Οι αυτόνομοι έκαναν μια εξαίρεση

Εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 ως μετεξέλιξη των Ιταλών μαοϊκών. Έδρασαν κυρίως τη διετία 1977-79: διαδηλώσεις, καταλήψεις, σαμποτάζ. Στη συνέχεια περιθωριοποιήθηκαν. Και τώρα, οι Γάλλοι «αυτόνομοι» αναδύονται ξανά, ηλικιακά ανανεωμένοι.

Η Φαμπιέν είναι 21 ετών, φοιτήτρια, και ξεκίνησε την πολιτική της δράση πριν από τέσσερα χρόνια. Γρήγορα βαρέθηκε τις διαδηλώσεις, «που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα», και τα συνδικάτα, «που στο τέλος πάντα σε προδίδουν». Άρχισε να διαβάζει τους κλασικούς του αναρχοσυνδικαλισμού. Γνωρίστηκε με αρκετούς ομοϊδεάτες της. Το 2006, στο τέλος μιας διαδήλωσης, έσπασε το πρώτο κατάστημα Fauchon, στο Παρίσι. «Τα μοιράσαμε όλα στους αστέγους», λέει στη Λιμπερασιόν. Τους επόμενους μήνες το κίνημα γνώρισε κάποια κάμψη, που έλαβε τέλος όταν ανέλαβε την εξουσία ο Σαρκοζί. «Βλέπουμε γύρω μας το απόλυτο φακέλωμα», τονίζει. «Ζούμε στη χώρα της παράνοιας». Κι όλοι οι τρόποι αντίστασης είναι θεμιτοί.

Η Φαμπιέν είναι αυτόνομη- η αστυνομία προτιμά να την αποκαλεί «αναρχοαυτόνομη» (τελικά όλες οι αστυνομίες την ίδια ορολογία χρησιμοποιούν). Το ίδιο κι ο Μπρινό, που περιγράφει ως εξής αυτό το κίνημα: «Άλλοι είναι γιοι αστών, άλλοι προλεταρίων. Πρόκειται για φοιτητές και μαθητές που συνδέονται με φιλικούς δεσμούς, συναντήθηκαν στα κινήματα και θέλουν να συνεχίσουν τους αγώνες. Καθώς επιθυμούν την ανεξαρτησία τους από τους γονείς τους, καταλαμβάνουν ένα σπίτι. Σταματούν τις σπουδές τους, αρνούνται να δουλέψουν για λόγους αρχής, εισπράττουν το επίδομα ανεργίας, κλέβουν πότε πότε από τα καταστήματα, ορισμένοι κάνουν εποχικές δουλειές χωρίς να το παραδέχονται». Βίαιοι; «Το να καταλαμβάνεις ένα σπίτι, να σπας μια βιτρίνα ή να στήνεις ένα οδόφραγμα δεν είναι και τόσο βίαιο». Οργανωμένοι; «Αυτό που τους καθορίζει δεν είναι μια ιδεολογία, αλλά ένα πρόβλημα: η παιδεία, οι φυλακές, η ανεργία, η λαθρομετανάστευση. Μην ψάχνετε εκπροσώπους, δεν υπάρχουν». Κλεισμένοι στον κόσμο τους; «Έχω φίλους που έφυγαν για την Ελλάδα».

Για τη γαλλική αστυνομία, τα πράγματα είναι απλά: πρόκειται για ακροαριστερούς. Όμως κανείς από τους αυτόνομους δεν χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο, που αποτελεί εφεύρεση του Λένιν. Σύμφωνα με τον Κριστόφ Μπουρσεγιέ, συγγραφέα της «Γενικής Ιστορίας της άκρας Αριστεράς» (εκδ. Denoel), πρόκειται για άτομα με ποικίλες ευαισθησίες. «Το κίνημα αυτό ενισχύεται από την οικονομική κρίση, από μια βαθιά αναταραχή στη γαλλική κοινωνία και από την πρόσκαιρη απουσία ηγεσίας στους κόλπους της Αριστεράς». Οι αρχές φοβούνται αναβίωση της τρομοκρατίας τύπου Άμεσης Δράσης (Αction Directe) ή Ερυθρών Ταξιαρχιών. Και για τον λόγο αυτό, όποιον συλλαμβάνουν τον παραπέμπουν με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία.

Οι συνεντεύξεις στη Λιμπερασιόν ήταν μια εξαίρεση. Οι αυτόνομοι δεν εμπιστεύονται τον «αστικό Τύπο». Όποιος θέλει πληροφορίες θα πρέπει να ανατρέξει σε ιστοσελίδες όπως η Ιndymedia και η Squatnet. Τελικά, όλοι οι αυτόνομοι τα ίδια μέσα χρησιμοποιούν.