπίτια κάπου έχουν κρυμμένο το πιάτο). Ούτε να τραγουδήσει και να χορέψει σ΄ έναν γάμο.

Έξω από την Τεχεράνη, και ιδιαίτερα στην επαρχία, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.

Ποιοι είναι πιο ώριμοι στο Ιράν, οι άνδρες ή οι γυναίκες; «Οι γυναίκες, χωρίς αμφιβολία. Εκείνες είναι που απορρίπτουν πιο έντονα τις διακρίσεις και τον σεξισμό. Οι άνδρες, ακόμη και οι διανοούμενοι, είναι σεξιστές. Ο φεμινισμός στο Ιράν είναι ισχυρός, ακόμη και στην επαρχία οι γυναίκες γνωρίζουν καλά τα δικαιώματά τους. Και αυτή η γνώση μάς καθοδηγεί προς την αυριανή αντίσταση».