Το κόλπο με τους υπερ-εκλέκτορες

«Υπερ-εκλέκτορες»: θεσμός που δημιούργησε το Δημοκρατικό Κόμμα μετά τις εκλογές του 1980 ώστε να αποτρέπονται οι εμφύλιες διαμάχες στα συνέδρια και να εξασφαλίζεται η εκλογή του υποψηφίου του κατεστημένου.

Στις προκριματικές εκλογές του 1984 στην Καλιφόρνια, που έγιναν λίγο πριν από το συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος, ο απερχόμενος αντιπρόεδρος Ουόλτερ Μοντέιλ ηττήθηκε απροσδόκητα από τον Γκάρυ Χαρτ και έχασε τους εκλέκτορες που χρειαζόταν για το χρίσμα. Τέθηκε τότε σε λειτουργία ο θεσμός των υπερ-εκλεκτόρων. Οι άνθρωποι αυτοί- εκλεγμένοι αξιωματούχοι, κυβερνήτες πολιτειών, μέλη εθνικών επιτροπών - αποτελούν το ένα πέμπτο του συνολικού αριθμού των εκλεκτόρων και μπορούν να ψηφίσουν στο συνέδριο όποιον θέλουν, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων στις προκριματικές εκλογές και τα caucuses.

«Η σύζυγός μου η Λι κι εγώ πήραμε προσωπικά τηλέφωνο όλους τους υπερ-εκλέκτορες», θυμάται ο Χαρτ. «Μια γυναίκα από το Κεντάκι της είπε, “θα ήθελα να ψηφίσω τον σύζυγό σου, αλλά ο άνδρας μου δουλεύει στο οδικό δίκτυο της πολιτείας και μου είπαν πως αν δεν ψηφίσω τον Μοντέιλ θα χάσει τη δουλειά του”». Οι υπερεκλέκτορες συντάχθηκαν τελικά με τον αντιπρόεδρο και του έδωσαν το χρίσμα (για να συντριβεί στις εκλογές από τον Ρήγκαν). Θα μπορούσε άραγε να γίνει κάτι τέτοιο και σήμερα; Αν δεν ξεκαθαρίσει μέχρι το συνέδριο η μάχη ανάμεσα στη Χίλαρι και τον Ομπάμα, μήπως οι περισσότεροι από τους 800 insiders θα συνταχθούν με τον υποψήφιο του κατεστημένου, δηλαδή την πρώην Πρώτη Κυρία, και θα τη στείλουν στον τελικό της 4ης Νοεμβρίου;

Διόλου σίγουρο, απαντά στους Νιου Γιορκ Τάιμς ο Ματ Μπάι, συγγραφέας του βιβλίου «Δισεκατομμυριούχοι, μπλόγκερ και η μάχη για την αναδιάρθρωση της πολιτικής των Δημοκρατικών». Η αμερικανική κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία 24 χρόνια, οι συγκεντρωτικοί θεσμοί έχουν χάσει την επιρροή τους, ακόμη και τα μέλη των συνδικάτων ψηφίζουν συχνά διαφορετικά από την ηγεσία τους. Στην εποχή των blogs, η ανατροπή της βούλησης της βάσης από κάποιους εγκάθετους του μηχανισμού δεν θα γίνει εύκολα αποδεκτή. Ακόμη όμως κι αν πετύχει αυτό το «σχέδιο», ο Ομπάμα θα έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την αμερικανική πολιτική σκηνή. Ο Τζων Κέννεντυ εγκαινίασε τη γενιά των Αμερικανών ηγετών που γεννήθηκαν μετά το 1900 και η βραχεία προεδρία του οδήγησε σε μια παρατεταμένη εποχή προοδευτισμού- και στην «αντεπανάσταση» του Ρήγκαν. Ο Γκάρυ Χαρτ μπορεί να έχασε, αλλά η υιοθέτηση της σύγχρονης οικονομίας από το επιτελείο του οδήγησε στον «κλιντονισμό». Κατά τον ίδιο τρόπο, ακόμη κι αν χάσει ο Ομπάμα, θα εισβάλουν στα δύο κόμματα δυναμικά μέλη της (κατά Ντάγκλας Κάπλαντ) «Γενιάς Χ», που μεγάλωσαν στα πολωτικά χρόνια των baby boomers χωρίς να καταλάβουν ποτέ τα αίτια εκείνης της πόλωσης. Μπορεί να χρειαστούν τέσσερα χρόνια, μπορεί οκτώ, αλλά η πόρτα έχει ανοίξει. Και δεν θα κλείσει ακόμη κι αν σπρώξουν όλοι οι εκλέκτορες, ή υπερ-εκλέκτορες, του κόσμου.