Ταύρος εν υαλοπωλείω

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να αφήσεις έναν πολίτη να παραμείνει για πολύ καιρό στην εξουσία. Ο λαός συνηθίζει να τον υπακούει κι εκείνος συνηθίζει να τον εξουσιάζει. Το αποτέλεσμα είναι η αντιποίηση αρχής και η τυραννία».

Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους επαναστάτες της Λατινικής Αμερικής, τον Σιμόν Μπολίβαρ. Και είναι απορίας άξιον πώς δεν το έχει λάβει υπόψη του ένας από τους πιο ένθερμους οπαδούς του Μπολίβαρ στη σημερινή εποχή, ο άνθρωπος που έχει κηρύξει στη χώρα του την «μπολιβαριανή επανάσταση», ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Μετά την καθαρή νίκη του στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, ο τελευταίος έχει δικαίωμα να υποβάλλει επ΄ αόριστον υποψηφιότητα για την ανανέωση της προεδρικής του θητείας. Και αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει. Όχι επειδή το επιθυμεί ο ίδιος: όπως δήλωσε την περασμένη εβδομάδα, αν ήταν στο χέρι του θα είχε ήδη αποσυρθεί. Όχι, το κάνει για το καλό του λαού και της επανάστασης. Και για να διαψεύσει εκείνη τη ρήση του Φιντέλ Κάστρο, ότι «η σοσιαλιστική Κούβα είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής όπου ισχύει η επ΄ αόριστον επανεκλογή του προέδρου»...

Ο Πάγκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ δεν συμφωνεί με αυτήν τη διαδικασία. Η υπερβολική εξουσία αποχαυνώνει, λέει ο γνωστός Μεξικανός συγγραφέας στην Κοριέρε ντέλα Σέρα. «Καλό είναι λοιπόν να περιορίζονται τα χρόνια που παραμένει κανείς στην εξουσία. Η ψηφοφορία, όμως, ήταν τίμια, πράγμα που σημαίνει ότι η πλειοψηφία των Βενεζουελάνων εγκρίνει την πρόταση του προέδρου και ότι τα κοινωνικά μέτρα που έχουν ληφθεί αποδίδουν καρπούς. Το πραγματικό πρόβλημα του “τσαβισμού” είναι η πλήρης απουσία στελεχών. Κανείς δεν έχει τη δική του ικανότητα να συσπειρώνει και να κινητοποιεί τον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί ούτε καν να τον πλησιάσει. Ο Τσάβες παραμένει η αιχμή του δόρατος».

Συγγραφέας των βιογραφιών του Τσε («Ερνέστο Γκεβάρα, γνωστός και ως Τσε», Εκδ. Κέδρος) και του Πάντσο Βίλλα («Ένας επαναστάτης που τον έλεγαν Πάντσο»), ο 60χρονος Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ δεν θα έγραφε ποτέ τη βιογραφία αυτού του «ταύρου εν υαλοπωλείω» που λέγεται Ούγκο Τσάβες. Κατά βάθος, όμως, αυτός ο τύπος του αρέσει. Αν ζούσε στη Βενεζουέλα- λέει- θα στήριζε τόσο τον ίδιο όσο και το κοινωνικό του πρόγραμμα. Διατηρώντας, φυσικά, το δικαίωμα να του ασκεί κριτική. Η ολιγαρχία της Βενεζουέλας, που περιλαμβάνει το πιο ιδιοτελές κομμάτι της αστικής τάξης και δεν διστάζει να κηλιδώνεται με απόπειρες πραξικοπημάτων, δεν δίνει δεκάρα για τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας και των λαϊκών αγορών, που αποτελεί την ουσία του «τσαβισμού». Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να φύγει το «κόκκινο τέρας». Από την άποψη αυτή, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν ένα χαστούκι στους «ολιγάρχες».