Aιώνιοι έφηβοι
«Αποκαλείς τον εαυτό σου χριστιανό, αλλά εγώ σε αποκαλώ υποκριτή. Αποκαλείς τον εαυτό σου χριστιανό, αλλά εγώ πιστεύω ότι είσαι ένας παλιοψεύτης».
Οι 36.000 baby-boomers (μέση ηλικία γύρω στα 40) που γέμισαν την Κυριακή το βράδυ το στάδιο του Φένγουεϊ Παρκ, στην καρδιά της Βοστώνης, δεν πήγαν βέβαια ειδικά για να ακούσουν τους παραπάνω στίχους από το καινούργιο τραγούδι των Ρόλινγκ Στόουνς με τίτλο «Sweet Neocon». Τους ήταν αρκετό ότι απόλαυσαν τον Μικ Τζάγκερ να χοροπηδάει και να τρέχει επί δύο ώρες, ακούραστος, αγέραστος, αιώνιος έφηβος. Σύμφωνα με τον ανταποκριτή της Λιμπερασιόν Πασκάλ Ρισέ, που ήταν παρών, η φωνή του 62χρονου σταρ ακούστηκε μουδιασμένη για μερικά μόνο δευτερόλεπτα, κι ύστερα όλα ήταν ξανά όπως παλιά, όσοι διατηρούσαν κάποιες αμφιβολίες πείστηκαν γρήγορα ότι οι Ρόλινγκ Στόουνς παραμένουν το κορυφαίο ροκ συγκρότημα στον κόσμο, κι ας έχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια από την ίδρυσή τους. «You make a grown man cryyyyy» φώναζε ο πιο σέξι εξηντάρης του πλανήτη παρασύροντας το πλήθος σε εκδηλώσεις ενθουσιασμού και λατρείας, που έδωσαν τη θέση τους στη συγκίνηση όταν αναφέρθηκε στον πρόσφατα χαμένο Ρέι Τσαρλς και ερμήνευσε το τραγούδι του «Night Time».
Σίγουρα όμως οι παρευρισκόμενοι ήθελαν να ακούσουν και το επίμαχο τραγούδι, που κατ' άλλους είναι αφιερωμένο στον Τζωρτζ Μπους και κατ' άλλους στην Κοντολίζα Ράις. Γιατί άραγε ο Τζάγκερ δεν τους έκανε τη χάρη; Στη σημερινή αντιπολεμική ατμόσφαιρα που επικρατεί στην Αμερική, είναι βέβαιο ότι θα ξεσήκωναν ακόμη περισσότερο τον κόσμο στίχοι όπως «H ελευθερία είναι για όλους/ H δημοκρατία είναι το στυλ μας/ Εκτός αν είσαι εναντίον μας/ Τότε σε στέλνουμε φυλακή χωρίς δίκη/ Ένα πράγμα είναι σίγουρο/ H ζωή είναι ωραία στη Χαλιμπάρτον». Μήπως αυτό ακριβώς είναι το μυστικό των Ρόλινγκ Στόουνς, ότι είναι απρόβλεπτοι; Μήπως φοβήθηκαν ότι το τραγούδι θα οδηγήσει τους συντηρητικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας να μποϊκοτάρουν ολόκληρο τον δίσκο; Τα μπλογκ της Δεξιάς μιλούν ήδη για ένα διαφημιστικό κόλπο α λα Μάικλ Μουρ. «Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοια διαφήμιση» λέει στη USA Today μια άλλη θρυλική μορφή του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας Κηθ Ρίτσαρντς, σπεύδοντας να προσθέσει πάντως ότι «αν επιμείνει ο Μικ, θα τον στηρίξω μέχρι τέλους».
Οι Στόουνς δεν απέφυγαν πάντως την πολιτική αντιπαράθεση σε ένα άλλο μέτωπο. Εκμεταλλευόμενη τη συνωνυμία της με την ηρωίδα ενός ερωτικού τραγουδιού, η υποψήφια για τη γερμανική καγκελαρία Άνγκελα Μέρκελ κρίνει σκόπιμο να εμφανίζεται τελευταία στις προεκλογικές της συγκεντρώσεις υπό τους ήχους του «Angie». «Είναι περίεργο ότι κανείς δεν μας ζήτησε την άδεια, η απάντησή μας θα ήταν πιθανότατα αρνητική» είπε εκπρόσωπος του συγκροτήματος. Αλλά η Μέρκελ δεν καταλαβαίνει τίποτα, εξακολουθεί να χαιρετά τους οπαδούς της με τα μεγάφωνα να παίζουν «Εϊντζι, είσαι όμορφη, αλλά δεν ήρθε η στιγμή να μας αποχαιρετήσεις;».
posted by Μιχάλης Μητσός @ 6:06 μ.μ.
