«Eίμαι μόνος, ακούει κανείς;»

Αν και ξεχείλιζε από απελπισία, το μήνυμα ήταν σαφές: «Είμαι μόνος, θα μου μιλήσει κανείς για οτιδήποτε;». H ανταπόκριση ήταν άμεση, ενθουσιώδης, σχεδόν συγκινητική. Μέχρι που έγινε εκρηκτική.

Ο δικτυακός τόπος Moviecodec. com απευθύνεται σε ανθρώπους που είναι «κολλημένοι» με τα ηλεκτρονικά και αναζητούν λύσεις σε προβλήματα που έχουν σχέση με την επεξεργασία οπτικών ή ακουστικών αρχείων. H ανταλλαγή απόψεων που γίνεται εκεί είναι σχεδόν ακατανόητη. Στις 14 Ιουλίου 2004 όμως, στις 9.49 το πρωί, κάποιος δημοσιοποίησε ένα πρόβλημα διαφορετικού χαρακτήρα: τη μοναξιά του. H πρώτη απάντηση ήρθε 33 λεπτά αργότερα και, εκτός του ότι ήταν ανορθόγραφη, δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντική: «Ωραία, τι κάνεις, μήπως είσαι ένα ευνουχισμένο γουρούνι;». Ύστερα από 24 ώρες (ακριβώς) έφτασε άλλο ένα μήνυμα. Και μετά τα μηνύματα άρχισαν να πέφτουν βροχή. Μια εβδομάδα αργότερα, όποιος έγραφε στη μηχανή αναζήτησης Google τη φράση «Είμαι μόνος» έπεφτε πρώτα - πρώτα πάνω στη συγκεκριμένη συζήτηση.

«Κάθε μέρα με περιβάλλουν πολλοί άνθρωποι, αλλά εγώ αισθάνομαι να μην έχω καμιά σχέση μαζί τους» έγραφε κάποιος. «Είχα μια μεγάλη οικογένεια και τώρα δεν μου έχουν μείνει παρά μερικοί θείοι και θείες», παραπονιόταν ένας άλλος. «Όλοι οι φίλοι μου μετακόμισαν και παντρεύτηκαν. Κάτι πρέπει να έχω κάνει για να αξίζω αυτή την τύχη» φιλοσοφούσε ένας τρίτος. Ότι υπάρχει πολλή μοναξιά γύρω μας, το ξέραμε. Αυτό που δεν είχαμε ίσως συνειδητοποιήσει είναι ότι το Διαδίκτυο δίνει λύσεις KAI σ' αυτό το πρόβλημα (ή μήπως κατ' εξοχήν σ' αυτό το πρόβλημα;) Έναν χρόνο αργότερα, η συζήτηση που προκλήθηκε από εκείνο το μήνυμα της 14ης Ιουλίου συνεχιζόταν ακόμη. Αλλά το κλίμα είχε αλλάξει. «Νιώθω τόσο καλύτερα που δεν είμαι ο μόνος που έγραψε "Είμαι μόνος" στο Internet», εξομολογιόταν κάποιος, ενώ ένας άλλος εξέφραζε την κατάπληξή του που τόσο πολλοί άνθρωποι αισθάνονται σαν κι αυτόν. Κάποια στιγμή παρενέβη στη συζήτηση και ο 27χρονος Μπγιάρνε Λούντγκρεν, που διευθύνει την ιστοσελίδα από τη Δανία: «Είμαι ο ιδιοκτήτης του Moviecodec. com και είμαι κι εγώ μοναχικός τύπος».

Κι όλα θα συνέχιζαν να κυλούν σε αυτό το πνεύμα, λίγο ρομαντικά, λίγο περιθωριακά, αρκετά τρυφερά, λίγο οργισμένα και πολύ μοναχικά, αν δεν αποφάσιζε να ασχοληθεί με το ζήτημα το περιοδικό Νιου Γιόρκερ. Ξαφνικά, η ομάδα συζητήσεων με τίτλο «Είμαι μόνος» απέκτησε ένα καινούργιο κοινό. Με τους μοναχικούς ανακατεύτηκαν οι περίεργοι. Μια άναρχη και άτακτη επικοινωνία απέκτησε κανόνες και δομή, έχασε τον αυθορμητισμό της, έγινε mainstream. Δεν άργησαν να πλακώσουν κι οι διανοούμενοι με τις βαρύγδουπες αναλύσεις τους για το φαινόμενο της μοναξιάς. Ως και «κατάλογος μοναχικών ανθρώπων» συντάχθηκε, με πρωταγωνιστές τον Σάλινγκερ, τον Στάινμπεκ, τη Σουζάνα Ταμάρο. Αν παλιότερα λέγαμε ότι εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά, τώρα αποδείχθηκε ότι εκτός από τη μοναξιά υπάρχει και η πολυκοσμία.