Συλλογική αυτοκτονία
«H γενικευμένη ποινικοποίηση του παρελθόντος αποτελεί μια μορφή συλλογικής αυτοκτονίας». Πιερ Νορά, συνιδρυτής της οργάνωσης Ελευθερία για την Ιστορία.
H υπόθεση Ίρβινγκ δεν τους δίδαξε τίποτα. Ο θόρυβος που προκάλεσε η δίκη και καταδίκη του θλιβερού αρνητή του Ολοκαυτώματος για τις εξίσου θλιβερές απόψεις του δεν εμπόδισε τους Γάλλους σοσιαλιστές να προωθήσουν στην Εθνοσυνέλευση σχέδιο νόμου που προβλέπει αυστηρές ποινές για όποιον αρνείται την αρμενική γενοκτονία. Μια τέτοια πρωτοβουλία δεν έχει ασφαλώς σχέση ούτε με τον σοσιαλισμό ούτε με την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Αποσκοπεί απλώς στην όξυνση των σχέσεων ανάμεσα στην Ευρώπη και την Τουρκία, ώστε να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο η ευρωπαϊκή προοπτική της τελευταίας. Είναι απολύτως θεμιτό να διαφωνεί κανείς με την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ περισσότερο τη στιγμή που η Άγκυρα δεν κάνει τίποτα για να τη διευκολύνει. Είναι όμως απολύτως απαράδεκτο να μεταμφιέζεται αυτή η θέση σε δήθεν υπεράσπιση μιας μειονότητας.
Αντίθετα με τον Ίρβινγκ, ο Μπέρναρντ Λιούις είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος ιστορικός με σημαντικό έργο γύρω από την ιστορία της Μέσης Ανατολής και το Ισλάμ. Ύστερα από έρευνες που κράτησαν 15 χρόνια, ο άνθρωπος αυτός έφτασε στο συμπέρασμα ότι η σφαγή των Αρμενίων ήταν ένα στυγερό, αλλά όχι προμελετημένο έγκλημα, και κατά συνέπεια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία. Είναι πολύ πιθανό να έχει άδικο, και η στάση του να χαρακτηρίζεται από φιλοτουρκική προκατάληψη. Δικαιολογεί όμως το γεγονός αυτό τη σύλληψη και φυλάκισή του του μόλις πατήσει στο γαλλικό έδαφος; Θα αποπειραθεί άραγε η Γαλλία να ποινικοποιήσει στη συνέχεια την άρνηση και άλλων εγκλημάτων, που έχουν διαπραχθεί στο Κόσοβο, την Τσετσενία, τη Ρουάντα; Θα συμπεριλάβει αυτή η υστερία και την αποικιοκρατία, τη δουλεία, τις φυλετικές διακρίσεις;
Το να αγωνίζονται οι Αρμένιοι για την ιστορική αναγνώριση της τραγωδίας τους είναι απολύτως κατανοητό, λέει ο Γάλλος ιστορικός Πιερ Νορά στη Φιγκαρό. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν αυτή η αναγνώριση λαμβάνει τη μορφή νόμου και μετατρέπεται σε επίσημη αλήθεια. Δεδομένου ότι όλοι οι υπεύθυνοι του εγκλήματος είναι νεκροί, εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν είναι οι ιστορικοί που αμφισβητούν αυτή την αλήθεια. Και να σκεφτεί κανείς ότι η Τουρκία έχει δεσμευτεί να αναγνωρίσει τα επιστημονικά συμπεράσματα μιας επιτροπής Τούρκων και Αρμενίων ιστορικών. Σιγά-σιγά θα είναι πιο εύκολο να μιλήσει κανείς για το αρμενικό ζήτημα στην Κωνσταντινούπολη παρά στο Παρίσι!
