Διευθυντής για μια μέρα

Όποιος κι αν είναι ο διάδοχος του Σερζ Ζιλί στη διεύθυνση της Λιμπερασιόν δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο μεγάλα οικονομικά προβλήματα κι έναν απαιτητικό μεγαλομέτοχο. Θα κληθεί εκ των πραγμάτων να κάνει την εφημερίδα πιο μοντέρνα, πιο ζωντανή, πιο ριζοσπαστική.

Πώς θα θέλατε να είναι η εφημερίδα που διαβάζετε; Αν σας ανέθεταν για μια μέρα την ευθύνη της έκδοσης, τι αλλαγές θα κάνατε στη μορφή της, τι θα προσθέτατε και τι θα αφαιρούσατε από τη συνηθισμένη της ύλη; Την ιδέα αυτή την έχουν δοκιμάσει έως τώρα αρκετά έντυπα. H Γκάρντιαν κάλεσε πριν από λίγο καιρό κάποια γνωστά ονόματα (όπως τα μέλη του ροκ συγκροτήματος Franz Ferdinand, ο ηθοποιός Κέβιν Σπέισι, η καλλιτέχνις Σαμ Τέιλορ-Γουντ) να διευθύνουν τις σελίδες του ένθετου G2. Το περιοδικό Vanity Fair ανέθεσε στον γνωστό σχεδιαστή Τομ Φορντ την ευθύνη του φετινού αφιερώματός του στα αστέρια του Χόλιγουντ. Και η Ιντιπέντεντ ζήτησε από τον Μπόνο να γίνει διευθυντής της για μια μέρα: το φύλλο που κυκλοφόρησε στις 16 Μαΐου περιελάμβανε ένα αφιέρωμα στην Αφρική, ένα αιρετικό προφίλ του Ούγκο Τσάβες, ένα ρεπορτάζ για τους Κούρδους του Ιράκ και πολλές σελίδες για τον αθλητισμό. H πρώτη σελίδα έγραφε με μεγάλα γράμματα πως «σήμερα δεν υπάρχουν ειδήσεις» και με μικρότερα πως «6.500 Αφρικανοί πέθαναν σήμερα από μια ασθένεια που μπορεί να θεραπευθεί και να αποτραπεί, το AIDS».

Πιο συντηρητική, η ισπανική Ελ Παΐς δεν αποτόλμησε στην πράξη αυτό το πείραμα, αλλά αρκέστηκε να θέσει το ερώτημα σε μία σειρά καλλιτέχνών και διανοουμένων. Όπως και ο Μπόνο, ο τραγουδιστής Κίκο Βενένο θα έδινε έμφαση στις μεγάλες τραγωδίες του πλανήτη (Αφρική, Λατινική Αμερική, Ασία, εκμετάλλευση, φτώχεια), χωρίς να υποβαθμίζει και τα «καλά νέα», τη ζωή και τους αγώνες ηρωικών ανθρώπων. Θα καταργούσε τα κύρια άρθρα («οι ειδήσεις πρέπει να μιλούν από μόνες τους») και θα αφιέρωνε κάθε μέρα δύο σελίδες στις επιστολές των αναγνωστών, μία για τις θετικές και μία για τις αρνητικές. Όσο για τις αθλητικές σελίδες, δεν θα τις μείωνε αλλά θα τις «αποποδοσφαιροποιούσε».

Ο φιλόσοφος Χοσέ Αντόνιο Μαρίνα θα ξεκινούσε από τη μείωση των σελίδων, αφού ο διαθέσιμος χρόνος για ανάγνωση μειώνεται διαρκώς. Δεν θα «έβγαζε» ποτέ τίτλο από δηλώσεις πολιτικών. Και θα χώριζε την εφημερίδα σε τρία μέρη. Το πρώτο θα ήταν αφιερωμένο στη «μεγάλη εφευρετική ενέργεια που κινητοποιεί τον κόσμο, με συνεντεύξεις από τους δημιουργούς». Το δεύτερο θα είχε πιο παιδαγωγικό χαρακτήρα και θα σχολίαζε τις νομικές, πολιτικές και ηθικές συνέπειες των γεγονότων. Και το τρίτο θα διαπνεόταν από μια ποιητική ματιά και θα αναζητούσε τις όμορφες πλευρές της πεζής πραγματικότητας.

Είναι αλήθεια πως άμα είσαι διευθυντής για μια μέρα, δεν έχεις δηλαδή το άγχος της κυκλοφορίας και του ανταγωνισμού, μπορείς να κάνεις πολύ όμορφα πράγματα.