Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007

Το έσχατο στίγμα



Στις μαύρες μας, κατά καιρούς βρισκόμαστε όλοι. Άλλοτε φταίει η αλλαγή του καιρού, άλλοτε κάποιο απροσδόκητο γεγονός, μερικές φορές απλώς δεν αντέχουμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Ακόμη κι αν είναι μια αίσθηση που επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, δεν είναι κάτι ανησυχητικό, αντίθετα, είναι μια ένδειξη σοβαρότητας και ωριμότητας. Στον «Ξένο» του Καμύ, ο αφηγητής περιπλανιέται κάθε τόσο κάνοντας ένα τσιγάρο. «Πενθώ για τη ζωή μου», απαντά η Μάσα στις πρώτες σκηνές του «Γλάρου» του Τσέχωφ, όταν τη ρωτούν γιατί φορά πάντα μαύρα. Υπερβολικό, έτσι κι αλλιώς συμβολικό, σε κάθε περίπτωση απολύτως ελεγχόμενο. Σχεδόν σικ.

Η κατάθλιψη, αντίθετα, δεν είναι καθόλου σικ. Είναι μια σοβαρή κλινική ασθένεια, που χρειάζεται επειγόντως θεραπεία και χορήγηση φαρμάκων, τα οποία μπορεί να έχουν αποτελέσματα, μπορεί και όχι. Είναι κάτι αφόρητα μοναχικό, δεν «πουλάει» και μερικές φορές οδηγεί στην αυτοκτονία. Ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι ο 38χρονος Όουεν Ουίλσον, ένας επιτυχημένος ηθοποιός και σεναριογράφος, για τον οποίο το τελευταίο πράγμα που θα υποπτευόταν κανείς είναι ότι πάσχει από κατάθλιψη. Όταν είδε την παλιά του φίλη να αγκαλιάζει έναν άγνωστο άνδρα σε ένα παντοπωλείο της Σάντα Μόνικα, έκοψε τον αριστερό του καρπό και κατάπιε έναν απροσδιόριστο αριθμό χαπιών. Σώθηκε. Αλλά μετά την πράξη του αυτή, κόπηκε από μια κωμωδία στην οποία επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει.

Στην ελευθεριακή κουλτούρα μας που αρέσκεται να αποκαλύπτει τα πάνταδιερωτάται η Ντέιφνι Μέρκιν στους Νιου Γιορκ Τάιμς- μήπως η κατάθλιψη αποτελεί το έσχατο στίγμα, το μόνο εναπομείναν θέμα που δεν τολμάμε να πούμε με το όνομά του; Μήπως η αποκάλυψη ότι πάσχει από κατάθλιψη κάποιος που επιφανειακά τα έχει όλα, παραβιάζει κάποιον μυστικό κώδικα σιωπής; Στην «Οικογένεια Τένενμπαουμ», το σενάριο της οποίας συνυπογράφει ο Όουεν, ένα ερωτοχτυπημένο πρώην παιδί- θαύμα (που υποδύεται ο αδελφός του) αποπειράται να δώσει τέλος στη ζωή του. Η σκηνή, όπως και ολόκληρη η ταινία, κυριαρχείται από ένα διαβρωτικό μαύρο χιούμορ. Η απόπειρα αυτοκτονίας του Όουεν, αντίθετα, δεν έχει καθόλου χιούμορ. Οι άνθρωποι που θέλουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους έχουν χάσει τις αναγκαίες ψευδαισθήσεις που καθιστούν τη ζωή ανεκτή. Οι πηγές του άγχους τους είναι συχνά αδύνατον να εντοπιστούν. Το τραγικό με την κατάθλιψη είναι ότι εμφανίζεται χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο μπερδεύουμε συχνά αυτούς που πάσχουν από την αρρώστια μ΄ εκείνους που με λίγη βοήθεια- μια έξοδο, ένα καλό φαΐ, μια ταινία όπως οι «Γαμομπελάδες», όπου πρωταγωνιστεί κάποιος Όουεν Ουίλσον- μπορούν να ξυπνήσουν την επομένη σε άριστη φόρμα.

Χρειάζεται σοβαρότητα και ωριμότητα η αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Χρειάζεται, πάνω απ΄ όλα, να ξεφύγουμε από τις προκαταλήψεις μας και να δούμε τη ζωή ωμά, όπως ακριβώς είναι.

15 Comments:

At 23/9/07 12:42 π.μ., Blogger nik-athenian said...

