Συλλογική πολιτική ανοησία

Ο Μισέλ Ροκάρ είναι 81 ετών. Εχει ζήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 22 προεκλογικές εκστρατείες. Και δεν φοβάται πια τίποτα, εκτός από «τις ασυνήθιστα σοβαρές απειλές που δέχεται ο πλανήτης»: το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την αύξηση της ανεργίας, την έκρηξη της ανασφάλειας, τον πραγματικό κίνδυνο ενός πολέμου στη Μέση Ανατολή. Όπως είναι φυσικό, έχει πολλά να πει για τη χρηματοπιστωτική κρίση. Το πιο σοβαρό όμως, το πιο επείγον, είναι κατά την άποψή του η ανάγκη να γίνει απόλυτη διάκριση ανάμεσα στις τράπεζες καταθέσεων και τις επενδυτικές τράπεζες. Και είναι επείγον, λέει σε συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν, «επειδή η τραπεζική εξουσία κέρδισε στο Σίτι, νίκησε τον Ομπάμα στη Γερουσία, χρησιμοποιεί ως συνένοχο τη Μέρκελ και ετοιμάζεται να νικήσει στη Γαλλία, παρά την εντυπωσιακή διαύγεια του Σαρκοζί».

Μια στιγμή. Ο Ροκάρ είναι σοσιαλιστής. Υπήρξε μάλιστα πρωθυπουργός του Φρανσουά Μιτεράν από το 1988 ως το 1991. Την εισαγωγή στο τελευταίο του βιβλίο την έχει γράψει ο υποψήφιος των σοσιαλιστών Φρανσουά Ολάντ. Για ποια «διαύγεια» λοιπόν του Σαρκοζί μιλάει; «Ο απερχόμενος πρόεδρος είναι ένας δικηγόρος που κατόρθωσε να μάθει τα πάντα για την οικονομία μέσα σε 15 ημέρες», απαντά ο Ροκάρ. «Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, συνειδητοποίησε ότι κάτι πήγαινε στραβά με την οικονομική οργάνωση του κόσμου. Η ενεργητικότητά του δεν ήταν όμως αρκετή για να ταράξει τα νερά στην Ευρώπη. Υπήρξαν απλώς κάποιες βελτιώσεις και μια μικρή αμφισβήτηση των οίκων αξιολόγησης. Κι ύστερα ήρθαν εκείνες οι θλιβερές του δηλώσεις ότι δεν πρέπει να γίνει τίποτα που να αποδυναμώνει το τραπεζικό σύστημα, και συγκεκριμένα τη δυνατότητά του να αποκομίζει κέρδη από τις καταθέσεις των Γάλλων…»

Είναι αλήθεια ότι ο πρώην πρωθυπουργός πίστεψε κάποια στιγμή στον Σαρκοζί. Αποδέχθηκε μάλιστα τα τελευταία χρόνια και διάφορες αποστολές για την εκπαίδευση ή την κλιματική αλλαγή. Γιατί λοιπόν τάσσεται σήμερα με το μέρος του Ολάντ; «Επειδή πιστεύει λιγότερο από τον Σαρκοζί στο μύθο ότι θα βγούμε από την κρίση χάρις στην ισχυρή ανάπτυξη. Η προοπτική αυτή δεν υπάρχει πλέον. Η ποσότητα των διαθέσιμων ορυκτών καυσίμων θα αρχίσει να μειώνεται μέσα στα επόμενα δύο με τρία χρόνια με ιλιγγιώδεις ρυθμούς». Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ροκάρ υποστηρίζει την πυρηνική ενέργεια. Σε αντίθετη περίπτωση, λέει, πρέπει να δεχθούμε την απο-ανάπτυξη. «Κι εδώ έρχεται το ζήτημα της Ελλάδας, που υφίσταται μια υποχρεωτική απο-ανάπτυξη: τι θέση έχουν σε μια τέτοια συγκυρία οι εκλογές; Δεν είναι δυνατόν να κυβερνούν αυτόν το λαό λέγοντάς του ότι αν πληρώσει όλα του τα χρέη θα χάσει μέσα στην επόμενη δεκαετία το 25% των εισοδημάτων του. Δεν το αναφέρει κανείς, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος στην Ελλάδα παρά με μια στρατιωτική κυβέρνηση».

Το συμπέρασμα του Μισέλ Ροκάρ είναι ότι ζούμε σε μια συλλογική πολιτική ανοησία. Δεν θα διαφωνήσουμε.