Ο ήρωας της Βεγγάζης

Κάθε εξέγερση έχει τον ταπεινό, τον απροσδόκητο, τον «ανώνυµο» ήρωά της. Ενα µάρτυρα, που άλλαξε µε τη θυσία του τη ροή της Ιστορίας. Η Τυνησία έχει τον Μοχάµεντ Μπουαζίζι, που αυτοπυρπολήθηκε στο Σίντι Μπουζίντ επειδή τον εξευτέλισε η αστυνοµία. Η Αίγυπτος έχει τον Χαλέντ Σαΐντ, που ξυλοκοπήθηκε µέχρι θανάτου από αστυνοµικούς στην Αλεξάνδρεια επειδή αποκάλυψε τη διαφθορά τους. Η Λιβύη έχει τον Μάχντι Ζιου, που φόρτωσε το αυτοκίνητό του µε φιάλες υγραερίου και το έριξε σε ένα στρατόπεδο της Βεγγάζης για να ανοίξει τον δρόµο στους εξεγερµένους.

Ο Μάχντι δεν ήταν κανένας ιδεολόγος. Πατέρας δύο κοριτσιών, ήταν στέλεχος της πετρελαϊκής εταιρείας Al-Khalij και έκανε µια ήρεµη ζωή. Οταν όµως σκοτώθηκε ο πρώτος διαδηλωτής, φούντωσε. Εστειλε την οικογένειά του σε ασφαλή τοποθεσία. Κι από την πρώτη µέρα βοηθούσε τους τραυµατίες µεταφέροντάς τους σε νοσοκοµεία. «Κάθε βράδυ πετούσε τα ρούχατου που ήταν βουτηγµένα στο αίµα», λέει στη Λιμπερασιόν ο µικρότερος αδελφός του, ο Μοχάµεντ. Και το πρωί της 20ής Φεβρουαρίου ένας γείτονας τον είδε να φορτώνει τις φιάλες στο αυτοκίνητό του, ένα Kia Optima του 2007. Την προηγουµένη, οι εξεγερµένοι είχαν χάσει πολλούς ανθρώπους όταν προσπάθησαν να καταλάβουν το στρατόπεδο Φανχίλ, µια πραγµατική στρατιωτική πόλη µέσα στην πόλη, µε τρεις… µπουλντόζες.

«Νοµίζεις ότι είναι η κατάλληλη µέρα να µεταφέρεις τις φιάλες,έτσι που είναι η κατάσταση;» ρώτησε ο γείτονας. «Παρουσιάζουν κάποια διαρροή», απάντησε ο 49χρονος Μάχντι. Εριξε τελείως το κάθισµα του οδηγού για να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο το µοιραίο, έβαλε µπρος, και όταν έφτασε στη λεωφόρο Γκαµάλ Αµπντέλ Νάσερ ανέπτυξε ταχύτητα. Οι πρώτοι στρατιώτες αιφνιδιάστηκαν, άνοιξαν πυρ, αλλά δεν τον πέτυχαν. Στη 1.30 το µεσηµέρι, το Kia πέρασε από την πρώτη πύλη κι εξερράγη πάνω στη δεύτερη. Στη σύγχυση που ακολούθησε οι εξεγερµένοι επιτέθηκαν, ανάγκασαν τις ειδικές δυνάµεις να υποχωρήσουν και κατέλαβαν το στρατόπεδο.

Οι κόρες του, η 15χρονη Σέγκντα και η 18χρονη Ζοχούρ, δεν πιστεύουν αυτό που έκανε ο πατέρας τους. «∆εν µπορούµε να δεχθούµε ότι έφυγε, πιστεύουµε ότι θα ξαναγυρίσει», λέει η πρώτη. Για τον αδελφό του, όµως, η θυσία του Μάχντι αποτέλεσε σταθµό στην πορεία της εξέγερσης: «∆εν το λέω εγώ, το λέει όλη η Βεγγάζη! Εγώ φοβόµουν πολύ να λάβω µέρος. Αλλά η θυσία του µε ταρακούνησε, άλλωστε θα πεθάνουµε όλοι µια µέρα, και ο δικός του θάνατος είναι ο πιο λαµπρός απ’ όλους, είναι αυτός που θέλει ο Θεός, το λέει το Κοράνι. Είµαι έτοιµος να πεθάνω σαν κι αυτόν. Εχουν γίνει πολλές σφαγές σ’ αυτή τη χώρα. Θυµηθείτε µόνο τους 1.300 κρατούµενους στις φυλακές του Αµπού Σάλιµ που σφαγιάστηκαν το 1991».

Το αυτοκίνητο καιγόταν για εφτά ώρες. Βρίσκεται ακόµα εκεί, ανάµεσα στις δύο πύλες του στρατοπέδου. Κάποιος έχει βάλει σε µια πόρτα ένα χαρτί που γράφει: «Το αυτοκίνητο του µάρτυρα».