Τετάρτη, Ιουνίου 11, 2008

Ο Κάφκα στην Αμερική



Ο ένας κρατήθηκε για 19 ημέρες. Ο άλλος για 2.000. Και οι δύο άδικα. Ο Αμερικανός αποζημιώθηκε, ο Σουδανός όχι. Δύο παραδείγματα της εισβολής τού Κάφκα στην Αμερική.

O Μπράντον Μέιφιλντ είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αρκετές εβδομάδες πριν από τη σύλληψή του. Η γυναίκα του και τα παιδιά του είχαν διακρίνει ίχνη μυστικών εισβολέων στο σπίτι, ενώ ένα βράδυ ένα από τα παιδιά τρομοκρατήθηκε όταν άκουσε το πόμολο της πόρτας να τρίζει. Μία ημέρα του Μαΐου του 2004, πράκτορες του FΒΙ συνέλαβαν τον Μέιφιλντ με την κατηγορία ότι δακτυλικά του αποτυπώματα είχαν βρεθεί στο σακίδιο ενός από τους τρομοκράτες που είχαν ανατινάξει τα τρένα στην Ισπανία. Άδικα ο 37χρονος δικηγόρος διαμαρτυρήθηκε ότι ήταν αθώος. Και τότε γιατί παντρεύτηκε μια γυναίκα αιγυπτιακής καταγωγής που είχε έρθει στην Αμερική σε ηλικία πέντε ετών; Γιατί ασπάστηκε το Ισλάμ; Και πώς εξηγείται ότι σύχναζε στο ίδιο τζαμί του Πόρτλαντ με κάποιους Άραβες μετανάστες που είχαν συλληφθεί ως τρομοκράτες;

Όπως γράφει ο Έρικ Λίχτμπλαου στο βιβλίο του «Ο νόμος του Μπους» (εκδ. Ρantheon Βooks), ο Μέιφιλντ κρατήθηκε για 19 ημέρες και απειλήθηκε με τη θανατική ποινή. Αυτό που τον έσωσε ήταν η σύλληψη στην Ισπανία ενός Αλγερινού στον οποίο ανήκαν τα θανατικά αποτυπώματα. Έκανε μήνυση και του επιδικάστηκε αποζημίωση 2 εκατομμυρίων δολαρίων. Στην περίπτωση βέβαια που δεν είχε συλληφθεί ο Αλγερινός, θα σάπιζε ακόμη σε κάποια φυλακή- αν δεν τον είχαν εκτελέσει.

Δικηγόρος του Μέιφιλντ ήταν ο Στίβεν Όυοξ, ένας Εβραίος που ο παππούς του είχε διαφύγει από τις διώξεις του Τσάρου Νικολάου Β΄. Ο Όυοξ κλήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση για να υπερασπιστεί κι έναν άλλο ύποπτο για τρομοκρατικές πράξεις, τον Σουδανό Αντέλ Χασάν Χαμάντ. Μ΄ αυτόν, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Συνελήφθη στο Πεσαβάρ από την πακιστανική μυστική αστυνομία, παραδόθηκε στους Αμερικανούς, μεταφέρθηκε στο Γκουαντάναμο και έμεινε εκεί χωρίς οποιαδήποτε νομική προστασία επί δύο χρόνια. Για την κυβέρνηση Μπους, δεν είχε κανένα δικαίωμα, αφού δεν ήταν ούτε Αμερικανός πολίτης ούτε νόμιμος κάτοικος Ηνωμένων Πολιτειών ούτε αιχμάλωτος πολέμου- ήταν απλώς τρομοκράτης. Η βοήθεια του Όυοξ ζητήθηκε μόνο όταν η κυβέρνηση έχασε μια υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο.

«Ο Κάφκα ήλθε στην Αμερική: Μάχη για τη Δικαιοσύνη στον Πόλεμο κατά του Τρόμου» (εκδ. Οther Ρress): έτσι τιτλοφορεί το βιβλίο του o Όυοξ, εξιστορώντας αυτές τις δύο υποθέσεις και πολλές άλλες. Όταν ρωτήθηκε γιατί ένας Εβραίος όπως αυτός υπερασπίστηκε με πάθος έναν μουσουλμάνο, απάντησε: «Υπερασπίζομαι μια αρχή που μας προστατεύει όλους, το κράτος δικαίου που μας κρατά ασφαλείς». Αναρωτιέται κανείς τι θα απαντούσε ο πρόεδρος Μπους στη διάρκεια της αποχαιρετιστήριας περιοδείας του στην Ευρώπη αν ένας δημοσιογράφος τον ρωτούσε ποια ακριβώς ήταν την τελευταία οκταετία η σχέση του με το κράτος δικαίου.

5 Comments:

At 11/6/08 5:21 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Τους τελευταίους μήνες, διαβάζω προσπαθώντας να κρατήσω σημειώσεις για μια αφήγηση μιας "Ιστορίας της Πείνας" (μετά από 20 χρόνια ενασχόλησης με την ιστορία της Γαστρονομίας είπα ν'αλλάξω βιολί...) και αυτό που με αποκαρδιώνει, στην κυριολεξία, είναι η κυκλική ροή των καταστάσεων και της λειτουργίας των κοινωνικών φαινομένων.

