Νοσταλγώντας τις βεσπασιανές
Η Τεργέστη, όπως και οι περισσότερες ιταλικές και όχι μόνο ιταλικές πόλεις, έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: κακομαθημένοι γόνοι καλών οικογενειών κατουράνε στον δρόμο, στις εισόδους των σπιτιών και στα σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Τρεις είναι οι αιτίες αυτού του φαινομένου, όπως τις αναλύει στην Κοριέρε ντέλα Σέρα ο γνωστός μας συγγραφέας (και κάτοικος Τεργέστης) Κλάουντιο Μάγκρις, παραδεχόμενος ότι είχε υποβαθμίσει ώς τώρα το πρόβλημα. Η πρώτη είναι η εξαφάνιση των παλιών, ένδοξων ουρητηρίων, των περίφημων βεσπασιανών, που έπεσαν θύματα του εκσυγχρονισμού. Το Μιλάνο, που είχε έλθει αντιμέτωπο με το πρόβλημα αυτό ήδη από το 1981, αναζήτησε διάφορες λύσεις, μεταξύ των οποίων και την εισαγωγή των σούπερ μοντέρνων αποχωρητηρίων που είχε εγκαταστήσει ο Ζακ Σιράκ στο Παρίσι. Αλλά η λύση εγκαταλείφθηκε γρήγορα, ίσως επειδή οι αρχές φοβήθηκαν ότι το σύστημα καθαρισμού της λεκάνης θα χάλαγε συχνά, οι χρήστες θα διαμαρτύρονταν και θα απειλούνταν η κοινωνική ειρήνη.
Η δεύτερη αιτία είναι η αυξανόμενη κατανάλωση μπίρας από τη νεολαία. Το ποτό αυτό χαρακτηρίζεται πράγματι από μια ιδιότυπη σχέση εισροής και εκροής, η οποία έκανε κάποτε έναν Άγγλο ευγενή να αναρωτηθεί αν νιώθει κανείς μεγαλύτερη απόλαυση πίνοντας μπίρα ή αποβάλλοντάς την λίγη ώρα μετά. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει πολλά σ΄ αυτό το θέμα, ήδη οι απαγορεύσεις είναι πολλές, τις προάλλες διαβάζαμε ότι σε κάποιες ιταλικές πόλεις δεν μπορείς να κυκλοφορείς στον δρόμο με μαγιό, αλλού απαγορεύεται να φτιάχνεις κάστρα στην άμμο, πώς να μπει τώρα δελτίο και στην μπίρα;
Μένει η τρίτη αιτία, η πιο προφανής και πιο πεζή, που είναι βέβαια η έλλειψη αστυνόμευσης. Οι αστυνομικοί είναι ήδη λίγοι και δύσκολα ελέγχουν την κατάσταση, πώς να τους ζητήσεις τώρα να επεκτείνουν το ωράριό τους και να περιπολούν τις νύχτες προσέχοντας να μην κατουράει κανείς στον δρόμο; Άλλωστε η Ιταλία έχει μεγάλο πρόβλημα εγκληματικότητας, στη Ρώμη για παράδειγμα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι βιασμοί, ας είναι λοιπόν ευχαριστημένοι οι κάτοικοι της Τεργέστης που το μεγαλύτερο πρόβλημά τους έχει να κάνει απλώς με την οσμή. Υπάρχει βέβαια πάντα η λύση του στρατού, ο Μπερλουσκόνι έχει προσφύγει σ΄ αυτήν για να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα, σκεφτείτε όμως τι έχει να του σούρει ο Εκόνομιστ αν βάλει τους φαντάρους να συλλαμβάνουν όποιον ανακουφίζεται παρανόμως...
Μήπως να ενθαρρυνθούν οι νεαροί και νεαρές, αντί για τους δρόμους και τα πάρκα, να κατουράνε στη θάλασσα, όπου στο κάτω κάτω τόσοι δήμοι ξεφορτώνονται τα απόβλητά τους; Σύμφωνα με μια αρχαία πορτογαλική παράδοση, η πράξη αυτή αποτελεί μεν σφάλμα, αλλά συγγνωστό, δηλαδή άξιο συγχώρησης. Άλλωστε, γιατί δεν απαγορεύεται να κατουράς την ώρα που κολυμπάς; Ιδού λοιπόν μια λύση, κι αυτά που λέει ο Μάγκρις ότι η θάλασσα είναι ιερή, ότι συμβολίζει τον έρωτα κι άλλα τέτοια, αποτελούν εμμονές ενός αθεράπευτα ρομαντικού.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:50 π.μ.
