Η πιο δυσάρεστη κωμικοτραγωδία

Ήταν πάντα ένας διεφθαρμένος και φαντασμένος, μόνο που όσοι τον υποστηρίζαμε δεν το καταλαβαίναμε; Τον κατέστρεψε η εξουσία; Ή έπεσε κι αυτός θύμα της αρχής σύμφωνα με την οποία η επανάσταση τρώει τα παιδιά της;

Η Ντόρα Μαρία Τέγιες είναι μια πολύ αξιόλογη γυναίκα. Γνωστή ως «Κομαντάντε Ντος», ήταν από τα ηγετικά στελέχη της εξέγερσης κατά του δικτάτορα Σομόζα της Νικαράγουας, τη δεκαετία του ΄70. Πρωταγωνίστησε στη βραχύβια κατάληψη της Εθνοσυνέλευσης, τον Αύγουστο του 1978, ενώ δέκα μήνες αργότερα ηγήθηκε των μονάδων των Σαντινίστας που κατέλαβαν τη Λεόν, την πρώτη πόλη που πέρασε στον έλεγχο των επαναστατών. Ο Ντανιέλ Ορτέγκα την έκανε υπουργό Υγείας, με αυτήν της την ιδιότητα της είχαμε πάρει συνέντευξη στη Μανάγκουα και μας είχε τόσο πολύ εντυπωσιάσει, τότε, λίγες μέρες πριν από την απροσδόκητη εκλογική ήττα του 1990. Πέντε χρόνια αργότερα εγκατέλειψε τους Σαντινίστας για να ιδρύσει δικό της Κίνημα, εκείνη είχε καταλάβει, εμείς ακόμα κοιμόμασταν, αλλά εδώ δεν μιλάμε για μας, μιλάμε γι΄ αυτήν τη σπάνια γυναίκα, που οι αμερικανικές αρχές της απαγόρευσαν την είσοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2004 με το επιχείρημα ότι είναι τρομοκράτις, και ο πρόεδρος της Νικαράγουας της απαγόρευσε αυτόν τον μήνα τη συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές με το επιχείρημα ότι έχασε τις προθεσμίες.

Πρόεδρος της Νικαράγουας, αν δεν το είχατε προσέξει, είναι από τον Νοέμβριο του 2006 και πάλι ο Ορτέγκα, μόνο που σήμερα προτιμά να πολεμά τις αμβλώσεις παρά τη φτώχεια. Η Τέγιες, αντίθετα, δεν έχει αλλάξει: στις 4 Ιουνίου ξεκίνησε απεργία πείνας για να καταγγείλει τη «δικτατορία» του πρώην συντρόφου της, άντεξε δώδεκα μέρες και σταμάτησε όταν οι γιατροί την προειδοποίησαν ότι η υγεία της κινδύνευε να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Η περίπτωσή της, όμως, αφύπνισε ορισμένους διανοούμενους που τη δεκαετία του ΄80 είχαν υποστηρίξει την επανάσταση των Σαντινίστας και σήμερα αισθάνονται προφανώς την ανάγκη να κάνουν την αυτοκριτική τους. «Η πολιτική εκπροσώπηση αποτελεί δικαίωμα, όπως αποτελεί δικαίωμα και η διαμαρτυρία εναντίον των μηχανισμών που εμποδίζουν αυτήν την εκπροσώπηση», τονίζεται σε ανοιχτή επιστολή που υπογράφουν μεταξύ άλλων ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Σαλμάν Ρούσντι, η Μπιάνκα Τζάγγερ, ο Εδουάρδο Γκαλεάνο και ο Τομ Χέιντεν. «Η Ντόρα Μαρία αντιπροσωπεύει ευρέα στρώματα της νικαραγουανής κοινωνίας που έχουν δικαίωμα να ακούγονται».

Αλλά στην επιστολή αυτή δεν απάντησε ούτε ο Ορτέγκα ούτε η εκπρόσωπός του, που κατά σύμπτωση είναι και σύζυγός του. Ο πρώην επαναστάτης δεν έκρινε σκόπιμο να σχολιάσει ούτε την απαίτηση του θρυλικού μουσικοσυνθέτη Κάρλος Μεχία Γκοντόι («Άι Νικαράγουα, Νικαραγουίτα»...) να σταματήσει η κυβέρνηση να χρησιμοποιεί τη μουσική του σε διάφορες συγκεντρώσεις, αφού «δεν είναι δυνατόν τραγούδια που άντλησαν την έμπνευσή τους από τη θυσία χιλιάδων Νικαραγουανών να χρησιμοποιούνται ως μουσικό υπόβαθρο για την πιο δυσάρεστη κωμικοτραγωδία των τελευταίων ετών»...