«Ομπάμα, να μας σκέφτεσαι»

«Τι ζόρι τραβάς μ΄ αυτές τις κωλοεκλογές;» έλεγε τις προάλλες μια φίλη. Οι Αμερικανοί ψηφίζουν, όχι εμείς. Μικρή η διαφορά, όποιος κι αν νικήσει. Όπως έλεγε άλλωστε ο μέγας Χατζιδάκις, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Στις μαχητικές διαδηλώσεις των μαθητών και των δασκάλων που έγιναν τις τελευταίες ημέρες στην Ιταλία- γιατί, μεταξύ άλλων, ο Μπερλουσκόνι θέλει να τους φορέσει στολές- υπήρχαν μερικά πανό διαφορετικά από τα άλλα. Το ένα έγραφε: «Φόρτσα Ομπάμα», μια κάπως ιερόσυλη παραλλαγή του τίτλου που έφερε παλιότερα ο δεξιός κυβερνητικός συνασπισμός. Το άλλο ήταν πιο συναισθηματικό: «Ομπάμα, μας κάνεις να ονειρευόμαστε». Το τρίτο ήταν σχεδόν ερωτικό: «Ομπάμα, να μας σκέφτεσαι». Την ελπίδα του για τη νίκη του υποψηφίου των Δημοκρατικών εξέφρασε από το βήμα και ο ηγέτης της Αριστεράς Βάλτερ Βελτρόνι, ο οποίος στην προηγούμενη προεκλογική εκστρατεία είχε εξιταλίσει και το σύνθημα «Υes, we can».

Η «Ομπαμάνια» είναι ένα φαινόμενο πολύ διαδεδομένο στην Ευρώπη. Ακόμη και στην Ελλάδα, όπου δεν βλέπει κανείς παρόμοια πανό στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, κυκλοφορούν σενάρια για μετονομασία του ΠΑΣΟΚ σε Δημοκρατικό Κόμμα. Το αποτέλεσμα των αυριανών εκλογών αναμένεται με ενδιαφέρον, αν όχι με αγωνία. Πρώτον, επειδή ο απολογισμός της απερχόμενης κυβέρνησης είναι καταστροφικός: ο πόλεμος στο Ιράκ και η χρηματοπιστωτική κρίση αρκούν για να απονεμηθεί στον Μπους και την παρέα του το Όσκαρ αλαζονείας, ανικανότητας και επικινδυνότητας. Δεύτερον, επειδή η διαφαινόμενη νίκη του Ομπάμα θα φέρει στο τιμόνι της υπερδύναμης έναν άνθρωπο προοδευτικό, νέο και μιγάδα, ο οποίος θα κληθεί να χειριστεί τη μετάβαση σε μια νέα εποχή: μια εποχή πολυπολική, όπου την Αμερική ανταγωνίζονται άλλες μικρότερες ή μεγαλύτερες «υπερδυνάμεις» σαν την Κίνα, την Ινδία, τη Ρωσία, τη Βραζιλία και, φυσικά, την Ευρώπη.

Οι Αμερικανοί είναι, φυσικά, πρώτα απ΄ όλα Αμερικανοί. Και όπως υπενθυμίζει ο Κάρλο Ροσέλα σε άρθρο του στη χθεσινή Στάμπα με το οποίο ειρωνεύεται τα συνθήματα των μαθητών, ο νέος πρόεδρος δεν θα κάνει τίποτα που να μην εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Αμερικής. Σωστό. Αλλά αυτά τα συμφέροντα δεν είναι κάπου γραμμένααποτελούν κάθε φορά αντικείμενο ερμηνείας και ανάλυσης. Άλλος θεωρεί ότι εξυπηρετούνται με μονομερείς στρατιωτικές επιχειρήσεις, άλλος με διάλογο. Άλλος πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εξάγουν τη δημοκρατία τους, άλλος ότι μπορεί να συνυπάρξουν πολλά είδη δημοκρατίας. Τα πρόσωπα μετρούν: αυτοί που υποστηρίζουν ότι την «πραγματική» πολιτική δεν την ασκεί ο πρόεδρος και το επιτελείο του, αλλά κάποια σκοτεινά και υπόγεια κέντρα, είναι ή επαγγελματίες αντιαμερικανοί ή ανόητοι. Η νίκη του Ομπάμα δεν θα οδηγήσει βέβαια σε μια αυτόματη μεταμόρφωση της Αμερικής και του πλανήτη. Θα γεννήσει όμως ελπίδες, θα απελευθερώσει δυνάμεις και θα δώσει νέο ενδιαφέρον στην πολιτική.