Ο ρόλος του ιστορικού έχει αλλάξει, επισημαίνει ο Νορά. H σύγχρονη ιστορία είναι τόσο χαοτική ώστε βραχυκυκλώνει τον χρόνο που απαιτείται για τη σκέψη. Αντί να προσπαθεί να κτίζει τις γέφυρες που συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον, ο ιστορικός κάνει τον διαιτητή στις καυτές αντιπαραθέσεις γύρω από κοινωνικά ζητήματα. Και συχνά πέφτει θύμα πνευματικής τρομοκρατίας. Αναβάλλοντας χθες επ' αόριστον τη συζήτηση για το Αρμενικό, η γαλλική Εθνοσυνέλευση απέτρεψε τα χειρότερα.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 10:34 π.μ.
18 comments
18 Comments:
Δεν καταλαβαίνω αυτή την απόφαση (ούτε εκείνη με τον Ίρβινγκ) -- είμαστε τόσο πρόθυμοι να καταργήσουμε τη δημοκρατία προκειμένου να την υπερασπιστούμε;
Φοβάμαι πως κ σήμερα θα έχουμε στεναχώριες! ΛΟΛ
Ο Ίρβινγκ, είναι ένας αξιολογότατος --κατά τα άλλα ιστορικός κ ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς τους Β'Παγκοσμίου Πολέμου γιαυτό κ μένα με σοκάρει τόσο πολύ η περίπτωσή του.
Όσον αφορά στο θέμα, το καλύτερο το έχει πει ο κ. Μανδραβέλης "Δεν γίνεται να ποινικοποιούμε τη βλακεία".
Επειδή δεν μπορώ να σβύσω το προηγούμενο σχόλιο ώστε να το επαναδιατυπώσω σαφέστερα, συμπληρώνω για να επισημάνω την όποια διαφωνία μου : "Αντίθετα με τον Ίρβινγκ, ο Μπέρναρντ Λιούις είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος ιστορικός με σημαντικό έργο γύρω από την ιστορία της Μέσης Ανατολής και το Ισλάμ. "
Ο Irving δεν είναι ούτε Zundel, ούτε Hoffman, ούτε Faurisson.
ΤΙ ΤΑ ΘΕς, ΟΙ ΛΑΟΊ ΔΕ ΔΙΑΚΙΏΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΝΌΜΟΥΣ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ. ΠΟΛΛΩ ΔΕ ΜΑΛΛΟΝ ΌΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥς ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΝΕΕς ΓΕΝΙΚΤΟΝΙΕς ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝ ΣΤΑ ΨΗΛΑ!
Για να καταλάβω, φροντίζουν να συνδυάζουν έναν νόμο παράλογο με κάποια γεγονότα "ταμπού" και αυταπόδεικτα (τουλάχιστον για τη μια πλευρά), ώστε να τον συνηθίσω και να τον αποδέχομαι για όλα όσα θα θεωρηθούν ιστορικά γεγονότα στο μέλλον? Δε θα έχω το δικαίωμα να κρίνω αφού ακουσω και την άλλη πλευρά? Ο νόμος θα καθορίζει την ιστορική αλήθεια?
Με συγχωρείτε, φίλε Ιχνηλάτη αλλά το λεγόμενο " αντικομμουνιστικό μανιφέστο" δεν έχει καμία σχέση με νόμους σαν κ αυτούς για τους οποίους συζητούμε εδώ.
Το πρώτο ήταν μια αναγνώριση κάποιων εγκλημάτων που έχουν συμβεί, διαπιστωμένα.
Κ αν γνωρίζετε ( που θα γνωρίζετε) καθόλου από Νομικά, το πρώτο στάδιο στην απονομή Δικαιοσύνης, είναι η αναγνώριση ότι κάποιο έγκλημα έχει όντως διαπραχθεί.
Κ ο κομμουνισμός, έχει διαπράξει εγκληματα.
Κ ο κομμουνισμός, έχει διαπράξει εγκληματα
Πότε;;;;;;;;;,
Το σημερινό κείμενο του Μιχάλη θυμίζει ένα άλλο «κρούσμα λογοκρισίας» (ευτυχώς χωρίς την απειλή ποινής) που σημειώθηκε πρόσφατα στη Γαλλία: την ιστορία του διευθυντή της Κομεντί Φρανσέζ Μαρσέλ Μποζολέ, ο οποίος αφαίρεσε από το πρόγραμμα του θεάτρου ένα έργο του Πέτερ Χάντκε όταν έμαθε ότι ο αυστριακός συγγραφέας πήγε στην κηδεία του Μιλόσεβιτς. Ο ελληνικός Τύπος μετέφερε τη διαμάχη που ξέσπασε στη Γαλλία για την απόφαση του Μποζολέ, αλλά εδώ δεν έγινε και πολλή συζήτηση για την ουσία της υπόθεσης.
