Ο Λου Ριντ ζει ακόμα

«Τα τραγούδια έχουν χάσει τη δύναμή τους. Ακόμη και τα καλά. Τ΄ ακούς παντού, σε όλες τις καταστάσεις, αλλά πολύ χαμηλά. Εγώ θέλω τον ήχο δυνατά, να σου δίνει γροθιές στο στομάχι και να σου κόβει την ανάσα. Αυτός είναι ο ήχος που μεταμορφώνει». Λου Ριντ

O Ισπανός δημοσιογράφος Ντιέγκο Μανρίκε πήγε κάποτε στην Ατλάντα για να πάρει συνέντευξη από τον Λου Ριντ. Βάλθηκε λοιπόν να ρωτάει όποιον Αμερικανό συναντούσε- αεροσυνοδούς, ρεσεψιονίστ, καμαριέρες- αν γνώριζε αυτόν τον άνθρωπο. Σε κανέναν δεν έλεγε κάτι το όνομα. Όταν ανέφερε ότι είναι μουσικός, τον μπέρδευαν με τον Λου Ρόουλς, έναν μαύρο τραγουδιστή που εμφανιζόταν συχνά στην τηλεόραση. Μόνο ένας ταξιτζής έδειξε να τον ξέρει. «Βέβαια, ο τύπος του “Walk on the wild side”. Μα ζει ακόμα;».

Ανέκαθεν πιο δημοφιλής στην Ευρώπη απ΄ ό,τι στην Αμερική, ο Λου Ριντ ζει, είναι μια χαρά στα 65 του και εκτός από τη μουσική ασχολείται με την ποίηση. Τις προάλλες βρέθηκε στη Βαρκελώνη στο πλαίσιο ενός προγράμματος για τη διάδοση της καταλανικής ποίησης, κι εκεί τον συνάντησε ξανά ο Μανρίκε, για λογαριασμό της Ελ Παΐς, και τον ρώτησε τι διαβάζει αυτόν τον καιρό. «Δυστυχώς τίποτα», απάντησε εκείνος. «Έχασα πάλι την ηλεκτρονική συσκευή όπου είχα αποθηκεύσει εκατοντάδες βιβλία, μου έπεσε στο αεροπλάνο, είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει, και φυσικά κανείς δεν θα μου την επιστρέψει». Μήπως θα μπορούσαν να του βρουν ένα βιβλίο του Τζέιμς Λι Μπερκ για να διαβάσει το βράδυ, του αρέσει πολύ ο κεντρικός του ήρωας, αυτός ο αλκοολικός πρώην αστυνομικός που τα βάζει με τους κακούς.

Ο Λου Ριντ είναι νευρικός, νωρίτερα είχε τσακωθεί πάλι με κάποιον δημοσιογράφο, τώρα από κάπου του μυρίζει τσιγάρο, εκείνος το ΄κοψε πριν από πέντε χρόνια αλλά η μυρωδιά τού ξυπνάει μνήμες, όλα τα είχε δοκιμάσει, από τον υπνωτισμό μέχρι τον βελονισμό, και τελικά τα κατάφερε με κάτι κινέζικα βότανα, ας το σβήσει επιτέλους όποιος το άναψε, το ξέρετε ότι ένα πακέτο τσιγάρα ισοδυναμεί με την ακτινοβολία μιας ακτινογραφίας; Η συζήτηση έρχεται στην Κίνα, ο Λου Ριντ κάνει Τάι Τσι, «στη Νέα Υόρκη πρέπει να είσαι έτοιμος να έρθεις στα χέρια για οποιαδήποτε ανοησία», του αρέσει που στο Πεκίνο υπάρχουν κάποια γκρουπ που θυμίζουν τους Τhe Velvet Underground, «ελπίζω η μουσική μου να τους χρησιμεύσει ως έμβλημα διαφωνίας, ο Βάτσλαβ Χάβελ μου έχει πει ότι το ίδιο συνέβαινε και στην ανατολική Ευρώπη». Δεν θέλει να μιλήσει όμως για πολιτική, βέβαια ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έχει ηθική διαφορά από την εισβολή στο Ιράκ, κι όσο για την 11η Σεπτεμβρίου, στην αρχή πίστεψε ότι την είχε στήσει ο Μπους, αλλά μετά κατάλαβε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι αρκετά έξυπνος για να κάνει κάτι τέτοιο.