Η εμφύλια διαμάχη συνεχίζεται

«Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο της παγκόσμιας Ιστορίας. Ο πόλεμος του Ισραήλ δεν έχει τελειωμό. Το περιβάλλον καταστρέφεται. Αυτό που βλέπω στην Ευρώπη, κυρίως στη Γαλλία και την Ισπανία, είναι ότι πολύς κόσμος στηρίζει τις ελπίδες του στον Ομπάμα». Φόρεστ Γουίτακερ

O συμπαθέστατος ηθοποιός, που δηλώνει στην Γκάρντιαν ότι υποστηρίζει ενεργά τον Ομπάμα «επειδή αντιπροσωπεύει κάτι πραγματικά καινούργιο», έχει δίκιο. Ο γερουσιαστής του Ιλινόι έχει πολλές συμπάθειες στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί είναι ερωτευμένοι μαζί του και θεωρούν ότι τυχόν εκλογή του θα αποδείξει πως η Αμερική έχει ξεπεράσει τις φυλετικές αντιπαραθέσεις. Οι Γάλλοι τον προτιμούν πλέον από τη Χίλαρι (38% έναντι 36%, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση), πιστεύοντας ότι ενσαρκώνει το όνειρο μιας Αμερικής σε ειρήνη με τον εαυτό της. Στην Ιταλία, ο υποψήφιος της Κεντροαριστεράς Βάλτερ Βελτρόνι έχει δανειστεί το σύνθημα του Ομπάμα, «Ναι, μπορούμε!». Και στη Βρετανία, έχουν ιδρυθεί πολλές οργανώσεις Φίλων του Ομπάμα με έντονη παρουσία στο Facebook.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Υπάρχουν όλοι εκείνοι που τάσσονται υπέρ της Χίλαρι, είτε επειδή είναι γυναίκα είτε επειδή είναι γυναίκα του Μπιλ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν αντιπαθούν τον Ομπάμα, πιστεύουν όμως ότι η Αμερική δεν είναι έτοιμη σήμερα να ψηφίσει έναν μαύρο πρόεδρο, ίσως μάλιστα να μην είναι έτοιμη και ποτέ. Ο πρόεδρος Ομπάμα πρέπει να περιμένει μέχρι το 2012 ή το 2016, γράφει ο Ανατόουλ Καλέτσκι στους χθεσινούς Τάιμς, επισημαίνοντας ότι η αντίπαλός του έχει δύο βασικά γνωρίσματα που περιέργως δεν έχουν μέχρι τώρα αναγνωριστεί από τα μέσα ενημέρωσης: είναι γυναίκα (!) και είναι Κλίντον (!!). Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, οι εκλογές αυτές δεν θα κριθούν από τους νέους (όπως είχε γίνει με τον Τζων Κέννεντυ), αλλά από τους ψηφοφόρους μεγαλύτερης ηλικίας. Κατά συνέπεια, απέναντι στον ΜακΚέιν είναι προτιμότερο να υπάρχει μια έμπειρη υποψήφια, μια «ψημένη» όπως έγραφε χθες και ο Δημήτρης Μητρόπουλος.

Το βέβαιο είναι ότι τον Νοέμβριο θα ψηφίσουν οι Αμερικανοί όχι οι Ευρωπαίοι. Και οι Αμερικανοί έχουν τραυματιστεί από έναν αιματηρό πόλεμο και έναν ανεύθυνο πρόεδρο. Πώς θα αντιδράσουν; Θα στραφούν σε μια «σίγουρη» αλλά συντηρητική λύση ή θα προτιμήσουν έναν εκπρόσωπο της αλλαγής; Βέβαιο είναι επίσης ότι στο Δημοκρατικό Κόμμα δεν μπορεί να ζητηθεί η «θυσία» ούτε του υποψήφιου που προηγείται σε εκλέκτορες ούτε της υποψήφιας που κερδίζει όλες τις μεγάλες πολιτείες. Το κόμμα μοιάζει καταδικασμένο να ζήσει μια όλο και πιο έντονη εμφύλια διαμάχη, που θα λάβει τέλος είτε με κάποιο αναπάντεχο γεγονός (ένα σκάνδαλο, μια γκάφα) είτε στο συνέδριο. Από την περιπέτεια αυτή μπορεί να βγει εξασθενημένο, μπορεί και ενισχυμένο. Κανείς δεν μπορεί να πει όμως ότι η περιπέτεια δεν έχει ενδιαφέρον- εκτός από τον Νόαμ Τσόμσκι, που θα αποφάσιζε με το στρίψιμο ενός νομίσματος...