Ο Μποζολέ κατηγορήθηκε για λογοκρισία, δηλαδή στην ουσία για «ποινικοποίηση» πολιτικών απόψεων. Ο ίδιος (που πάντως θυμήθηκε λίγο αργά το θαυμασμό του Χάντκε για τον Μιλόσεβιτς) δήλωσε υπερασπιζόμενος τη στάση του ότι του είναι αδύνατο να σφίξει το χέρι του απολογητή ενός εγκληματία πολέμου. Δεν φαίνεται να έπεισε και πολλούς. Για παράδειγμα ο Κοστουρίτσα απάντησε από τη Λιμπερασιόν με ένα εξαιρετικού χιούμορ κείμενο καλώντας μεταξύ άλλων τον Μποζολέ να επεκτείνει το κριτήριο στους γάμους και τα βαφτίσια.
Ωραία η πλάκα, αλλά ο – έστω και «πολιτικά ορθός» - Μποζολέ είναι λογοκριτής; Έχει το δικαίωμα ένας εκδοτικός οίκος να μην δημοσιεύσει ένα βιβλίο επειδή ο ιδιοκτήτης του δεν συμφωνεί με τις απόψεις του συγγραφέα; Ένα βιβλιοπωλείο μπορεί να απαγορεύσει την είσοδο σε όσους συνοδεύουν σκυλιά ή ένα εστιατόριο να δείξει την πόρτα σε όσους καπνίζουν; Νομίζω ότι αντίθετα με το νόμο για τη γενοκτονία των Αρμενίων που απειλεί με ένα χρόνο φυλάκιση τους Ιρβινγκ και τους Λιούις, στην περίπτωση αυτή συμβαίνει το εξής: υπάρχουν πολλά θέατρα, πολλά βιβλιοπωλεία και πολλά εστιατόρια. Για τον Χάντκε, τους επίδοξους συγγραφείς, τους φιλόζωους και τους καπνιστές.
anthrwpistikh ideologia o kommounismos;; ta 100000000 nekrwn einai mia mikrh istorikh leptomereia; tha mou peite apetuxe, giati omws; giati den petyxe; mhpws telika apetyxe giati egarmostike poly kala; poios milhse gia DIKTATORIA tou proletariatou; gia thn BIA ws kinhthras toy kosmou;
ta pernoume me ton Mpous pou kanei polemo sto arxhalhtara Santam alla taytoxronws eimaste etoimoi na onomasoume ton kommounismo anthrwoistiko. An o kommounismos einai anthrwpistikos h fileleutherh dhmokratikh kapitalistikh konwnia sthn opoia zoume kai par ola ta elattwmata ths exei prosferei polla se olous mas ti einai;
Με χαρά βλέπω πως παρά το προχωρημένο της ώρας (ή μήπως ακριβώς χάρις σ'αυτό;) γίνονται σοβαρές αναλύσεις.
Χρωστάω μια λέξη για τον Χάντκε. Ο διευθυντής της Κομεντί Φρανσέζ έκανε πολύ κακό με την τελευταία του απόφαση. Οφειλε να γνωρίζει τις (προκλητικές) θέσεις που έχει ο Χάντκε εδώ και χρόνια για τη Σερβία και τον Μιλόσεβιτς και να αναλάβει από την αρχή τις ευθύνες του. Εάν λαμβανόταν μια συλλογική απόφαση αποκλεισμού του συγγραφέα, με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να διαχωριστεί το έργο από τον άνθρωπο, νομίζω πως οι διαμαρτυρίες θα ήταν πολύ λιγότερες.