Αν μια μέρα νοιώσεις άχρηστος και καταθλιμμένος, σκέψου ότι κάποτε ήσουν το πιο γρήγορο σπερματοζωάριο ανάμεσα σε ένα τεράστιο πλήθος από ομοίους σου!

 
At 23/9/07 3:11 π.μ., Blogger Αθήναιος said...

Μόνο που δεν λειτουργεί έτσι, αγαπητέ Νίκο. Όταν είσαι σε κατάθλιψη, δεν νιώθεις στεναχωρημένος. Στην πραγματικότητα δεν νιώθεις τίποτα, η κατάθλιψη είναι η ασθένεια που ακρωτηριάζει τον συναισθηματικό σου κόσμο, ειναι σαν να σε τυλίγει ένα πέπλο που να σε εμποδίζει να νιώσεις χαρά και λύπη.Σε αυτή τη φάση τα μόνο όντα που καταφέρνουν και τρυπούν το πέπλο που σε περιβάλλει είναι τα ζώα και τα μικρά παιδιά αν και όταν είσαι σε βαριά καταθλιψη οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε σκιές και αυτό προκαλεί μεγάλη οδύνη.

Παντως εκτός από θεραπεία ο πιο έξυπνος τρόπος να αντιμετωπίσεις την κατάθλιψη είναι το να μην το κρύψεις από τον περίγυρό σου αλλά και το να καταφύγεις στους ανθρώπους, να γίνεις εθελοντής, να προσφέρεις βοήθεια, να αισθανθείς ότι κάποιοι σε χρειάζονται ασχετα αν εσύ νιώθεις ότι τίποτα δεν έχει σημασία.

Πάντως βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι αρνούνται την ύπαρξη της κατάθλιψης όσοι είναι βαθειά χωμένοι σ'αυτη και δεν το γνωρίζουν.

 
At 23/9/07 5:12 μ.μ., Blogger stfire said...

Δεν είναι τόσο εύκολο να το αποδεχθείς εσύ ο ίδιος. Αλλά ακόμα κι αν καταφέρεις να καταλάβεις τι συμβαίνει τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνουν οι γύρω σου ή δε θέλουν να το καταλάβουν γιατί τότε εμπλέκονται σε μια κατάσταση η οποία είναι ταμπού. Και εκεί ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος. Και έχεις και όλους τους υπόλοιπους να σε "παρακινούν" να αλλάξεις τρόπο ζωής, να δεις διαφορετικά τα πράγματα και ούτω καθεξής... Και καλά όλα αυτά περί "δεν υπάρχει δε θέλω αλλά μόνο δεν μπορώ" και κάθε new age ατάκα. Όμως η κατάθλιψη είναι σκληρό πράγμα, πηγαίνει πίσω τη ζωή σου, καθόλου εύκολο και χρειάζεται οργανωμένη θεραπεία και πολλές φορές χρειάζονται φάρμακα όπως επίσης και η αποδοχη της αποτυχίας της θεραπείας. Αλλά-μιλώντας για την Ελλάδα-πως να τα βγάλει πέρα εύκολα κάποιος όταν δεν υπάρχουν πραγματικές υποδομές στήριξης και θεραπείας; Αν έχει κάποια οικονομική άνεση μπορεί να απευθυνθεί σε γιατρό, αν όχι;

 
At 23/9/07 6:05 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Μπορεί να λέω μαλακίες, αλλά τα blogs υπάρχει καμιά περίπτωση να βοηθήσουν; Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, το είχα συζητήσει πριν από μερικά χρόνια και με μια φίλη: είναι το blogging φάρμακο για τη μοναξιά; Η μήπως μπλέκω τώρα δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, την κατάθλιψη με τη μοναξιά;

 
At 23/9/07 8:01 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Δεν ξέρω αν βοηθάνε τα μπλογκ πάντως εγώ το είχα γράψει στο μπλογκ μου εντελώς αυθόρμητα όταν είχα διαβάσει ένα ποστ για το πόσο ωραία ποιήματα γραφεις όταν πάσχεις από κατάθλιψη...

