Aπό πού ξεκινά η επανάσταση;

Μπορεί οι Ιταλοί να είναι πρωταθλητές του σεξ, όπως απέδειξε η έρευνα της «Γουώλ Στρητ Τζέρναλ», αλλά φαίνεται πως προτιμούν τις «ορθόδοξες» καταστάσεις. Ιδίως εάν είναι αριστεροί.
Την ώρα που η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ισπανίας σπάει ένα ακόμη κοινωνικό ταμπού νομιμοποιώντας τους γάμους μεταξύ των ομοφυλοφίλων, η ιταλική Αριστερά σπαράσσεται από μια καινούργια διαμάχη: περνά πράγματι η προλεταριακή επανάσταση από την πρωκτική ηδονή, όπως είχε υποστηρίξει παλιότερα ο φιλόσοφος Λουτσάνο Παρινέττο (1935-2002), ή η συζήτηση αυτή αποπροσανατολίζει τις μάζες από τα πραγματικά τους προβλήματα; Το θέμα προέκυψε από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 26 Ιουνίου στο ένθετο Queer της εφημερίδας Λιμπερατσιόνε, που είναι το όργανο της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης του Φάουστο Μπερτινότι. Ο Άλντο Νόβε, που υπέγραφε το άρθρο με τίτλο «Ο δεσμός του σεξ με την επανάσταση», έκανε μια εξαντλητική, και κάπως σκοτεινή, ανάλυση για τη σχέση της λατρείας του πρωκτού με τη συσσώρευση του κεφαλαίου, εμπλέκοντας τον Μαρξ, τον Βέμπερ, τον Ντελέζ, τον Γκουαταρί και το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Θωμά. Αυτό που ενόχλησε όμως πολλούς αναγνώστες και ένα μέρος της κομματικής ιεραρχίας ήταν η αναφορά στον Παρινέττο, του οποίου μια συλλογή δοκιμίων κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Ένας Μαρξ διαστροφικός-διαφορετικός». Άλλοι αντέδρασαν οργισμένα, επισημαίνοντας ότι η συζήτηση για την επαναστατική πρωκτική απόλαυση δεν προωθεί την ταξική ενότητα, και άλλοι το 'ριξαν στην ειρωνεία. «Επιτέλους», έγραψε κάποιος, «μάθαμε από πού ξεκινά το επαναστατικό προτσές: από τον κώλο μας».
Μάταια προσπάθησε ο Νόβε να δώσει εξηγήσεις λίγες ημέρες αργότερα, εξηγώντας ότι αυτό που του άνοιξε τα μάτια ήταν η πορνογραφία. H εποχή είναι πολύ διαφορετική από τη δεκαετία του '60, όταν η Αριστερά υποστήριζε ότι το ιδιωτικό είναι πολιτικό. H σχέση της με το σεξ, και ιδιαίτερα το πρωκτικό, ήταν βέβαια πάντα προβληματική, η αναγνώριση και ο σεβασμός των διαφορετικοτήτων είχαν ένα όριο, οι ομοφυλόφιλοι άργησαν να γίνουν δεκτοί στα κομματικά γραφεία. Ξύνοντας παλιές πληγές, η Κοριέρε ντέλα Σέρα θυμήθηκε τη «δίκη» του Παζολίνι από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά και τον τρόπο που απεπέμφθη το 1999 ο υπεύθυνος επικοινωνίας του τότε πρωθυπουργού Μάσιμο Ντ' Αλέμα. Όλα έδειχναν ότι ο Φαμπρίτσιο Ροντολίνο θα είχε μια λαμπρή καριέρα μέχρι την ημέρα που μια εφημερίδα προδημοσίευσε μια σκηνή από το βιβλίο του «Δεύτερη προειδοποίηση». Το «κοκκινισμένο μέλος του Τζοβάνι που ήταν καρφωμένο ανάμεσα στους γλουτούς της Μπεατρίτσε» ήταν αρκετό για να πάει ο συγγραφέας στο σπίτι του.
Και για να μην τα ρίχνουμε όλα στους ξένους, η στήλη θυμήθηκε έναν ομηρικό καβγά πριν από είκοσι χρόνια, όταν η διεύθυνση μιας εφημερίδας της ελληνικής Αριστεράς απέρριψε μετά βδελυγμίας πρόταση να εικονογραφηθεί καταλλήλως ένα κείμενο για τους τρόπους μετάδοσης του AIDS...