Τετάρτη, Οκτωβρίου 05, 2005

Tο χαμόγελο του σκόρερ



Ένα σύνθετο πρόβλημα ή μια τεράστια κρίση μπορεί μερικές φορές να αποτυπωθεί σε μια φωτογραφία. Τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, το χαμόγελό τους, το βλέμμα τους, είναι πιο εκφραστικά από χίλιες δηλώσεις.

Το στιγμιότυπο που απαθανάτισε η κάμερα είναι από την άφιξη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιουλ στο Λουξεμβούργο. Είχαν προηγηθεί πολύωρες διαβουλεύσεις όπου διακυβεύονταν αρκετά σημαντικά πράγματα, όπως η αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επιτυχία της σημερινής της προεδρίας, αλλά και η βιωσιμότητα της τουρκικής κυβέρνησης. Δικαιολογημένα, λοιπόν, τα συναισθήματα είναι έντονα. Ο Τζακ Στρω δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του. Αγκαλιάζει τον Τούρκο ομόλογό του και του λέει, τα καταφέραμε καρντάσι, φοβηθήκαμε βέβαια λίγο με την Αυστρία, καθάρισε όμως η ντελ Πόντε, ποιος το περίμενε, όσο για την απαίτησή σας να διατηρήσετε εσαεί το βέτο σας για την Κύπρο και τους διεθνείς οργανισμούς ξέραμε ότι δεν είναι σοβαρή, το ξέρατε κι εσείς, βρήκαμε λοιπόν μια συμβιβαστική φόρμουλα κι είναι όλοι ευχαριστημένοι. Πάντα σας θέλαμε στην Ευρώπη, σε μια Ευρώπη όπως τη φανταζόμαστε εμείς, ισχυρή αλλά χαλαρή, πολυσυλλεκτική και όχι πολύ δεσμευτική. Και θα κάνουμε τα πάντα για να μπείτε.

Ο Αμπντουλάχ Γκιουλ, πάλι, μοιάζει με τον ποδοσφαιριστή που μόλις έχει βάλει ένα γκολ. Ο παίκτης που του έστρωσε την μπάλα τρέχει να τον αγκαλιάσει, αλλά εκείνος κοιτάζει αλλού, προς τον κόσμο, και φυσικά προς τον προπονητή του. Ο τελευταίος είναι στην περίπτωσή μας γυναίκα, τη λένε Κοντολίζα Ράις, κι έκανε την κρίσιμη παρέμβαση την πιο κρίσιμη στιγμή. Τα τηλεφωνήματά της είχαν ως αποτέλεσμα να αρθούν όλες οι επιφυλάξεις, να διαλυθούν όλες οι αντιρρήσεις. Ο Γκιουλ το ξέρει, και μετανιώνει για άλλη μια φορά που η χώρα του δυσαρέστησε τόσο πολύ τη σύμμαχό της εκείνες τις δύσκολες ώρες που ετοιμαζόταν η εισβολή στο Ιράκ. Έχει τον τρόπο όμως να διορθώσει εκείνα τα λάθη. Σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορεί ας πούμε να ασκήσει την επιρροή της στη Συρία και το Ιράν, δύο χώρες που προβληματίζουν ιδιαίτερα την Ουάσινγκτον. Ή να αναλάβει μεσολαβητικό ρόλο στην ισραηλο-παλαιστινιακή κρίση.

«H Ευρώπη είναι το πιο προχωρημένο μέρος του κόσμου, γεμάτο πανέμορφες πόλεις, από τις οποίες η πιο όμορφη είναι η Ισταμπούλ», έγραφε ένας Τούρκος διανοητής του 19ου αιώνα. Ο Στρω μάλλον δεν συμφωνεί ότι η Κωνσταντινούπολη είναι πιο όμορφη από το Λονδίνο. Είναι σίγουρος όμως ότι η τουρκική πρωτεύουσα είναι πιο «όμορφη» από τη Βαγδάτη ή την Καμπούλ. Με άλλα λόγια, ότι η τουρκική δημοκρατία μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Διατηρεί όμως κάποιες ελπίδες και για την ίδια του τη χώρα, που το περασμένο καλοκαίρι έχασε την πίστη της στο πολυ-πολιτιστικό μοντέλο. Αναζητούνται λοιπόν άλλες λύσεις, άλλες συνταγές, η Τουρκία μπορεί να έχει καμιά καλή ιδέα.