Το ότι το μπλογκ μου είναι ένα μπλογκ του ελαφρού ρεπερτορίου που προάγει τη γαστρονομία και τις καθημερινές χαρές της ζωής, έπαιξε ένα ρόλο στο πώς έγιναν αποδεκτά αυτά τα δύο ποστ που είχα γράψει. Ορισμένοι εξαπλάγησαν, άλλοι αισθάνθηκαν ανακουφισμένοι:"Συμβαίνει και στους πιο χαρούμενους τύπους".Μου έστειλαν πολλά ε-μέηλ, αρκετά με ερωτήσεις σχετικά με τους γιατρούς κλπ κι αυτά ήταν που είχα τη μεγαλύτερη δυσκολία να απαντήσω. Πήρα και μερικά εξοργισμένα, από ανθρώπους που είχαν συντρόφους που έπασχαν από κατάθλιψη και στα οποία τους αποκαλούσαν τεμπέληδες, αδιάφορους, ψυχρούς στο στυλ του "αργία μήτηρ πάσης κακίας" και ότι είναι εύκολο να δηλώνεις ότι πάσχεις από κατάθλιψη και διάφορα τέτοια. Μάλιστα με μία περίπτωση αντήλλαξα αρκετά ε-μέηλ, εκείνη παρέμενε σταθερά εξοργισμένη με τους καταθλιπτικούς μέχρι που στο τέλος μου εξομολογήθηκε πως ο άντρας της είχε αυτοκτονήσει και την είχε αφήσει με δύο μωρά στην αγκαλιά.

Το πιο ενοχλητικό ήταν ότι διαβάζουν το μπλογκ μου κάποια πρόσωπα του ευρύτερου κοινωνικού μου περίγυρου και έκτοτε κάθε που με συναντούν μου με ρωτούν με νόημα: "Όλα καλά;" αλλά σε αυτά δεν πρέπει να δίνει κανείς σημασία.

Τώρα σάυτό που επισημαίνει ο stfire ότι η αντιμετώπιση της κατάθλιψης απαιτεί χρήματα, έχει κάποια βάση γιατί τόσο η θεραπευτική όσο και η υποστηρικτική ψυχοθεραπεία είναι δαπανηρή υπόθεση και απαιτεί πολύ χρόνο. Οι περισσότεροι ψυχοθεραπευτές όμως αφενός είναι διατεθειμένοι να σε διευκολύνουν, αφετέρου, σε ενθαρρύνουν να βρεις τρόπο να πληρώσεις την ψυχοθεραπεία έστω κάνοντας μια δεύτερη ή τρίτη δουλειά.

Όταν ξεκινήσεις όμως, διαπιστώνεις ότι το πιο εύκολο είνα να βρεις ένα τρόπο να πληρώσεις, το πιο οδυνηρό είναι να περάσεις από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.

Δεν το εύχομαι να συμβεί, ούτε στον χειρότερο άνθρωπο του κόσμου, στον πιο στυγνό εγκληματία.Ανήκω σε αυτούς που δεν πιστεύουν πως "ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" και πως αν ξεπεράσεις την κατάθλιψη γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, γίνεσαι ένας βαθύτατα πονεμένος άνθρωπος που αισθάνεται πολύ συχνά απόγνωση γιαυτό και πολλοί οδηγούνται στην αυτοκτονία.

Δεν έχω αποδεχτεί καθόλου αυτή την ιστορία, δεν έχω δεχτεί ότι μου συνέβη, κακίζω τον εαυτό μου που ποτέ δεν φρόντισε την ψυχική του υγεία κι ο λόγος που μιλάω γιαυτό είναι γιατί νομίζω πως είναι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσω το θυμό που αισθάνομαι για όλο αυτό. Εξάλλου, όποιος με γνωρίζει από κοντά δεν το βλέπει, νομίζουν πως το κυνικό χιούμορ είναι στυλ.Στυλ είχα όταν γυρνούσα δεξιά-αριστερά ανέμελη και ήθελα να δοκιμάσω τα πάντα στη ζωή μου κι ας μην μπορούσα να αντιληφθώ ούτε τα μισά από αυτά που αντιλαμβάνομαι σήμερα.

Όταν παθαίνεις καρκίνο, οι γιατροί σου λένε ότι έχει κάποιες πιθανότητες να θεραπευτείς. Όταν πάσχεις από κατάθλιψη, όταν ρωτάς τον γιατρό αν θα περάσει, απλά, δεν σου απαντάει.