9 comments
9 Comments:
Αλήθεια στην Αθήνα υπάρχουν δημόσια ουρητήρια; Η' εδώ οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοιες ανάγκες; Θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια που είχαν μαζευτεί αρκετοί φίλαθλοι της Λιβερπουλ στο Σύνταγμα τι ωραία που ήταν.
Πάντως τα πιο ωραία που έχω συναντήσει είναι στο Amsterdam :-)
Ακόμη και αν οι Αθηναίοι δεν έχουν τέτοιες ανάγκες, θα μπορούσαν να κατασκευαστούν δημόσια ουρητήρια για να καλύψουν τις ανάγκες του δημόσιου ταμείου (α λα Βεσπασιανός).
ΥΓ: Αν θυμάμαι καλά, ο Gaston Bachelard έχει επισημάνει την συχνότητα της ταύτισης της θάλασσας με το θηλυκό στη λογοτεχνία, οπότε δεν είναι μόνο ένας ο αθαράπευτα ρομαντικός.
Στην Αθήνα το πρόβλημα είναι λιγότερο οξύ γιατί τα διάφορα καφέ σ' αφήνουν να κατουράς τζάμπα, ενώ στις διάφορες ευρωπαΙκές πόλεις σου ζητάνε από μισό ευρώ και πάνω.
Πέρυσι σε δρόμο κάτω από τον περιφερειακό του λυκαβηττού κάποιος έβγαινε κάθε βράδυ με μια σακούλα και λέρωνε με ακαθαρσίες αυτοκίνητα και εξώπορτες πολυκατοικιών. Γείτονες που έβαλαν δυο κάμερες στις βεράντες τους, τον εντόπισαν και την επόμενη βδομάδα που ξαναχτύπησε του έριξαν μια όμοια στο κεφάλι του.
Αν η πράξη έχει το νόημα κοινωνικής περιφρόνησης,μόνο με ανταπόδωση σκυλοκατουρήματος στο αυτοκίνητο ή στην πόρτα του μπαμπά λύνεται το πρόβλημα.
Τα δημόσια ουρητήρια είναι εμβληματικά μέρη σε όλες τις πόλεις που σέβονται τον εαυτό τους. Στις ταινίες του Φρήαρς όλο το γκαίϋ νταραβέρι του Λονδίνου γίνεται στα δημόσια ουρητήρια. Τα ίδια γίνονται και στην Αθήνα μας.
Ωραίο θέμα για διήγημα.
Υ.Γ.Πολύ ωραία γραμμένο το άρθρο. Αυτή η ελαφριά ειρωνία σου πάει, Μισέλ.
Υ.Γ.1. Έχω σκάψει ως αρχαιολόγος σε "Βεσπασιανές", με γαμώ τα κίνκυ ευρήματα.
Δηλαδή, Αθήναιε;
Κυρίως λύχνοι με τις πιο ευφάνταστες ερωτικές περιπτύξεις. Το ενδιαφέρον είναι ότι αρκετοί ήταν από μήτρα, πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχε μαζική παραγωγή κι ως εκ τούτου καταναλωτικό κοινό για τέτοια είδη.
