Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2005

H μάχη της επιβίωσης

Για να γίνει η φτώχεια παρελθόν, όπως απαίτησαν το Σάββατο εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, δεν αρκεί η αύξηση της βοήθειας προς τους φτωχούς. Ακόμη σημαντικότερο είναι να φτάνουν ανεμπόδιστα τα προϊόντα τους στις αγορές μας.
Ο ενθουσιασμός από την πρόσφατη ανακοίνωση για τη διαγραφή του χρέους 18 φτωχών χωρών του Τρίτου Κόσμου δεν κράτησε πολύ. H αύξηση της τιμής του πετρελαίου που ακολούθησε, και υπολογίζεται ότι θα επιβαρύνει τις φτωχές χώρες κατά 9 επιπλέον δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, ήταν αρκετή για να θέσει και πάλι σε κίνηση την κινούμενη άμμο της υπερχρέωσης. Το κεφάλαιο της φτώχειας και των τρόπων καταπολέμησής της είναι σύνθετο, οι ευθύνες βαραίνουν πολλές πλευρές, για να έχουν νόημα συναυλίες όπως οι προχθεσινές πρέπει η συγκίνηση που προκαλούν τα τραγούδια να μη δίνει τη θέση της μόλις σβήνουν οι προβολείς στον κυνισμό, στην απάθεια και στη σιωπή. Από τα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους που παρακολούθησαν άλλωστε από την τηλεόραση τον Γκέλντοφ και τους άλλους καλλιτέχνες, ελάχιστοι ζουν στην Αφρική. Το Σάββατο, όπως και κάθε ημέρα, οι Αφρικανοί ήταν συγκεντρωμένοι στη μάχη της επιβίωσης.
Δύο οικονομολόγοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο Ραγκουράμ Ραγιάν και ο Αρβίντ Σουμπραμανιάν, υποστηρίζουν σε δύο καινούργιες μελέτες τους πως δεν υπάρχει απόδειξη ότι η βοήθεια τονώνει την ανάπτυξη. Όταν δεν υπάρχει μέριμνα για αύξηση της παραγωγικότητας ­ λένε ­ η βοήθεια οδηγεί απλώς σε αύξηση των μισθών, ανατίμηση του εθνικού νομίσματος και μείωση της ανταγωνιστικότητας των εξαγωγών (τη λεγόμενη Ολλανδική Ασθένεια). Αν το επιχείρημα αυτό ακούγεται αρκούντως κυνικό, το βέβαιο είναι ότι η βοήθεια που παρέχεται σε μια χώρα πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένη για να είναι αποτελεσματική. H Μποτσουάνα, που έχει δεχθεί περιορισμένη βοήθεια, κατάφερε χάρις σε μια πολιτική μεταρρυθμίσεων και μια φωτισμένη ηγεσία να φτάσει σήμερα σε ένα κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα που φτάνει τα 6.600 ευρώ.
Εκτός από τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ που δίνουν κάθε χρόνο οι πλούσιες χώρες για τη βοήθεια, δαπανούν ακόμη 900 δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς και 350 δισεκατομμύρια για γεωργικές επιδοτήσεις. Οι πρώτοι επιτρέπουν τη διαιώνιση των πολέμων και των σφαγών. Οι δεύτερες καταδικάζουν τους αγρότες του Τρίτου Κόσμου στη φτώχεια: οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις στη ζάχαρη, για παράδειγμα, έχουν οδηγήσει στην πείνα τους συνεταιρισμούς γυναικών της Σενεγάλης. Εκτός από το να φωνάζουμε συνθήματα, είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε μέτρα για να σταματήσει αυτή η αδικία; Ο Τόνυ Μπλαιρ πρότεινε να καταργηθούν μέχρι το 2010 τόσο η «έκπτωση» της χώρας του όσο και οι επιδοτήσεις. Μήπως έχει δίκιο;
«Τίποτα δεν εξαφανίζεται τόσο γρήγορα όσο η συμπόνια, τίποτα δεν έχει μικρότερη διάρκεια ζωής από τη δέσμευση που προκαλεί ένα σώου», έγραψε χθες η αριστερή εφημερίδα του Βερολίνου Tagesspiegel, αναφερόμενη στις συναυλίες Live8. Τίποτα δεν είναι πιο βαρετό από τα κούφια συνθήματα.

