Η επιστροφή της παρθενίας

Λέγεται Ιβόν Νιμπιελέρ. Είναι Γαλλίδα, ιστορικός, φεμινίστρια, κι έχει πατήσει τα ενενήντα. Τι μπορεί να ώθησε λοιπόν μια τέτοια γυναίκα να γράψει ένα βιβλίο για ένα θέμα φαινομενικά τόσο ξεπερασμένο όσο η γυναικεία παρθενία;

«Με εξέπληξε καταρχήν η αύξηση των πιστοποιητικών παρθενίας που ζητούνται και η μεγάλη ζήτηση που έχει η υμενοπλαστική, κυρίως από τις μουσουλμάνες», απαντά η συγγραφέας στην ερώτηση της Λιμπερασιόν. «Μίλησα πολύ μαζί τους: καταφεύγοντας στο χειρουργείο, επιστρέφουν σε μια οικογενειακή παράδοση. Δεν είναι όμως μόνο οι μουσουλμάνες. Οσο έψαχνα το θέμα, τόσο περισσότερο παθιαζόμουν. Υπάρχει το κίνημα No Sex που γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες: να κυριαρχείς στο σώμα σου για να είσαι περισσότερο διαθέσιμη στους άλλους. Κι ύστερα είναι εκείνη η απίστευτη δήλωση της Πάρις Χίλτον πως όταν έρθει η ώρα να παντρευτεί θα προχωρήσει σε αναδόμηση του παρθενικού της υμένα»…

Το βιβλίο λέγεται «Η γυναικεία παρθενία, μύθοι, φαντασιώσεις, χειραφέτηση» (εκδ. Odile Jacob). Για να το γράψει, η γαλλίδα ιστορικός ξεκίνησε φυσικά από την ιστορία. Εξέτασε πώς ο χριστιανισμός επέβαλε την παρθενία στις γυναίκες ως ηθική αξία πριν από το γάμο. Ερευνώντας τις περιπτώσεις της Παρθένου Μαρίας, της Ζαν ντ’Αρκ και της Τερέζα της Αβιλα, απέδειξε ότι για ορισμένες γυναίκες η παρθενία ήταν ένας τρόπος να αποφύγουν την ανδρική κυριαρχία, το γάμο και τον κίνδυνο της αναπαραγωγής. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Μελέτησε και τις σημερινές εφήβους. Και αιφνιδιάστηκε όταν είδε να γράφουν στα μπλογκ τους ότι θέλουν να απαλλαγούν από την παρθενία τους. «Σαν να είναι γι’αυτές ένα βάρος, κάτι με το οποίο δυσκολεύονται να ζήσουν. Αυτό αποδεικνύει ότι η παρθενία παραμένει ένα σοβαρό θέμα. Το να περάσουν αυτό το στάδιο δεν είναι αυτονόητο. Δεν είναι ίδιες, πριν και μετά».

Η 15χρονη Λεά, που πηγαίνει Α΄ Λυκείου, έρχεται να συμπληρώσει με τη μαρτυρία της την 90χρονη ερευνήτρια. «Στο σχολείο μας», λέει στη γαλλική εφημερίδα, «δεν λέμε ποτέ αν μια κοπέλλα είναι παρθένα ή όχι. Λέμε `το έκανε`, και η πληροφορία κάνει πολύ γρήγορα τον γύρο του σχολείου. Αν η μαθήτρια είναι δημοφιλής, θεωρείται λογικό ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις. Αν πάλι είναι αντιπαθής, όλοι την κρίνουν και λένε πως κάνει βλακείες». Οσο για την ίδια, δεν βιάζεται. Είναι μικρή ακόμα, έχει καιρό, δεν θα πάει και με τον πρώτο τυχόντα.

Η παρθενία δεν είναι βέβαια μόνο γυναικεία υπόθεση. Απλώς για τα κορίτσια έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία. «Την πρώτη φορά ασχολούνται περισσότερο», λέει ο 24χρονος Αντριέν. «Είναι κάτι ιερό. Αυτό μου λένε τουλάχιστον οι φίλες μου. Εχουν ανάγκη να ερωτευτούν, τα αγόρια όχι αναγκαστικά. Για τον λόγο αυτό, δεν θέλω να είμαι ο πρώτος για ένα κορίτσι. Μπλοκάρω. Απομακρύνομαι. Ισως είναι θέμα σεβασμού. Ξέρεις ότι δεν θα μείνεις σ’αυτό, ενώ το κορίτσι θα θυμάται αυτή τη στιγμή για όλη του τη ζωή».