6 Comments:

At 5/10/05 1:33 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Ανάμεσά τους, σάντουϊτς, είναι ο Μολυβιάτης αλλά δεν τον έπιασε ο φακός λόγω ύψους...

 
At 5/10/05 2:50 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Άπαικτη η Ντελ Πόντε στα ανατολίτικα παζάρια !
Εκεί που έψαχνε τον πως τον λένε στρατηγό Γκοβοντίνο στα μυστικά υπόγεια του Βατικανού και στις μονές της Κροατίας, της έκλεισε το μάτι η δίμετρη ΥΠ.ΕΞ της Αυστρίας, και θυμήθηκε ξαφνικά πόσο συνεργάσιμοι είναι οι Κροάτες κι οι Καρδινάλιοι !
Στο μεταξύ ο Στρώ κι ο Γκιούλ έπαιζαν μια παρτίδα πόκερ με τα φύλλα..της συκής των δύο κυριών !

 
At 5/10/05 3:56 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Μη θίγεις την Ντελ Πόντε, θα θυμώσει ο Μιχάλης, εξ άλλου κι εμένα αν μού 'κλεινε το μάτι η δίμετρη θα ήμουν κάτι παραπάνω από συνεργάσιμος. Υποταγμένος, θα έλεγα!

 
At 5/10/05 5:11 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Εγώ την έθιξα πρώτος την Ντελ Πόντε. Η δίμετρη δεν μου λέει τίποτα, άλλωστε όπως ξέρουμε σημασία δεν έχει η εμφάνιση αλλά η ψυχή.

 
At 5/10/05 10:50 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ηρεμήστε παιδιά. Η ουσία του ζητήματος είναι αλλού. Η Ντελ Πόντε και η δίμετρη ( πως τη λένε τη γκόμενα αλήθεια ; ) δικαίωσαν απόλυτα τη θεωρία του Εντουαρντ Σαήντ στον " Οριενταλισμό ". Η Δύση βλέπει την Ανατολή μέσα από πανάρχαιες στερεότυπες αντιλήψεις, βαθιά ριζωμένες στο συλλογικό ευρωπαικό φαντασιακό μέσω της λογοτεχνίας, της ποίησης, της ζωγραφικής, της λαικής κουλτούρας, μέσα από τα έργα του Μπλέικ, του Σασί, του Δάντη, του Λώρενς, ακόμα και του Μάρξ.
Η ευρωκεντρική αυτή προσέγγιση, ενισχυμένη από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία των τελευταίων αιώνων, γέννησε φράσεις όπως " ανατολίτικα παζάρια ", " ανατολίτικο δεσποτισμό ", "ανατολίτικο αισθησιασμό " και πάει λέγοντας.
Ο Χάντιγκτον δεν προέκυψε από παρθενογένεση.
Θα μπορούσα να επεκταθώ πολύ περισσότερο αλλά πιστεύω ότι αυτό που είδαμε στις Βρυξέλλες, με τους ευρωπαίους να κάνουν "ανατολίτικα" παζάρια ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, δικαιώνει πλήρως τον Σαήντ.

 
At 5/10/05 10:53 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Πέρα από τις - εύκολες - σημειολογικούρες με τις φωτογραφίες, ελπίζω να επανέλθεις στο ζήτημα της σχέσης Τουρκίας-ΕΕ. Ισως είχες δίκιο να το ελαφρύνεις και λιγάκι, αλλά... περιμένουμε κείμενο!
ΥΓ: Και για το Θεό ρε παιδιά εκεί στην πατρίδα, ηρεμήστε με την παρέμβαση της Κοντολίτσας! Αν έκαναν σε τέτοιο βαθμό ο,τι γουστάρουν οι αμερικάνοι, δεν θα είχαν αφήσει καμπόσοι Ντυπόντ και Μαμαντού τα κοκαλάκια τους στο Ιράκ;

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home