Η σιωπή τον σκότωνε

Το πείραµα του Πανεπιστηµίου του Μέριλαντ έγινε για πρώτη φορά πέρυσι, αλλά µε πολύ µικρότερη συµµετοχή. Αυτή τη φορά έλαβαν µέρος χίλιοι νέοι από δέκα «αντιπροσωπευτικές» χώρες. Αυτό που είχαν να κάνουν δεν ήταν πολύ δύσκολο – ή ήταν ασύλληπτα δύσκολο: να ζήσουνγια ένα εικοσιτετράωρο χωρίς κινητό τηλέφωνο, τηλεόραση, ραδιόφωνο και Internet. Τα µόνα πράγµατα που είχαν στη διάθεσή τους ήταν ένα σταθερότηλέφωνο παλαιού τύπου και ένα βιβλίο. Και η µόνη τους υποχρέωση ήταν να καταγράφουν τις εντυπώσεις τους.

«Η καρδιά µου είχε πληµµυρίσει από ένα αίσθηµα κενού. Μια ελαφριά ένταση µε είχε τυλίξει. Αισθανόµουν ότι είχα χάσει κάτι σηµαντικό».

Το πείραµα ονοµάστηκε «The world unplugged». Και το αποτέλεσµά του ήταν ακριβώς αυτό που αναµενόταν: χωρίς κάποια, οποιαδήποτε, σύνδεση δεν µπορούµε να ζήσουµε. Κάτι σαν τον Τσάρλι Μπράουν που δεν µπορούσε να ζήσει χωρίς την κουβέρτα του, σχολιάζει η δηµοσιογράφος της «Ρεπούµπλικα» (αλλά κάνει λάθος, µάλλον δεν ήταν συνδεδεµένη όταν έγραφε το κείµενο, γιατί ο εξαρτηµένος από την κουβέρτα του ήταν ο Λάινους).

«Ενιωθα µια τεράστια ανάγκη να συνδεθώ µε κάποιον, µε δυσκολία κατάφερνα να κρατήσω τον έλεγχο».

Από τις δέκα χώρες που έλαβαν µέρος στο πείραµα,οι Ηνωµένες Πολιτείες αποδείχθηκε πως παρουσιάζουν τον µεγαλύτερο τεχνολογικό εθισµό (23%). Αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο. Το περίεργο είναι ότι υψηλά ποσοστά εµφανίζουν και οι άλλες χώρες: εξαρτηµένοι από τον υπολογιστή, την τηλεόραση και το κινητό δηλώνουν το 20% των Μεξικανών, το 19% των Λιβανέζων, το 14% των νέων της Ουγκάντας και το 12% των νέων της Αργεντινής. «Οι κοινωνικές σχέσεις των νέων περνούν σήµερα µέσα από την τεχνολογία», επισηµαίνει η συντονίστρια της έρευνας Σούζαν Μέλερ.

«Ηµουν αγχωµένος, ευέξαπτος, αισθανόµουν ανασφαλής».

Υπήρξε βέβαια και ένα ποσοστό συµµετεχόντων που πέρασαν µια χαρά µε το βιβλιαράκι τους. Οι πιο ευχαριστηµένοι ήταν οι νέοι της Ουγκάντας(36%), µε δεύτερους εκείνους της Σλοβακίας (27%). Οι νέοι από το Χονγκ Κονγκ, πάλι, δεν µπορούσαν να συγκεντρωθούν µπροστά στην έντυπη σελίδα ούτε για ένα λεπτό.

«Είχα την εντύπωση ότι µου είχαν κόψει το ένα χέρι».

Μερικοί από εκείνους που πέρασαν δύσκολα εξεπλάγησαν και οι ίδιοι µε την αδυναµία τους να µείνουν µακριά από ηλεκτρονικές συσκευές. Αλλά κακώς εξεπλάγησαν. Γιατί η εξάρτηση αυτή δεν είναι αυθαίρετη, είναι δικαιολογηµένη αν λάβει κανείς υπόψη τους ρυθµούς της καθηµερινής ζωής. Κι ούτε περιορίζεται στους νέους, επαληθεύεται και σε µας, τους όχι και τόσο νέους, που δεν µιλάµε πια µε τους φίλους µας από το σταθερό τηλέφωνο ούτε επικοινωνούµε µε τους ξενιτεµένους µέσω επιστολών.

«Η σιωπή µε σκότωνε».

Κι ας µην έρθουν τίποτα γιατροί και επινοήσουν καινούργιες αρρώστιες, όπως αυτό το «σύνδροµο του ψηφιακού κενού» που βλέπουµε στον τίτλο της ιταλικής εφηµερίδας. Μια χαρά υγιείς είµαστε, παιδιά της εποχής µας. Α, κι εκείνα τα δωµάτια το καλοκαίρι στο νησί να έχουν wi-fi, έτσι;