Συγγνώμη για την ένταση του σχολίου, σκέφτομαι τους 1-2 δικούς μου ανθρώπους που διαβάζουν το μπλογκ και θα διαβάσουν το σχόλιο και θα στεναχωρηθούν και τους άλλους που μ'εχουν γνωρίσει μέσα από το μπλογκοχαβαλέ και θα προβληματιστούν ή θα καγχάσουν. Αλλά το σχόλιο το γράφω γιαυτούς τους λίγους που ξέρουν από προσωπική πείρα γιατί ακριβώς μιλάω. Σ'αυτή την ιστορία είσαι μόνος σου αλλά δεν είσαι και μόνος σου, εννοώ πως δεν είσαι ο μόνος που του έχει συμβεί. Απλά, εύχεσαι ειλικρινά, να είσαι ο τελευταίος.

 
At 23/9/07 9:08 μ.μ., Blogger stfire said...

Σε τι να βοηθήσουν τα blogs; Παλιά υπήρχαν τα ημερολόγια και οι έφηβοι κλείνονταν στα δωμάτιά τους γράφοντας και τώρα έχουμε τα blogs. Δεν προσπαθώ να τα ισοπεδώσω, σίγουρα έχουν γίνει πολύ καλές απόπειρες αλλά το θέμα με αφήνει αδιάφορη.
Ο λόγος που έγραψα εδώ είναι ότι το θέμα της κατάθλιψης με αφορα. Και σίγουρα δεν είναι μόνο το οικονομικό και ίσως δεν έγινα κατανοητή αλλά προσπαθούσα να εξηγήσω την αντίδραση του περίγυρου και είναι λίγο πολύ ακριβώς όπως την περιέγραψε ο αθηναίος. Και σε συνδυασμό με την κατάθλιψη αυτή καθεαυτή, είναι να απορείς πως το ποσοστό των αυτοκτονιών δεν είναι υψηλότερο. Έχω δει ανθρώπους στο άμεσο και έμμεσο περιβάλλον να καταστρέφονται. Κυριολεκτικά! Δεν είμαι γιατρός και ούτε ισχυρίζομαι ότι όλοι αυτοί είχαν παθολογία κατάθλιψης. Αλλά αυτοί που κατά κάποιο τρόπο είχαν διαγνωστεί αν είχαν την ευκαιρία ή τη δύναμη να πάρουν βοήθεια ίσως είχαν καταφέρει κάτι καλύτερο.
Δεν σας φαίνεται ειρωνικό το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός ηρεμιστικών και αντικαταθλιπτικών κατάναλώνεται από τους έλληνες; Και όλες αυτές οι συνταγές γράφονται από τους αρμόδιους γιατρούς; Δηλαδή, να πάρουμε το χάπι από τον παθολόγο ή όποιον άλλο αλλά στον ψυχιάτρο/ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή αποκλείεται-μη μας πουν και τρελούς. Αλλά τα φάρμακα δε λειτουργούν έτσι, μάλλον δε κατασκευάστηκαν για να λειτουργούν έτσι. Το φάρμακο απλώς "διακόπτει" τον πόνο, πρέπει στο ενδιάμεσο να κάνεις δουλειά ώστε να μπορείς-στο μέτρο του δυνατού-να αντιμετωπίσεις αυτά που σε αφορούν μόνος σου και σιγά, σιγά να σταματήσεις και την αγωγή.
Όσον αφορά την ίαση, ίσως να εξαρτάται από τις περιπτώσεις αλλά στις πολύ βαριές η απάντηση του γιατρού είναι ότι "βοηθιούνται".
Τώρα μεταξύ μεταξύ κατάθλιψης και μοναξιάς... Δε νομίζω πως όσοι είναι πιο μοναχικοί είναι απαραίτητα καταθλιπτικοί και από την άλλη, δε θα τους στείλουμε όλους στον ψυχιάτρο. Συγγνώμη αν σας κούρασα...............

 
At 23/9/07 9:41 μ.μ., Blogger karina rubinstein said...

