Οι πολυτέλειες της δημοκρατίας

Όταν οι Ιρακινοί συζητούν για το Σύνταγμά τους, σαρκάζουμε. Όταν πέφτουν θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων, κουνάμε το κεφάλι μας με νόημα, αν δεν επιχαίρουμε. Μήπως η στάση μας απέναντι σ’αυτή τη χώρα είναι, πώς να το πούμε, ελαφρώς κακόπιστη;
1) Τους τελευταίους μήνες, εκπρόσωποι των κυριοτέρων εθνοτήτων του Ιράκ επεξεργάζονται τις διατάξεις ενός πρωτοφανούς για αραβική χώρα δημοκρατικού Συντάγματος. Στη συνέχεια, οι πολίτες θα κληθούν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν αυτό το Σύνταγμα σε ένα δημοψήφισμα όπου είναι πιθανό να λάβουν μέρος με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχαν λάβει μέρος και στις εκλογές. Για να αποκτήσει μάλιστα ισχύ το αποτέλεσμα, υπάρχει μια ασφαλιστική δικλείδα που προβλέπει ακύρωση της διαδικασίας αν το «ΟΧΙ» λάβει πάνω από τα δύο τρία των ψήφων σε τρεις ή περισσότερες από τις 18 επαρχίες της χώρας. Μας ενδιαφέρουν όλα αυτά ή θεωρούμε πως οι Μουσουλμάνοι δεν αξίζουν τέτοιες «πολυτέλειες»;
2) Ο βασικότερος λόγος που οι Σουνίτες διαφωνούν με το Σύνταγμα είναι η πρόσβαση στο πετρέλαιο. Οι φόβοι τους είναι βάσιμοι και κατανοητοί. Γνωρίζουν όμως καλά ότι επιστροφή στο παλαιό καθεστώς, όπου ο Σαντάμ και η κλίκα του ήλεγχαν μέσω του πετρελαίου τη χώρα, αποκλείεται. Δύο είναι οι εναλλακτικές λύσεις για το μέλλον του Ιράκ: ή δίκαιη και ισότιμη αξιοποίηση των ενεργειακών του πόρων για τη διασφάλιση της οικονομικής του ανάπτυξης ή εμφύλιος πόλεμος. Πέρα από τους τρομοκράτες της αλ-Κάιντα, υπάρχει άραγε κανείς που να εύχεται τη δεύτερη λύση;
3) Ενας άλλος πολυσυζητημένος κίνδυνος για το Ιράκ είναι η ίδια η διάλυσή του, ως αποτέλεσμα της επικύρωσης του ομοσπονδιακού του χαρακτήρα. Στο σημείο αυτό, οι Κούρδοι έχουν κάνει υποχωρήσεις προκειμένου να διασκεδάσουν τους φόβους τόσο των Σουνιτών όσο και της Τουρκίας. Δεν μπορούν όμως και να απαρνηθούν μια 15ετία αυτόνομης διακυβέρνησης των περιοχών τους. Εχουν άδικο; Γιατί άραγε διαρρηγνύουμε με πάθος τα ιμάτιά μας για τα δικαιώματα των Κούρδων της Τουρκίας και δεν κάνουμε το ίδιο για τους αδελφούς τους στο Ιράκ;
4) Υπαρκτός είναι και ο κίνδυνος να εφαρμοστεί στο προσεχές μέλλον ο ισλαμικός νόμος (σαρία) σε ορισμένες σιιτικές περιοχές του Ιράκ, με δραματικές επιπτώσεις για τη ζωή των γυναικών. Αυτό ακριβώς προσπαθούν να αλλάξουν σε όλο τον αραβικό κόσμο οι μεταρρυθμιστές του ισλάμ. Θα τους υποστηρίξουμε;
5) Οι παραπάνω παρατηρήσεις και απορίες δεν «δικαιώνουν» την εισβολή στο Ιράκ και την εγκληματική διαχείριση της μεταπολεμικής κατάστασης από την κυβέρνηση Μπους. Αν όμως ο στόχος όλων (και των Αμερικανών!) είναι ο τερματισμός της κατοχής, δεν πρέπει να ευχόμαστε την εκπλήρωση των προϋποθέσεων εκείνων που θα την καταστήσουν εφικτή; Τι προτιμάμε, να γίνει το Ιράκ «ένα νέο Βιετνάμ» ή να βρει επιτέλους την ειρήνη και την ευημερία που του αξίζει;