Θα είμαι ξεκάθαρος:
Για λόγους που σχετίζονται με το νομικό περιεχόμενο του όρου γενοκτονία μετά το Λέμκε, την αποδειξιμότητα της οργανωμένης μεθόδευσης που αποδίδεται στην τουρκική πλευρά και τα ιστοριογραφικά προβλήματα (τεκμηρίωσης) που παρουσιάζει το εγχείρημα, δεν θεωρώ πιθανό το ενδεχόμενο λεκτικού αναπροσδιορισμού των τουρκικών σφαγών σε βάρος του αρμενικού πληθυσμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, σε 'γενοκτονία'.
Τουλάχιστον όχι στη βάση μεταφοράς μιας δικανικού τύπου λογικής από τις αίθουσες της Θέμιδος στους χώρους που θεραπεύει η Κλειώ.
Δεν προκύπτει εύκολα.
Από εκεί και πέρα τίθενται άλλα διόλου ελάσσονα θέματα.
Η σύνθεση αυτών που (συν)αποφασίζουν θεσμικά για να προσδιορίσουν ένα συντελεσμένο ιστορικό φαινόμενο και τα κριτήρια επιλογής για την όποια διαδικασία στοχασμού πάνω στο ζήτημα.
Η συμβολική διάσταση μιας απόφασης και το πραγματικό βάρος της.
Η διαμόρφωση κάθε επιμέρους εθνικής κοινής γνώμης και ο επηρρεασμός συγκεκριμένων οργάνων της διεθνούς κοινότητας.
Για να αποφύγω τις παρερμηνείες της θέσης μου:
Δεν αναφέρομαι με ερωτηματικό στη 'σφαγή' ή στην 'εξόντωση' ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων-μελών μιας εθνοπολιτισμικής ομάδας, των Αρμενίων από τους Νεότουρκους. Αυτό είναι ορατό ως και λυμένο για όσους έχουν την ελάχιστη συνάφεια με το ζήτημα.
Αλλά σχολιάζω και παρατηρώ τα όσα σχετίζονται με το φετιχοποιημένο [εύλογα για τον κοινό άνθρωπο] φορτισμένο λεκτικό προσδιορισμό της γενοκτονίας.
Δεν πρόκειται ούτε για αυτονόητη, ούτε για γραμμική αναγωγή λόγω του αριθμού ή του ειδικού βάρους των ανθρώπινων απωλειών.
Αλλά για δυσδιάκριτες, σύνθετες και λεπτές διαδικασίες τεκμηρίωσης.
Διαδικασίες ανοιχτές που όμως σκιάζονται από παρένθετους παράγοντες.
Εξωτερικές, από κάθε άποψη δυνάμεις.
Συμφέροντα-ποικίλα.
Πάθος που πηγάζει από την ακρωτηριασμένη συλλογική μνήμη ενός λαού.
Υπερβολές, λαϊκισμό και δημαγωγία τρίτων.
Κατ' αυτό τον τρόπο, το μεγεθυμένο προκαταβολικά πρόβλημα οξύνεται περαιτέρω, αντί να κοπάζει.
Καταλήγει στο άρθρο [ο διαπρεπέστατος δάσκαλος και συνάδελφος Π. Νορά ή ο οικοδεσπότης, αγνοώ..] πως,
"Αναβάλλοντας χθες επ' αόριστον τη συζήτηση για το Αρμενικό, η γαλλική Εθνοσυνέλευση απέτρεψε τα χειρότερα."
Παρακάμπτοντας το σκληρό πυρήνα του ιστορικού ζητήματος, των αναγνώσεων του και των πολιτικών επενδύσεων στη συγκυρία, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να σημειώσω πως ανεξαρτήτως του τι ακριβώς απέτρεψε η γαλλική Εθνοσυνέλευση, δεν απέφυγε ένα σκόπελο.
Τη διατήρηση της πολιτικής φερεγγυότητας του κοινοβουλευτικού σώματος.
Όχι γιατί δεν προχώρησε στην ουσιαστική συζήτηση του ζητήματος και στη λήψη σχετικής απόφασης.
Με την όποια κατάληξη.