9 comments
9 Comments:
ποιός ξέρει τι θα απαντουσαν στον καλό μα Μικ οι ιρακινοί που ετοιμάζονται να ψηφισουν ενα δημοκρατικό και ομοσπονδιακό σύνταγμα.Αλήθεια κ. Μητσέ γιατί η εφημερίδα σας δεν αναφέρει τίποτα για το νέο σύνταγμα του Ιράκ;
Εχετε δίκιο, είναι έλλειψή μας. Υπάρχει όμως η άποψη ότι το Ιράκ έχει "κουράσει". Οταν πάντως οι διαπραγματεύσεις ολοκληρωθούν και υπάρξει αποτέλεσμα, θα δημοσιεύσουμε ένα πλήρες ρεπορτάζ. Ισως το Σάββατο...
Εντάξει, δεν φταίει κι ο Μητσός για το τι γράφουν τα Νέα για το Ιράκ. Υπάρχει μια «γαλλική» προσέγγιση του θέματος βέβαια, καταδικάζουμε το τι γίνεται στο Ιράκ και συγκαλύπτουμε τις μπίζνες με τον Σαντάμ.
Τουλάχιστον αυτοί έχουν συμφέρον. Οι δικοί μας όμως οι φιλειρηνιστές? Ειδικά ο Διακογιάννης επίσης των Νέων, του οποίου τα γραφόμενα για τον «τίμιο αγώνα των Ιρακινών» φέρνουν γέλια.
Δυστυχώς έχει διαμορφωθεί μια κοινή γνώμη που στη συντριπτική πλειοψηφία καταδικάζει το Ιράκ. Τι θα κάνουνε τα media? Να υποστηρίξουν τον πόλεμο στο Ιράκ? Πιο ήπιες αντιδράσεις θα είχαν αν βάζανε πρωτοσέλιδο «Ο Χίτλερ είχε δίκιο» ή καταδικάζανε την επανάσταση του ’21.
Επίσης έχουμε γεμίσει και με κοινωνιολογικές προσεγγίσεις του θέματος. Τα δεξιά αντανακλαστικά και ο εθνικισμός που οδήγησε στην υποστήριξη της Σερβίας ή τα αριστερά αντανακλαστικά του αντιαμερικανισμού που οδηγούν στο Ιράκ. Αλλά αυτά είναι θεωρητικές ανοησίες. Δείτε την πολιτική του Σημίτη στα Βαλκάνια που μπήκε στο καλάθι του Κλίντον ή τη χρήση των βάσεων στην περίπτωση του Ιράκ. Αυτή είναι η επίσημη άποψη και αυτήν υποστηρίζει το 85% των πολιτών. Τώρα αν βγήκανε το 2003 τα παιδάκια του δημοτικού και φωνάξανε θέλουμε ειρήνη όχι πόλεμο, δε σημαίνει ότι οι φαντασιώσεις μερικών ακραίων θα γίνουν πραγματικότητα.
Μ'ενδιαφέρουν πολύ οι παρατηρήσεις σου. Θα μ'ενδιέφεραν ακόμη περισσότερο αν τις έκανες με κάποιο όνομα, ή έστω ψευδώνυμο. Και θα ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον αν άνοιγε σχετική συζήτηση σ'αυτό το blog. Εστω κι αν η αφορμή ήταν η συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς...
kapoioi den exoun blog i variountai na graftoun kai na apoktisoun nickname.Ki ego prosfata anakalypsa oti mporeis na steileis comment xoris na grafteis...
"Δυστυχώς έχει διαμορφωθεί μια κοινή γνώμη που στη συντριπτική πλειοψηφία καταδικάζει το Ιράκ."
Ποιός διαμορφώνει την κοινή γνώμη?
μήπως τα μίντια? δεν νομίζω οτι μια απλή αναφορά για τις προοδους που γινονται στο Ιράκ θα μείωνε τις πωλήσεις των Νέων.
Ο Μιχάλης γράφει οτι το Ιρακ έχει κουράσει, αλλά σήμερα τα Νέα δημοσιέυουν ενα άρθρο για κάποια κυρία Ελένη που ζούσε στο Ιρακ.