4 Comments:

At 4/7/05 1:26 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

 
At 4/7/05 1:29 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Οταν έρχεται η κουβέντα στην πείνα, τις επιδημίες και τις σφαγές στο εξαθλιωμένο τμήμα του πλανήτη, και τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις του παγκοσμιοποιημένου καλλιτεχνικού στερεώματος, μια σειρά από κλισέ μου έρχονται στο μυαλό:
1) "Δε θέλω τίποτα...μόνο δύο κιλά κοκαϊνη..." (ο Πανούσης σατιρίζοντας το "we're the world")
2) "Είναι καλύτερα στον πεινασμένο να δώσεις ένα καλάμι και να τον μάθεις να ψαρεύει, παρά να του δώσεις ψάρι" (κινέζικη παροιμία, που αναφέρθηκε σε άλλη περίσταση από το δικό μας "κινέζο" ;-))
3) Ο περίφημος taxe Tobin στις βραχυπρόθεσμες κινήσεις του χρηματιστηριακού κεφάλαιου, υπέρ της ανάπτυξης στον Τρίτο Κόσμο
4) Οι ιστοριούλες από τη δράση του ΔΝΤ που αναφέρει ο ελβετός Ζαν Ζιγκλέρ. Να μια: στο Νίγηρα (χώρα που κυβερνάται τα τελευταία χρόνια από το ΔΝΤ) οι ιθύνοντες συνέδεσαν τη βοήθεια για δημιουργία σχολείων με την ιδιωτικοποίηση των κτηνιατρικών υπηρεσιών. Αποτέλεσμα: επειδή πλέον είναι πολύ ακριβός ο κτηνιατρικός έλεγχος, η χώρα δεν εξάγει πλέον κρέας (αφού μένει απιστοποίητο) - χειρότερα, έχουν αυξηθεί με γεωμετρικό ρυθμό οι επιζωοτίες και οι συνδεμένες ανθρώπινες ασθένειες.
5) Η πρόσφατη γενναία απόφαση του Λούλα (που ηγείται όμως μιας ισχυρότατης χώρας) να αγνοήσει τις πατέντες σε φάρμακο-συστατικό της θεραπείας του έητζ, για "μείζονες λόγους δημοσίου συμφέροντος".
Εχω την ετύπωση οτι μετά την πτώση του Τείχους, οι χώρες του πλανήτη χωρίζονται, από την άποψη των όρων ζωής, σε ανεπτυγμένες (καλή ώρα σαν τον τόπο μας), αναπτυσσόμενες (Ινδία, Κίνα, αλλά και Βενεζουέλα, Συρία, Ινδονησία...ετερόκλητη ομάδα) υποβιβασμένες (πρώην "σοσιαλιστικές" χώρες με χαμηλό βιοτικό επίπεδο αλλά υψηλής ποιότητας ανθρώπινο δυναμικό και θεσμούς (από τη Ρουμανία και την Αρμενία ως το Ουζμπεκιστάν),
και αυτές που είναι σβησμένες από το χάρτη (σαν το Νίγηρα παραπάνω).
Αυτή η τελευταία ομάδα περιλαμβάνει πολλές χώρες πάμπλουτες σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, που μαστίζονται όμως από την πείνα την αρρώστια και τον πόλεμο.
Είναι σαφές οτι για να αλλάξει η μοίρα τους χρειάζονται και λογιστικά κονδύλια, και απελευθέρωσή τους από επαχθείς όρους, και θεσμούς που να εξασφαλίζουν οτι από αυτά θα επωφεληθεί ο πληθυσμός (δημοκρατία, ευνομία που θα φέρει τη μείωση της διαφθοράς) και εξασφάλιση ισοτιμίας πρόσβασης στο παγκόσμιο εμπόριο.
Τι απ'όλα αυτά είναι προς το συμφέρον του κεφάλαιου (για να συντομεύσω) που εδρεύει σε μια χούφτα ανεπτυγμένων χωρών;
ΤΙΠΟΤΑ.
Και επανερχόμαστε στα κλισέ που γυρίζουν στα μυαλά των "ευαισθητοποιημένων" δυτικών συμπολιτών...

 
At 4/7/05 10:22 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

«Τίποτα δεν εξαφανίζεται τόσο γρήγορα όσο η συμπόνια, τίποτα δεν έχει μικρότερη διάρκεια ζωής από τη δέσμευση που προκαλεί ένα σώου».

«Η τηλεόραση φαινόταν προκλητικά παλιομοδίτικη κατά τη διάρκεια των συναυλιών...Γι' αυτό και με ένα απλό κλικ του ποντικιού η America Online (ΑΟL) προσέφερε στον χρήστη την ικανοποίηση...Το σόου ήταν απόλυτα δικό τους, το έβλεπαν όπως επιθυμούσαν. Κι όχι μόνο αυτό. Όταν επέλεγαν να δουν για παράδειγμα τον Kanye West στη Φιλαδέλφεια, ένα μήνυμα στην οθόνη του υπολογιστή τούς ενημέρωνε ότι "ο Brian Wilson ερμηνεύει τώρα το Good Vibrations στο Βερολίνο"...» (τηλεγράφημα του Associated Press από τις τηλεοπτικές στήλες της "Ελευθεροτυπίας").

«Επειτα από διαμαρτυρίες εκατοντάδων τηλεθεατών η διεύθυνση του BBC ζήτησε συγγνώμη από το τηλεοπτικό κοινό γιατί την ώρα της οικογενειακής τηλεθέασης η Μαντόνα εκστόμισε την αθυρόστομη φράση "are you fucking ready London?", ενώ ο ράπερ Σνουπ Ντογκ επανέλαβε πολλές φορές τον χυδαίο χαρακτηρισμό "mother fucker"». (από το σάιτ του BBC).

«Quel telecomando che ci fa sentire tutti più buoni» (από την Corriere della Sera)

 
At 5/7/05 6:47 μ.μ., Blogger ΤΑΣΟΣ said...

Βενεζουέλα, Κούβα, Μεξικό, Βραζιλία, Αργεντινή, Κολομβία ...
γενικά λατινική Αμερική.
Κάτι γίνεται εκεί πέρα.
Πολλά περιμένουν οι Λαοί τους.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home