Το πιο εντυπωσιακό εύρημα πάντως όσα χρόνια ασχολήθηκα με την αρχαιολογία ήταν από αυτή την ανασκαφή, δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τη φάση. Έβρεχε, ήμουν μούσκεμα μέσα στη λάσπη και έπιασα από κάτω ένα βώλο χώματος που μου φάνηκε περίεργος. Θρυμάτισα το χώμα με τα χέρια μου και είδα ότι επρόκειτο για ένα μεγάλο σχετικά όστρακο αγγείου. Μόλις το καθάρισα με τον αντίχειρά μου από τη λάσπη, αποκαλύφθηκε πιο σουρρεάλ, ευφάνταση και χιουμοριστική σκηνή που έχω δει ποτε μου, ο Γούντυ Άλλεν θα τη ζήλευε τρελά: μια γυναίκα γυμνή, καθόταν σκυμμένη ακουμπώντας τα χέρια της σ'ενα σκαμνί και κοίταζε προς τα πίσω όπου ερχόταν προς το μέρος της ένα φτερωτός φαλλός, σκέτο το μέλος χωρίς σώμα. Ενα φτερωτό dildo! Εμ δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα οι μπαταρίες και ο ηλεκτρισμός! Και η μόνη πιθανή...αυτοκινούμενη εκδοχή υπήρχε αποκλειστικά στη φαντασία και δεν μπορούσε να έχει τίποτε άλλο εξόν από φτερά για να κινείται! :-)
Απίστευτος ο καλλιτέχνης των "Βεσπασιανών" όπως τον ονομάσαμε! :-)
Μέ μεγάλη συγκίνηση καί λατρεία θυμάμαι τήν υπέροχη καί τόσο σαγηνευτική βεσπασιανή,πραγματικό έργο τέχνης,πού είχε απομείνει στό κέντρο τού Παρισιού στίς αρχές τής δεκαετίας τού 70:κέντρο γιά κέντρο,στό Boulevard Saint Germain-εκεί ψηλά,πρός τόν Jardin de Luxembourg....σχεδόν στό σημείο πού τό boulevard κάνει γωνία μέ τήν Rue Monsieur le Prince.Ομολογώ ότι δέν είχα ποτέ τολμήσει νά ανακουφιστώ στή χάρη της.
Εξάλλου,άν θυμάμαι,καλά...ο ήρωας τού Celine στό "Voyage Au Bout de la Nuit" (τό έχω διαβάσει,πρίν χρόνια,στό πρωτότυπο) στόν Σηκουάνα δέν ανακουφίζεται οργισμένος;
Μία άλλη υπέροχη,όχι όμως τόσο εντυπωσιακή,βεσπασιανή υπήρχε ακόμη τό 1977 χαμένη σέ ένα δρομάκι τής Bruges τού Βελγίου.Στή γωνία τού δρόμου,δίπλα σχεδόν σέ ένα κατάστημα.Υπήρχε μάλιστα καί η επιγραφή(στό κατάστημα) "ingang om de hoek" πού θά πεί "είσοδος από τήν γωνία".
Οι Βεσπασιανές ήταν ιδιαίτερα χρήσιμες στούς Βέλγους,λόγω απιστεύτων ποσοτήτων στήν κατανάλωση μπύρας-σαφέστατα επικεφαλής τών Άγγλων καί τών Γερμανών.Μοναδική εξαίρεση,η πανέμορφη Γερμανική Bamberg...μέ τό ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ρεκόρ στήν κατά κεφαλή κατανάλωση μπύρας.Δυστυχώς,ξέχασα νά δώ άν στήν Bamberg υπήρχαν βεσπασιανές
Το ήξερα ότι αυτό το θέμα θα προκαλούσε υπέροχα και εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχόλια. Οι αναγνώστες αυτού του μπλογκ έχουν μια εξαιρετική ευρυμάθεια, περί αυτού δεν είχα ποτέ καμιά αμφιβολία.
Μόλις γύρισα από τήν θάλασσα καί,τί ευχάριστη έκπληξη,βρήκα τό ευγενικό σχόλιο τού Μιχάλη Μητσού....νά είσαστε πάντα καλά!
Λίγο πιό πάνω,στό Boulevard Saint Germain,από εκεί πού βρισκόταν η υπέροχη βεσπασιανή...γιά τήν ακρίβεια στήν απέναντι πλευρά....εξακολουθεί νά βρίσκεται ένα μικρούλι,υπόγειο jazz club-όπου κάποτε έπαιξε,όταν ήταν ακόμα στίς δόξες του,ο μόνος κατά τήν γνώμη μου αξιόλογος από τούς συζύγους τής Brigitte Bardot:ο κιθαρίστας Sacha Distel.
Εν τοιαύτη περιπτώσει,οι σημερινές ηλεκτρονικές καί high tech βεσπασιανές(τά καμώματα τού-παρεμπιπτόντως-ζυθοπότη Jacques Chirac) απαίσιες καί κακόγουστες.Επιπλέον,είναι τελείως αδύνατον νά περάσουν σέ εγχειρίδια εικαστικών τεχνών-ΟΥΤΕ ΚΑΝ σέ φρικτά αποτυπώματα τής σημερινής esthetique industrielle
Δημοσίευση σχολίου
<< Home