Αθλητισμός εναντίον τρομοκρατίας

Το μεσημέρι της 12ης Μαρτίου 2004, όταν οι δείκτες έδειξαν δώδεκα, οι οδηγοί βγήκαν από τα αυτοκίνητά τους, οι μικροπωλητές σταμάτησαν να πουλάνε τα προϊόντα τους, οι βιομηχανικοί εργάτες έσβησαν τις μηχανές, οι ταμίες των σούπερ-μάρκετ σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, οι δημοσιογράφοι έσβησαν τους υπολογιστές τους, κι όλοι μαζί τήρησαν ενός λεπτού σιγή για τα 191 θύματα των τρομοκρατών που είχαν κτυπήσει ένα 24ωρο νωρίτερα. Υστερα ξέσπασαν σε λυγμούς. Αλλά η απελπισία δεν κράτησε πολύ. Το βράδυ, εκατομμύρια άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Μαδρίτης, της Βαρκελώνης, του Μπιλμπάο, της Σεβίλλης, της Βαλένθια και όλων των άλλων πόλεων της Ισπανίας. Συνωστίστηκαν στα μετρό και στα λεωφορεία, προκαλώντας, σχεδόν προσκαλώντας τους τρομοκράτες να κτυπήσουν ξανά. «Εσείς αγαπάτε τη ζωή, εμείς αγαπάμε το θάνατο», είχε πει ο άνθρωπος της αλ-Κάιντα που ανέλαβε την ευθύνη για τις επιθέσεις. «Εμείς αγαπάμε τη ζωή και θα σας νικήσουμε», απάντησαν με αποφασιστικότητα οι Ισπανοί.
Την ίδια μέρα, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στο γήπεδο της Ρεάλ, ο Ντέηβιντ Μπέκαμ έστειλε το δικό του μήνυμα. «Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα», τόνισε, «οι χώρες και οι λαοί ενώνονται. Είμαι Αγγλος και ζω στην Ισπανία, αλλά όλοι έχουν ενωθεί ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, κι αυτό είναι καλό. Δείχνει τη δύναμη των ανθρώπων. Είναι σκληρό για όλους, αλλά είναι καλό να είσαι μέρος της κατάστασης». Ενας δημοσιογράφος βρισκόταν σ’ένα μπαρ του Λονδίνου γεμάτο με μεθυσμένους Βρετανούς, κι έγραψε πως την ώρα που μιλούσε ο Μπέκαμ επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Την επομένη, οι αγώνες του ισπανικού πρωταθλήματος, όπως και όλων των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, διεξήχθησαν κανονικά. Οι παίκτες φορούσαν μαύρα περιβραχιόνια, κράτησαν ενός λεπτού σιγή, αλλά έπαιξαν με πάθος. Όχι σαν να μην είχε συμβεί τίποτα – ακριβώς επειδή είχε συμβεί κάτι τραγικό, ακριβώς επειδή κάποιοι έσπειραν το θάνατο, εκείνοι έδειξαν ότι λατρεύουν τη ζωή.
Οι μαζικοί δολοφόνοι, γράφει ο Τζων Κάρλιν στην Ιντιπέντεντ, κάνουν αυτά που κάνουν επειδή είναι κλεισμένοι σε έναν κόσμο μολυσμένο με παρανοϊκές φαντασιώσεις καταπίεσης και εκδίκησης. Ο αθλητισμός, ένας κόσμος από τον οποίο εμπνέονται ακόμη και μερικές από αυτές τις χαμένες ψυχές, αντιπροσωπεύει την ακριβώς αντίθετη αντίληψη. Οι εκδικητικές θρησκείες και οι καταστροφικοί ανταγωνισμοί που οδηγούν τους τρομοκράτες διχάζουν, υποβιβάζουν και ευτελίζουν. Ο αθλητισμός ενώνει και εξυψώνει. Ορισμένοι άνθρωποι λατρεύουν τον Μωάμεθ, άλλοι τον Χριστό, κι άλλοι το Βούδα. Πολλοί λατρεύουν τις σημαίες, ακόμη περισσότεροι τα χρήματα. Ολες οι φυλές όμως, κι όλες οι θρησκείες, μπορούν να λατρέψουν τον Μπέκαμ, τον Ζινεντίν Ζιντάν, την Κέλυ Χολμς ή τον Χισάμ Ελ Γκερούζ.
Κι αυτό, οι τρομοκράτες δεν θα το καταλάβουν ποτέ.