Αλλά γιατί η επ' αόριστον αναβολή (που πιθανότατα ισοδυναμεί με αναβολή στις 'ελληνικές καλένδες'), προέκυψε ως απότοκο ισχυρότατων εξωτερικών πιεσεων. Υπό την άποψη αυτή, η ενδοτικότητα που επεδειξαν οι Γάλλοι βουλευτές δεν "εκτονώνει την κρίση", αλλά εγγράφει τους ίδιους με τις άστοχες επιλογές τους μέσα σ' αυτή.
Τους καθιστά μέρος της...
Πολύ ενδιαφέροντα όλα τα σχόλια - άλλωστε μ' αυτό τον τρόπο μια στήλη εφημερίδας "ζωντανεύει"- και να διατυπώσω το ερώτημα, πόσο κοντά είναι και πάλι ο, από το 1948, Τζ. Όργουελ !?
Και ήθελα να σου στείλω, βρε suigenerisav, ένα e-mail να έρθεις να εκφράσεις άποψη για τον Ίρβινγκ κ ότι δεν είναι μπάζο ιστορικός ο άνθρωπος. Όμως εσύ το προχώρησες! :-)
Ιχνηλάτη. Ω, Ιχνηλάτη, αφείστε τις κρίσεις για την κρίση μου η οποία μπορεί κ να είναι μέχρι κ ανύπαρκτη κ ελάτε να δούμε μαζί τα γεγονότα που μου τα τυλίξετε σε μια... κρούστα από συναισθηματικούς λεκτικούς ακροβατισμούς, που θα λέγαμε κ στη μαγειρική.
Νάμπερ ουάν: Τί σχέση έχει η νομοθεσία για την οποία συζητάμε με την αναγνώριση των εγκλημάτων του κομμουνισμού. Τί σχέση έχει ως : φιλοσοφία, διατύπωση, διαδικασία.
Δεν έχει καμία.
Νάμπερ Του:Λέτε πως οι ιδέες δεν σκοτώνουν. Σε ποιο σημείο του " μανιφέστο" καταδικάζονται οι ιδέες κ δεν το πρόσεξα;
Νάμπερ Θρη: Ιχνηλάτη,έγιναν εγκλήματα στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού; Ναι ή όχι;
Γιατί να καταδικάζουμε τη σφαγή των Αρμενίων κ να μη καταδικάζουμε τα μαζικά πογκρόμ των αντιφρονούντων απέναντι στο συγκεκριμένο καθεστώς;
Κ ο Μακκαρθισμός ιδέα ήταν. Σύμφωνα με τι δική σας λογική, δεν θα έπρεπε να τον αγγίζουμε γιατί οι ιδέες δεν σκοτώνουν!
Επιτρέψτε μου, από το φιλόξενο μπλόγκ σας, να μνημονεύσω και να υπογραμμίσω τον καταπληκτικό επίλογο των "Δρόμων" αριστερά των "Διαστάσεων" (.....οι άνθρωποι που λένε πως κάνουν πολιτική με τον σταυρό στο χέρι και με τις οικογενειακές αξίες γραμμένες στο μέτωπο είναι ουσιαστικά οι νταβαντζήδες σε αυτό το απέραντο νησιωτικό μπορντέλο.)
Αν υπονοείτε, ως Ιχνηλάτα, ότι δεν έχω ιδέα από πολιτική, this is a very astute observation που λένε κ στο χωριό μου. Γιαυτό κ συζητώ. Για να μάθω κ να πειστώ. Με επιχειρήματα όμως όχι με συναισθηματικές εκρήξεις.
