Περιμένοντας μια νέα αφήγηση

Ο Ομπάμα κερδίζει, ο Ομπάμα καλπάζει, ο Ομπάμα εξαγγέλλει τη γέννηση μιας νέας εθνικής πλειοψηφίας. Κινδυνεύει όμως από το «σύνδρομο του match point».

Έχει κερδίσει εννέα εκλογικές αναμετρήσεις στη σειρά, και μάλιστα με ποσοστά όλο και υψηλότερα. Την περασμένη Τρίτη επικράτησε της αντιπάλου του, μεταξύ των μαύρων- φυσικά- αλλά και των λευκών. Μεταξύ των ανδρών αλλά και των γυναικών. Μεταξύ των νέων και των λιγότερο νέων, μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, μεταξύ του «λαού του σούσι» και του «λαού του ΜακΝτόναλντς». Κέρδισε την πλειοψηφία ακόμη και των ισπανόφωνων της Βιρτζίνια. «Αυτή είναι μια νέα αμερικανική πλειοψηφία», δήλωσε στην επινίκια ομιλία του, γνωρίζοντας φυσικά ότι υπερβάλλει. Και ότι από εδώ κι εμπρός αρχίζουν τα δύσκολα, αφού δεν «δικαιούται» πια να χάνει, δεν δικαιούται καν να κερδίζει με μικρή διαφορά. Πρέπει να θριαμβεύει συνεχώς, για να αποδείξει ότι αξίζει όχι μόνο το χρίσμα αλλά και την προεδρία. Δεν πρέπει να φοβηθεί τη νίκη, δεν πρέπει να τον πιάσει το άγχος του τενίστα δεύτερης κατηγορίας που αντιμετωπίζει τον πρωταθλητή του Ουίμπλεντον, φτάνει μέχρι το match point κι εκεί πανικοβάλλεται, φοβάται ότι θα κάνει το λάθος- και το κάνει.

Ο μεγαλύτερος εχθρός του Μπάρακ είναι ο Μπάρακ, σημειώνει ο Βιτόριο Τσουκόνι στη Ρεπούμπλικα. Είναι αρκετό ένα λάθος, μια γκάφα όπως εκείνη η δήλωση που έκανε ο Τζέραλντ Φορντ το 1975 ότι «η Πολωνία είναι μια ανεξάρτητη χώρα», για να καταρρεύσει ολόκληρη η εκστρατεία και να μην μπορέσει να ξαναστηθεί όσα πληρωμένα σποτάκια κι αν μεταδοθούν από την τηλεόραση. Άλλωστε το εκλογικό σώμα είναι ρευστό, σήμερα παρασύρεται από τον ενθουσιασμό, αύριο τιμωρεί. Ο Μάικλ Γουόλτσερ, καθηγητής στο Ιnstitute for Αdvanced Studies του Πρίνστον και συγγραφέας του περίφημου βιβλίου «Δίκαιοι και Άδικοι Πόλεμοι», εξακολουθεί να πιστεύει ότι φαβορί τον ερχόμενο Νοέμβριο είναι ο Μακέιν. Το μόνο που μπορεί να τον σταματήσει είναι η περαιτέρω επιδείνωση της οικονομίας.

Η αμερικανική Αριστερά δεν έχει ζήσει τη διαδικασία πνευματικής ανανέωσης από την οποία πέρασε η Δεξιά τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, λέει ο Γουόλτσερ στο περιοδικό Λ΄Εσπρέσσο. Εάν νικήσει, θα το οφείλει μονάχα στην κόπωση των ψηφοφόρων από τους Ρεπουμπλικανούς. Ούτε είναι σωστή η σύγκριση του Ομπάμα με τον Ρήγκαν. Ο δεύτερος είχε ένα σαφές πολιτικό πρόγραμμα και μιλούσε για ένα νέο είδος συντηρητισμού. Ο πρώτος έχει πολιτικές προτάσεις ανάλογες με εκείνες των άλλων Δημοκρατικών και δεν μιλά για ένα νέο είδος φιλελευθερισμού. Πέρα από τα συγκεκριμένα πρόσωπα όμως, και τους κύκλους που κάνει η ιστορία, μπορεί να γίνει μια γενικότερη διαπίστωση: οι κοινωνικές σχέσεις έχουν αλλάξει, οι παλιές ιδέες δεν λειτουργούν πια και κανένα όραμα δεν τις έχει αντικαταστήσει. Περιμένουμε όλοι αυτό που οι μεταμοντέρνοι αποκαλούν μια νέα αφήγηση.