Μαζεύτηκε τόσος εξευτελισµός

Εχω φτάσει σ’ ένα σηµείο που γενικά ελέγχω τον υπερβάλλοντα ενθουσιασµό µου,καθώς µπορεί να µην είναι χρήσιµος και να οδηγήσει σε νέες απογοητεύσεις. Εχουµε γίνει τόσο απαισιόδοξοι, ώστε όταν συµβαίνει ένα γεγονός σαν αυτά που βλέπουµε στον αραβικό κόσµο προβλέπουµε αµέσως το τέλος του.

Αυτό µε οδήγησε να είµαι πολύ προσεκτικός, να πιστέψω ότι ο δικτάτορας Μπεν Αλι σίγουρα θα τα καταφέρει, σκοτώνοντας όσους ανθρώπους χρειαστεί. Και ξαφνικά µαθαίνουµε ότι έφυγε! Μεγάλη έκπληξη. Υστερα αρχίζεις να µιλάς µε τους φίλους σου στο τηλέφωνο κι αισθάνεσαι πεινασµένος, πολιτικά πεινασµένος. Θέλεις να πέσει και δεύτερο καθεστώς, και τρίτο, και τέταρτο!

Οταν ξεκίνησε η Αίγυπτος, είπα το ίδιο πράγµα, είναι αδύνατον, η χώρα είναι πολύ µεγάλη. Κι ύστερα είδα τις εικόνες στην τηλεόραση κιέµεινα έκπληκτος. Είµαι πάντα επιφυλακτικός, αλλά όλο και πιο ενθουσιώδης. Κάπου εδώ αρχίζω να ξεµωραίνοµαι λίγο στον τρόπο µε τον οποίο ονειρεύοµαι ξύπνιος. Και να ελπίζω ότι αυτό δεν θα σταµατήσει εδώ ούτε θα περιοριστεί στον αραβικό κόσµο. Γιατί µόνο οι Αραβες; Πρόκειται φυσικά για διεφθαρµένες χούντες,αλλά ποιος τις στηρίζει; ∆εν θα έπρεπε να υπάρξει µια ανακατάταξη σε παγκόσµια κλίµακα; ∆εν είµαι σε θέση να φανταστώ οποιαδήποτε µορφή ακτιβισµού, κι έτσι απολαµβάνω τα γεγονότα µε µοναχικό τρόπο. Ονειρεύοµαινα δω τα συστήµατα να καταρρέουν, ώστε οι πεινασµένοι να πάψουν να σκέφτονται πού θα βρουν να φάνε. Για να είµαι ειλικρινής, δεν ξέρω πια τι σηµαίνει δηµοκρατία από φιλοσοφική άποψη, µιλώ για την ελευθερία της έκφρασης, για την ελευθερία της κίνησης. Είναι ένα χρέος στους λαούς, αντίνα τους εξευτελίζουµε. Και αναρωτιέµαι µήπως ο εξευτελισµός είναι χειρότερος από την πείνα, παρόλο που το λέω αυτό από την προνοµιούχα θέση µου.

∆εν πιστεύω ότι η αυτοπυρπόληση του Μοχάµεντ Μπουαζίζι στην Τυνησία προκάλεσε αυτήν την επανάσταση. Ηταν µονάχα η αφορµή. Η αλήθεια είναι πως µαζεύτηκε τόσος εξευτελισµός, ώστε µετατράπηκε σε οργή. Ο εξευτελισµός αυτός υπάρχει και στην Αίγυπτο, τον γνωρίζω, τον έχω δει, είναι τόσο καταπιεστικός.

Με λένε Ελία Σουλεϊµάν, και σας ζητώ συγγνώµη.Γνωρίζω ότι το θέµα της συνέντευξης ήταν ο κινηµατογράφος, αλλά το µυαλό µουβρίσκεται αλλού.

(Απόσπασµα συνέντευξης πουέδωσε ο παλαιστίνιος σκηνοθέτης των ταινιών «Ο χρόνος που αποµένει» και «Θεϊκή παρέµβαση» στον ιστότοπο Rue89).