Είμαι πολύ συναισθηματικός τύπος όταν σκοπεύω να βάλω πραγματα στην καρδιά μου. Για να βάλω κάτι στο κεφάλι μου, ε, απαιτώ να υπάρχει κ ένα μίνιμουμ συγκροτημένης επιχειρηματολογίας η οποία αυτή τη φορά δεν μας έκανε την τιμή... :-)
Η δίκη μιας ιδεολογίας-φιλοσοφίας-θρησκείας είναι απολύτως αυθαίρετη, είτε δικαζόμενος είναι ο εθνικοσοσιαλισμός (συγκριτικώς προκάλεσε τους λιγότερους θανάτους (καίτοι τόσους πολλούς και φρικτούς)), είτε ο κομμουνισμός (προκάλεσε διπλάσιους σχεδόν θανάτους), είτε ο καπιταλισμός (προκάλεσε πολύ περισσότερους θανάτους, και δεν έχει κανείς παρά να ψάξει λίγο στο google με λέξεις κλειδιά όπως "casualties" κ.ά., για να τό διαπιστώσει). Άλλωστε, είχε γίνει επί μακρόν συζήτηση προ ετών σχετικώς με την "Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού" και την "Μαύρη Βίβλο του Καπιταλισμού", η οποία είχε εκδοθεί εις απάντησιν. Αυτονόητα, εάν υποθέσουμε ότι η ιστορική έρευνα μπορεί να γίνεται αντικείμενο νομικής δίκης (κάτι που είναι αηδιαστικό, είτε αφορά τους νόμους για την "αμφισβήτηση του ολοκαυτώματος" στην "δημοκρατική" Ευρώπη, είτε για την δίκη του κομμουνισμού σήμερα (ιστορική έρευνα-επιστήμη και ποινικές διώξεις είναι πράγματα ασύμβατα - ναι, εάν διαφωνείς με τον Αχμαντινετζάντ να τόν κατατροπώσεις με στοιχεία), είτε για οποιοδήποτε άλλο ιστορικό ζήτημα), και εάν λοιπόν υποθέσουμε, όσο αηδιαστικό και εγγενώς αντίθετο με την ελευθερία εάν είναι, ότι μπορεί να τίθεται ζήτημα δίκης, μία δίκη οφείλει να εξετάζει όλες τις καταγγελίες. Γιατί όμως τότε δεν γίνεται δίκη για τα εγκλήματα του καπιταλισμού; Στην συγκεκριμένη περίπτωση με την δίκη κατά του κομμουνισμού δεν πρόκειται παρά για συμφέροντα των πρώην συνεργατών των ναζί Βαλτικών "Δημοκρατιών", τις οποίες, μαζί με όλους τους πεινάλες ανατολικούς μπανανίες των ΗΠΑ μάς φόρτωσαν με το ζόρι οι ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (Χάρη στους Γάλλους δημοκράτες που έγραψαν ένα νέο 1789 με το πρόσφατο δημοψήφισμα, απέτυχαν προς το παρόν να μάς φορτώσουν και τους τούρκους).
Ο νόμος περί ποινικής διώξεως των αρνητών της γενοκτονίας των Αρμενίων, είναι, ως εκ τούτου, απαράδεκτος, αλλά η ύπαρξή του δεν είναι παρά αναπόφευκτη παράπλευρη συνέπεια (μη επιθυμητή, όμως, και, ως εκ τούτου, καταπολεμηθείσα από τα δυτικά συμφέροντα) της υπάρξεως των νόμων περί αρνήσεως του εβραϊκού ολοκαυτώματος, αντισημιτισμού, αντιρατσισμού κλπ. Βεβαίως, καίτοι αναπόφευκτος η εφαρμογή αναλόγου πολιτικής για τους Αρμενίους (οι οποίοι, έστω και μια χούφτα άνθρωποι με μια σταλιά χώρα και στο στόμα του λύκου, έχουν την αξιοπρέπεια και την γενναιότητα να υπερασπίζονται με αφοσίωση την εθνική τους μνήμη· όχι σαν τους χαμερπείς γραικύλους της "μεγάλης και ισχυρής Ελλάδας"), μπορεί να παραπέμπεται διαρκώς εις τας Ελληνικάς καλένδας, καθ' ότι μόνον ένας λαός στον κόσμο αυτόν έχει σήμερα το δικαίωμα να επικαλείται γενοκτονίες για το γένος του.
Your are Nice. And so is your site! Maybe you need some more pictures. Will return in the near future.
»
Great site loved it alot, will come back and visit again.
»
Δημοσίευση σχολίου
<< Home