Δεν ειναι αυτό Μιχάλη, κουράζει οποιαδήποτε πρόοδος γίνεται στο Ιρακ γιατί δεν έχει υποστηριχθεί, οταν όμως οι ισλαμοφασόστες κάνουν τις σφάγες ο Διακογιάννης και ο κάθε Διακογιάννης τρέχουν να μας πουν το πόσο κακές είναι οι ΗΠΑ.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα Νέα, πάρτε την "φιλέλευθερη" Καθημερινή, εκεί τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, μέχρι πρότινος μας ανέλυαν τα της Μέσης Ανατολής οι μαρξιστές Δελαστίκ και Παπακωνσταντίνου για να μιλήσουμε για τον Μπουκάλα.
Γιώργο, συμφωνώ απολύτως. Σημείωσε μόνο ότι δεν είπα εγώ πως το Ιράκ έχει κουράσει. Εγραψα πως υπάρχει αυτή η "άποψη". Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να γράφουμε "αλλοιώς" για το Ιράκ, έτσι ώστε να παρουσιάζουμε όλες τις απόψεις, και το Σύνταγμα και την κυρία Ελένη, και τις ελπίδες των Ιρακινών για ένα καλύτερο μέλλον και την οργή τους γι'αυτούς που τους καταδυναστεύουν.
Φοβάμαι όμως πως είναι αργά, πολύ αργά, όπως θα έλεγε και ο Ταμπούκι...
Για το θέμα που θίχτηκε, για το πώς βρέθηκε το 95% των Ελλήνων να καταδικάζει τον πόλεμο στο Ιράκ ή στο Κόσοβο ή σε ένα σωρό άλλα θέματα το βασικό είναι ότι δε γίνεται διάλογος στην Ελλάδα. Και επίσης ο κόσμος ούτε διαβάζει ούτε ασχολείται με τον τρόπο που γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Οπότε ούτε φταίνε τα media ούτε δε φταίνε, όπως γράφτηκε παραπάνω. Ο τρόπος που δουλεύουν οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα. Ο καθένας στο καφενείο του ή σε εφημερίδα ή στην τηλεόραση νομιμοποιείται να καταδικάζει, να δαιμονοποιεί με εκφράσεις όπως ο Μπους/Μπλερ που είναι ο σύγχρονος Βελζεβούλ, είναι πολεμοχαρείς ενώ χωρίς αυτούς θα ζούσαμε σε ένα ιδανικό κόσμο κτλ. Αν έμπαιναν σε μια διαδικασία επιχειρημάτων όπου θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν αντιφάσεις τους πχ πώς επωφελήθηκαν στο Ιράκ οι Αμερικανοί, τι έγινε με την εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς, μήπως έπρεπε να αφήσουμε την Αλ Κάιντα ήσυχη στο Αφγανιστάν, για τη δικτατορία του Σανταμ και πάει λέγοντας, εκεί το πράγμα δυσκολεύει. Ποιος κάθεται τώρα να ψάχνει και να βρίσκει τι γινόταν πού. Το ποιο εύκολο είναι να πάρει φόρα και να μην αφήσει τίποτα όρθιο μπροστά του.
Αυτά είναι λίγο πολύ δεδομένα, αλλά αυτό που αναρωτιέμαι, χωρίς να συμμερίζομαι ούτε τους μεν ούτε τους δε, είναι το εξής: Καλά, κάποιοι γέροι σε ένα καφενείο απομακρυσμένου χωριού, που τόσα ξέρουνε τόσα λένε και διασκεδάζουνε λέγοντας ότι ο Μπους έριξε τους δίδυμους πύργους , δικαιολογούνται. Αλλά όταν βλέπεις την πρωτοπορία της χώρας, πχ τους δημοσιογράφους που πληρώνονται για αυτό το σκοπό να τα ψάχνουνε αυτά ή άτομα μορφωμένα που πήγανε στο Πολυτεχνείο, στην Ιατρική υποτίθεται για να ανοίξουν οι ορίζοντες τους και κάθονται και λένε τα ίδια πράγματα, τι δεν πάει καλά?Τόσο διάβασμα για να πουν ότι ο Μπλερ είναι μανιακός δολοφόνος?
Και μετά, ο μέσος πολίτης, πνιγμένος στην καθημερινή δουλειά του, ακούει αυτούς και λέει, δε γίνεται έτσι είναι τα πράγματα.
Μακάρι να το λέει αυτό ο μέσος πολίτης, μακάρι να μας αμφισβητεί και να ψάχνει την αλήθεια. Εγώ πάντως, ως υπεύθυνος των διεθνών σελίδων στα ΝΕΑ, δεν αρνούμαι τις ευθύνες μου. Χθες δημοσιεύσαμε - με καθυστέρηση - ένα μεγάλο ρεπορτάζ για το Σύνταγμα του Ιράκ. Και σας ευχαριστώ που μου το επισημάνατε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home