Η καταθλιψη ειναι μια υπουλη νοσος.Παρα πολλες φορες, δεν εχει κλινικα συμπτωματα τετοια ,που να βαζει το οικογενειακο περιβαλλον του πασχοντος στην διαδικασια να ψαξουν για παροχη ιατρικης βοηθειας/φαρμακων. Συνηθως ο πασχων/ουσα γινεται επικινδυνος για τον ιδιον του τον εαυτο. Πριν απο χρονια εβαλα την υπογραφη μου σε μια αναγνωριση πτωματος αυτοχειρα. Το πολυ στενο και πραγματι πολυ αγαπημενο περιβαλλον της νεκρης, νομιζε οτι με πολυ αγαπη,χαρα,υλικη, ηθικη και πολυ ζεστη συμπαρασταση, θα ξεπερνουσε τις ωρες και τις μερες που δηλωνε η ιδια οτι ειναι 'down'. Που δηλωνε η ιδια οτι 'δεν ξερω τι εχω','ειμαι καπως','κλαιω χωρις λογο','θελω να φυγω'. (Σαφεστατα δεν σημαινει οτι οποιος λεει αυτες τις κουβεντες ,εχει καταθλιψη.)
Οταν εξαφανιστηκε την αναζητουσε το Πανελληνιο.Καναλια, ο Τυπος. Βρηκε τροπο να παρει χαπια και να κολυμπησει στα βαθια, στο Σουνιο.
Εαν ο συζυγος και οι οικειοι, δεν ειχαν την προκαταληψη για την ψυχιατρικη,σημερα θα ηταν εδω η ιδια και ισως να εγραφε και στο μπλογκ.
Ειναι λαθος να λεμε οτι εχουμε καταθλιψη, οταν στην ουσια ,απλα ,εχουμε μια ακεφια,μια στενοχωρια,μια δυσκολη μερα η και νυχτα. Υπαρχουν σημερα φαρμακα και εναλλακτικες λυσεις για τους πασχοντες. Υπαρχουν ομαδες για την υποστηριξη των κοντινων τους.
Οταν δεν θες να σηκωθεις απο το κρεββατι σου γιατι περασες πολυ ομορφα και ηρθε η ωρα να πας στη γαλερα, νοιωθεις θλιψη. Οταν ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να σηκωθεις απο το κρεββατι γιατι εισαι χαλια και δεν εχεις να πας πουθενα γιατι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, τοτε εχεις καταθλιψη. Οι ψυχιατροι και οι ψυχολογοι ειναι στην διαθεση ολων, και οταν ειναι ικανοι, εχουν πολυ καλα θεραπευτικα αποτελεσματα.
Μιχαλη, αλλο πραγμα η μοναξια. Η μοναξια εξω απο τα μπλογκς ΚΑΙ μεσα στα μπλογκς, και αλλη οντοτητα, αλλο ουσιαστικο και αλλη εννοια ειναι η καταθλιψη. Νομιζα οτι το ηξερες.

 
At 23/9/07 9:42 μ.μ., Blogger Ασμοδαίος said...

Αν και θεωρούσα την κατάθλιψη σχετική με τη μοναξιά, ο ορισμός του Αθήναιου ως συναισθηματικού ακρωτηριασμού μου θύμισε την περίπτωση του J.S.Mill. Κάτω από την πίεση του πατέρα του, κατέβαλλε τέτοιου όγκου και "ειδικού βάρους" πνευματική προσπάθεια, ώστε στα 21 του περιήλθε στην κατάσταση που περιγράφεται από τον Αθήναιο. Τελικά, χάρη στους Άγγλους ρομαντικούς, ο Μιλ ανέκτησε την ικανότητα να αισθάνεται και "το σύννεφο απομακρύνθηκε", (μάλλον) απόδειξη της δύναμης της λογοτεχνίας. Μάλλον με αυτή την έννοια θα μπορούσαν τα blogs να βοηθήσουν.

Δε γνωρίζω αν με κάποιο τρόπο μπορεί να συνδεθεί με τη συζητηση και η μελαγχολία.

 
At 23/9/07 9:44 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Μην απορείτε που οι αυτοκτονίες δεν είναι περισσότερες αν και δεν ξέρουμε πόσες ακριβώς είναι γιατί μην ξεχνάτε πως στη χώρα μας που η πολιτική κηδεία δεν είναι θεσμοθετημένη, αν η οικογένειά σου σε δηλώσει για αυτόχειρα, απλά, δεν μπορείς να ταφείς σε καθαγιασμένο χώρο γιατί το απαγορεύει ρητώς η εκκλησία. Ωραίο ε;

Στις χώρες στις οποίες στο πολιτιστικό υπόβαθρο υπάρχει αυτό που στην κοινωνιολογία ονομάζεται "υψηλό επίπεδο κοινωνικής αιδούς", κάτι που οδηγεί πανεύκολα στην κοινωνική στιγματοποίηση, σημειώνονται οι λιγότερες καταγεγραμμένες αυτοκτονίες, όχι γιατί δεν γίνονται αλλά γιατί απλά, δεν δηλώνονται.

