Τo σώμα της ανήκει στον Ζακ

Έγινε πλούσια εξιστορώντας παρτούζες. Τώρα μας παρουσιάζει την άλλη της πλευρά, την ευάλωτη, τη δυσάρεστη, την τρυφερή, τη μόνη- φευ!- αληθινή. Ολοκλήρωσε, Κατρίν, μόνο μην ολοκληρώσεις πάνω μας.

Η Σεξουαλική Ζωή της Κατρίν Μ. πούλησε πάνω από 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, από τα οποία 700.000 μόνο στη Γαλλία. «Άρχισα τις παρτούζες μερικές εβδομάδες μετά τη διακόρευσή μου», αποκάλυπτε στα 53 της η συγγραφέας, και χιλιάδες άνδρες εκστασιάζονταν, ονειρεύονταν, αυνανίζονταν, και της έστελναν λεπτομέρειες από τη σεξουαλική τους ζωή. Εκείνη το διασκέδαζε πολύ. Επί τρία χρόνια ταξίδευε, συναντούσε κόσμο, έδινε συνεντεύξεις και διάβαζε επιστολές. Ήταν το πρότυπο της απελευθερωμένης γυναίκας. Αλλά έκρυβε ένα δυσβάσταχτο μυστικό, που ήλθε επιτέλους η ώρα να μοιραστεί μαζί μας.

Το μυστικό ήταν ότι ζήλευε τον Ζακ. Στην πραγματικότητα, το βιβλίο εκείνο γράφτηκε στο τέλος μιας τρομερής κρίσης ζήλειας, στη διάρκεια της οποίας κατασκόπευε τον άνδρα της, άνοιγε την αλληλογραφία του, έμπαινε στα e-mail του, και για να ξεπεράσει τον πόνο από αυτά που ανακάλυπτε κατέβαζε χαπάκια, κοπανούσε το κεφάλι της στον τοίχο και έπρηζε τον ψυχαναλυτή της. Αυτός τη συμβούλεψε φυσικά να ψάξει την παιδική της ηλικία, εκείνη υπάκουσε, και- ω του θαύματος!θυμήθηκε πως είδε κάποτε τη μητέρα της να φιλά τον εραστή της έξω από το σπίτι τους. Αυτή η ανάμνηση την έσωσε (είπε ο ψυχαναλυτής). Βέβαια, στη συνέχεια η μητέρα της αυτοκτόνησε (ίσως από τις τύψεις) και ο αδελφός της σκοτώθηκε σε ένα δυστύχημα, αλλά είναι άγνωστο σε ποιο βαθμό τα γεγονότα αυτά έσπρωξαν τη συγγραφέα να ξεσαλώσει, και στη συνέχεια να μας αφηγηθεί το ξεσάλωμα με κάθε λεπτομέρεια.

Όλα αυτά τα μαθαίνουμε από το καινούργιο βιβλίο της Κατρίν Μιγιέ, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα με τον τίτλο «Ημέρα πόνου» (Εκδ. Flammarion). Όπως ομολογεί σε συνέντευξή της στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ, το βιβλίο αυτό το έγραψε «ώστε να καταλάβει επιτέλους ο Ζακ» (και γιατί δεν του τα είπε ένα βράδυ, μετά το σεξ;) Το έγραψε επίσης για να μη νομίζουν οι χιλιάδες αναγνώστες της ότι όλα εκείνα τα χρόνια που άνοιγε τα πόδια της σε υπόγεια πάρκινγκ, σε στάδια, σε νταλίκες, σε νεκροταφεία, ήταν ευτυχισμένη, και σπεύσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Όχι, το σώμα εκείνο δεν ήταν δικό της, απλώς το δάνειζε στους άλλους κι εκείνη αποσυρόταν, το σώμα της και το πνεύμα της ανήκουν στον Ζακ. Ουφ!

Εκείνοι που θα εκπλαγούν σίγουρα από το πόνημα αυτό είναι οι κάτοικοι του Σαράγεβο, όταν μάθουν ότι ο λόγος που εκείνα τα μαύρα χρόνια είχε ενδιαφερθεί η συγγραφέας για την τύχη τους ήταν για να ξεχάσει το προσωπικό της δράμα. Κι εκείνοι που ήλπιζαν ότι το ενδιαφέρον της ήταν γνήσιο, κι ότι η αισθησιακή αυτή γυναίκα ίσως να είχε τον τρόπο να τους σώσει από τους στερημένους πολιορκητές τους...