Αν τα θύματα ήταν άνδρες...

H είδηση δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στην πρώτη σελίδα της Ελ Παΐς: τέσσερις γυναίκες βρέθηκαν την ίδια μέρα νεκρές στα σπίτια τους, σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές της Ισπανίας, όλες θύματα κακοποίησης από τους συζύγους τους. Οι τρεις από τις τέσσερις ήταν κάτω των 50 ετών, όπως και οι δολοφόνοι τους, πράγμα που δείχνει ότι δεν είναι μόνο οι άνδρες μεγάλης ηλικίας που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα πάνω στη ζωή και τον θάνατο της γυναίκας τους ή της πρώην γυναίκας τους: το ίδιο ακριβώς πιστεύουν και οι νεώτεροι. Τουλάχιστον οι δύο από τις τέσσερις είχαν καταγγείλει στην αστυνομία τους συζύγους τους, αλλά αυτό δεν τους έσωσε τη ζωή.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 75 Ισπανίδες έχασαν το 2007 τη ζωή τους στα χέρια των συζύγων τους (κι άλλες 18 από τις αρχές αυτού του χρόνου). Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο αριθμός των θυμάτων φτάνει τα 340. Με άλλα λόγια, στην Ισπανία του 21ου αιώνα δολοφονείται μία γυναίκα κάθε πέντε μέρες από τον άνδρα της. Άλλες 84.000 γυναίκες τυγχάνουν κάποιας αστυνομικής προστασίας από τη βίαιη συμπεριφορά των «συντρόφων» τους. Κι όμως, πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι μόνο το 3,5% των Ισπανών θεωρεί σοβαρό αυτό το πρόβλημα. Στην πρώτη τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ Θαπατέρο και Ραχόι, το ζήτημα αναφέρθηκε σε μια αποστροφή του δεύτερου και αμέσως η συζήτηση στράφηκε αλλού. Τι συμβαίνει με τους άνδρες; Τι συμβαίνει με την Ισπανία; Ή μήπως στη χώρα αυτή απλώς γίνονται γνωστά (κάποια από) τα κρούσματα κακοποίησης των γυναικών, ενώ σε άλλες χώρες συγκαλύπτονται;

Αν την τελευταία πενταετία είχαν δολοφονηθεί στην Ισπανία 340 άνδρες από τις συζύγους τους ή τις πρώην συζύγους τους, γράφει η Σολεδάδ Γκαγιέγκο-Ντίας στην Ελ Παΐς, οι φεμινιστικές οργανώσεις θα είχαν ξεσηκωθεί. Εκατοντάδες γυναίκες θα δήλωναν έτοιμες να συναντηθούν με τις γυναίκες- δολοφόνους, να μιλήσουν μαζί τους και να προσπαθήσουν να αλλάξουν τη στάση τους και τις αξίες τους. Χιλιάδες γυναίκες θα ενδιαφέρονταν για την εκπαίδευση που δέχονται οι κόρες τους στα σχολεία και θα μάχονταν για να περιληφθεί στο σχολικό πρόγραμμα ένα μάθημα για τη συμπεριφορά στο εσωτερικό του ζευγαριού. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες θα θεωρούσαν ότι κάτι δεν πάει καλά στη διαμόρφωση του γυναικείου χαρακτήρα.

Αλλά τα 340 θύματα είναι γυναίκες, όχι άνδρες. Γιατί, λοιπόν, δεν δείχνουν οι τελευταίοι ανάλογη ευαισθησία; Γιατί δεν ενδιαφέρονται για τη «μάτσο» νοοτροπία που μαθαίνουν οι γιοι τους στο σχολείο, στο σπίτι ή στις παρέες τους; Γιατί εξακολουθούν να έχουν την ψευδαίσθηση ότι το ζήτημα δεν τους αφορά επειδή δεν είναι οι ίδιοι θύτες; Γιατί τα άρθρα για την κακοποίηση των γυναικών υπογράφονται (σχεδόν) πάντα από γυναίκες;