Μάλιστα, ψάχνοντας, έχω βρει ένα βιβλίο, μια μελέτη στην οποία αναφέρεται ρητώς η Ελλάδα ως περίπτωση χώρας σε σχέση με την αυτοκτονία καταθλιπτικών. Δεν θυμάμαι το όνομα του συγγραφέα και τώρα δεν μπορώ να εντοπίσω το βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου το οποίο όμως νομίζω πως έχει τον τίτλο Night falls fast ή κάπως έτσι όπου έχει καταγράψει απίστευτους θανάτους που μπορείς να τους εκλάβεις και ως ατυχήματα...

Αν και δεν μπορώ να καταλάβω ποιος ιατροδικαστής σ'αυτή τη χώρα επείσθη πως ο θάνατος μετά από ενδοφλέβια χορήγηση μαγιονέζας που έχει καταγραφεί σε ελληνικό νοσοκομείο, ήταν ατύχημα κουζίνας. Βέβαια, ο άνθρωπος μπορεί απλά, να ήταν ανθρωπιστής και να δήλωσε ατύχημα για να μπορέσει να πειστεί ο παπάς της ενορίας να θαφτεί ο αυτόχειρας...

 
At 23/9/07 9:59 μ.μ., Blogger karina rubinstein said...

@αθηναιος- '.. σε δηλώσει για αυτόχειρα, απλά, δεν μπορείς να ταφείς σε καθαγιασμένο χώρο γιατί το απαγορεύει ρητώς η εκκλησία..'
Στης περιπτωση της δικης μας ασθενους, οτι απαγορευεται, επιτρεπεται when the price is right.
Πρωτο νεκροταφειο Αθηνων, σε 'καλη' θεση και με θεα!

 
At 23/9/07 10:01 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Το βρήκα. Kay Jamison, The Night Falls Fast.

Πρέπει να διάβασα γιαυτό στο "Δαίμονα της Μεσημβριας" που είναι το πλέον έγκυρο βιβλίο για την κατάθλιψη και το οποίο είναι γραμμένο με απίστευτο χιούμορ.

 
At 23/9/07 11:08 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Στο πρώτο μου σχόλιο ήθελα απλά να βάλω μια χιουμοριστική ατάκα για το θέμα. Μια τακτική που μ' έχει φέρει σε αδιέξοδα όταν από αδεξιότητα την εφαρμόζω σε κοντινά μου πρόσωπα που είναι καταθλιπτικά.
Για τα φάρμακα τώρα.
Τα αντικαταθλιπτικά βοηθάνε την αύξηση των νευροδιαβιβαστών όπως είναι η σεροτονίνη κι έτσι βοηθάνε να "αισθάνεσαι".
Όμως, κατά το πρώτο διάστημα της λήψης τους (πρώτες εβδομάδες), διαταράσσουν τον συναισθηματισμό του πάσχοντα κατά έντονο και απρόβλεπτο τρόπο.
Σ΄αυτό ακριβώς το διάστημα σημειώνονται και κάμποσες αυτοκτονίες. Συγκρίσιμες σε αριθμό με αυτές που έχουμε και χωρίς φάρμακα.
Πάντως αν η αρχική εκδήλωση της νόσου σχετιζόταν με την επώδυνη αντίληψη που έχει κάποιος για το περιβάλλον του, τότε η χρήση αντικαταθλιπτικού δεν εξαφανίζει βέβαια τα ερεθίσματα. Δεν μεταμορφώνει τον κόσμο.

 
At 8/12/15 7:56 π.μ., Blogger John said...

coach factory outlet
ugg boots
nike huarache
michael kors handbags
jordan concords
cheap jordans
true religion outlet
rolex watches outlet
coach outlet
michael kors outlet
coach outlet
coach factory outlet
ugg boots
oakley sunglasses wholesale
uggs outlet
ed hardy clothing
pandora jewelry
toms outlet
nike roshe run
ugg clearance
gucci handbags
coach factory outlet
michael kors outlet online
concords 11
tory burch sale
gucci shoes
uggs outlet
beats by dre
mont blanc pens
coach factory outlet
cheap uggs for sale
20151205yuanyuan

 
At 30/12/17 1:05 μ.μ., Blogger terrialonso said...

The developers of this application constantly try APK Here to upgrade it as to add the several attributes Latest APK Download each time as well as you can obtain the APKDownload upgraded application from this web site.

 
At 30/12/17 1:50 μ.μ., Blogger terrialonso said...

Referred to as iroot application. Unlike other rooting APK Download applications, vroot apk can root your tool in APK 2018 a solitary faucet. Vroot apk is developed by New APK mgyun in chinese language.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home