Ανοιχτή λογοκρισία

Αντιπροσωπευτικό Συµβούλιο των Εβραϊκών Οργανώσεων της Γαλλίας (CRIF): η οργάνωση αυτή ιδρύθηκε παράνοµα στη διάρκεια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, λειτουργώντας ως «οµπρέλα» εξήντα εβραϊκών ενώσεων. Μέχρι τα τέλη του περασµένου αιώνα έπαιζε έναν µάλλον προοδευτικό ρόλο, αναλαµβάνοντας και αρκετές πρωτοβουλίες υπέρ της ειρήνης. Μετά τη δεύτερη ιντιφάντα όµως (2000), και ιδιαίτερα µετά τον πόλεµο στη Γάζα (2008-2009), άλλαξε γραµµή και άρχισε να υποστηρίζει άκριτα την ισραηλινή πολιτική. Πριν από έναν χρόνο προκάλεσε τη µετακόµιση της βράβευσης µιας οµάδας παλαιστινιακών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων από το υπουργείο Εξωτερικών στο Πανεπιστήµιο, µε το επιχείρηµα ότι ορισµένες από τις οργανώσεις έχουν σχέση µε τη Χαµάς. Και πριν από µια εβδοµάδα κατάφερε να πείσει την Ecole normale superieure να µαταιώσει εκδήλωση στην οποία επρόκειτο να µιλήσουν ο πρώην διπλωµάτης Στεφάν Εσσέλ, συγγραφέας του απροσδόκητα επιτυχηµένου «Εξεγερθείτε!», και ο συγγραφέας Ρεζίς Ντεµπρέ.

Ο λόγος της µαταίωσης δεν έγινε γνωστός, αν και πρέπει να έχει σχέση µε τη συµµετοχή ορισµένων από τους καλεσµένους σε µια εκστρατεία µποϊκοταρίσµατος των ισραηλινών προϊόντων. Περισσότερο απ’ όλους, πάντως, αιφνιδιάστηκαν µε την απόφαση οι δύο βασικοί οµιλητές, που τυγχάνουν και απόφοιτοι της ιστορικής σχολής. «Είµαστε πεισµένοι ότι πρέπει πάντα να µιλάµε γι’ αυτά που εξοργίζουν χωρίς να εξοργιζόµαστε», σηµειώνουν στη «Μοντ». Κι αφού δεν τους άφησαν να τα πουν, αποφάσισαν να τα γράψουν:

«Στην εκδήλωση αυτή θα µιλούσαµε για την ολιγοήµερη επίσκεψή µας τον περασµένο Οκτώβριο στη Γάζα, µια πόλη πληγωµένη, που έχει µαζέψει όµως τα χαλάσµατά της, µια πόλη χωρίς ζητιάνους, χωρίς πείνα, που επιβιώνει στον αποκλεισµό χάρις σε εκατοντάδες τούνελ (160 νεκροί τα τελευταία τρία χρόνια στις εργασίες ανασκαφής). Θα επαινούσαµε τη δουλειά του Οργανισµού των Ηνωµένων Εθνών για τους πρόσφυγες, που έχει αναλάβει την εκπαίδευση 213.000 µαθητών και την περίθαλψη 850.000 ανθρώπων.
Θα εκφράζαµε την έκπληξή µας για το ότι ανακαλύψαµε ανάµεσα στα ερείπια ένα Ωδείο, ένα κοµψό Αρχαιολογικό Μουσείο και τη λαµπρή κινηµατογραφική λέσχη Al-Qattan. Θα επαινούσαµε τη δράση του Γαλλικού Πολιτιστικού Ινστιτούτου, που εξακολουθεί να έχει ανοιχτές τις πόρτες του για όλους τους κατοίκους, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους. Θα αναφερόµασταν στη µακρά και ασυνήθιστη συζήτηση που είχαµε µε τον πρωθυπουργό της Χαµάς Ισµαήλ Χανίγιε, από τον οποίο ζητήσαµε επίµονα – χωρίς επιτυχία – να µας επιτρέψει να συναντήσουµε τον ισραηλινό στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ. Θα εκφράζαµε την ενεργή συµπάθειά µας προς τη µη βίαιη αντίσταση πολλών Παλαιστινίων, οι οποίοι ζητούν να εφαρµοστούν τα ψηφίσµατα των Ηνωµένων Εθνών και οι συνθήκες της Γενεύης. Και θα συµφωνούσαµε µε τις κυβερνήσεις, αλλά και τον πρώην αρχηγό της Μοσάντ, που επισηµαίνουν ότι πρέπει να ξεκινήσει ένας διάλογος µε τη Χαµάς».

Αλήθεια, τι απ’ όλα τα παραπάνω µπορεί να δικαιολογήσει την άσκηση ανοιχτής λογοκρισίας στη χώρα που υπερηφανεύεται για την ποιότητα της δηµοκρατίας της;