Αν και το πρώτο πράγμα που μαθαμε στη σχολή είναι το να αποφεύγουμε τους ιστορικούς αναχρονισμούς, δεν μπορείς να μην κάνεις αναγωγή στο σήμερα και να δεις τις τραγικές αναλογίες. Η δε πείνα, είναι πάντοτε συνυφασμένη στενά με την αδικία.

Υποθέτω πως μια απόπειρα αφήγησης της "Ιστορίας της Αδικίας" θα δημιουργούσε κατ'αρχάς, τα ίδια αποκαρδιωτικά συμπεράσματα.

Συζητώντας το όμως με κάποιον που είναι ένα λαμπρό πνεύμα και γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού, νομικός χαλκέντερος επίσης, μου επεσήμανε ότι στην πραγματικότητα έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα. Σήμερα ας πούμε, έχουμε πληροφόρηση, μπορούμε να διαβάσουμε άρθρα όπως αυτό. Υπάρχουν οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μέσω του διαδικτύου η αυτο-οργάνωση των πολιτών είναι εφικτή σε δια-εθνικό επίπεδο ( αδόκιμος, μάλλον, ο όρος αλλά γιου νόου γουάτ άϊ μην). θα περίμενε κανείς να μην υπάρχει καν Γκουαντάναμο, του αντιγύρισα για να μου επισημάνει ότι μιλώντας ιστορικά, μετά από κάθε λαίλαπα αυταρχισμού, ο άνεμος της ελευθερίας πνέει πιο δυνατός.

Όταν αποκαρδιώνομαι (δλδ όλη την ώρα) θυμάμαι την αφήγηση της Μπάνου -δεν ξέρω αν τη θυμάσαι- για την περίοδο που είχε ένα φίλο Σέρβο και έπρεπε να βγάλει καμια 10ρια διαφορετικές βίζες για να πάει με το τρένο από το Άμστερνταμ στο Βελιγράδι και τύπωσε τότε τη "Λίστα" σε μικρά αυτοκόλλητα- κάθε αυτοκόλλητο και ένα αγγελτήριο θανάτου- τα οποία κολλούσε, κρυφά και οργισμένη, στα βαγόνια του τρένου. Μου το είπε όταν τη ρώτησα γιατί δεν πίστευε ότι θα δημοσιευθεί τελικά η λίστα, η οποία δημοσιεύθηκε.

Ο κοσμος αλλάζει αλλά πολύ αργά, το μόνο παρηγορητικό είναι η σκέψη ότι κάθε αγώνας δίνεται για τα παιδιά μας.

 
At 11/6/08 5:23 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Τεστ

 
At 11/6/08 6:12 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Γι'αυτό λοιπόν θα βγει ο Ομπάμα και θα φυσήξει αέρας ελευθερίας και προόδου. Η Αμερική δεν μπορεί να βγάλει τον Μακέιν, δηλαδή έναν καλύτερο Μπους, χρειάζεται ένα σοκ, και το σοκ είναι ένας (σχετικά) νέος μιγάς πρόεδρος.
Μη μου θυμίζεις τη Λίστα :-)

 
At 11/6/08 8:25 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Ποτέ μου δεν κατάλαβα την προσήλωσή σου στα πρόσωπα. Ο Ομπάμα, θα είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας του. Η δουλειά του δεν θα είναι να τηρεί το διεθνές δίκαιο (μια έννοια εξαιρετικά αστεία) αλλά τα συμφέροντα μιας υπερδύναμης. Η διαφορά έγκειται στο ότι η υπερδύναμη ασκεί εξουσία και στις μικρές αποικίες για να διοικούν κατά τα πρότυπά της (βλ. απαγωγές Πακιστανών) και εκεί ελπίζουμε να υπάρχει η διαφορά αν και η Αμερική έδωσε ήδη απάντηση στο δίλημμα "Ασφάλεια ή Ελευθερία" κατοχυρώνοντας το δικαίωμα στην οπλοφορία συνταγματικά. Δεν υπάρχει ελπίς, ΛΕΜΕ. Η ελπίδα βρίσκεται στην κοιτίδα του Διαφωτισμού, την Ευρώπη, σε μια μελλοντική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία.

Τα πρόσωπα μου είναι αδιάφορα. Στο Ουώλντεν του μέλλοντος ( όπως και στη "Συμμαχία") όλοι θα είμαστε ανώνυμα και ελεύθερα άτομα. :-)

Δλδ σκέψου, ένας δημοσιογράφος του μέλλοντος να μιλάει παραληρηματικά για σένα εξαιτίας της "Λίστας" :-) Αν και ομολογώ ότι υπήρξε το πιο σύντομο briefing της ζωής μου, κανείς άλλος δεν κατάλαβε τη σημασία της μέσα σε 2 λεπτά...

 
At 13/6/08 1:50 μ.μ., Blogger nasopoulos said...

Πολλές φορές ένας καπετάνιος που κάνει λάθη στη ρότα μπορεί να σε βγάλει στο σωστό μέρος. Ένα ακυβέρνητο καράβι όμως με μαθηματική ακρίβεια (99.9 %) θα βρει στα βράχια. Ίσως αυτό να δικαιολογεί εν μέρει την εμμονή πολλών από εμάς στα πρόσωπα. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι στην παρούσα ο Ομπάμα είναι καλύτερος από τη Χίλαρι.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home