Κάτω οι βαθµοί!

Γκρινιάζουµε – και δικαιολογηµένα – για την κατάσταση στα ελληνικά σχολεία, το χαµηλό επίπεδο σπουδών, την αδιαφορία και τον χαβαλέ. Για να ρίξουµε όµως µια µατιά και στη Γαλλία.

Η ένωση φοιτητών AFEV πραγµατοποιεί τα τελευταία χρόνια µια ετήσια δηµοσκόπηση για την ψυχολογική κατάσταση των µαθητών στη Γαλλία. Σύµφωνα λοιπόν µε την τελευταία δηµοσκόπηση, το 43% των µαθητών του δηµοτικού αισθάνονται πόνο στο στοµάχι πριν πάνε στο σχολείο. Το 24% αισθάνονται ότι ο δάσκαλος τους υποτιµά και τους τιµωρεί χωρίς λόγο. Το 31% πιστεύουν ότι ο δάσκαλος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Ενα παιδί στα δύο ανησυχεί πως δεν θα καταφέρει να κάνει αυτό που ζητάει ο δάσκαλος και φοβάται να δείξει τους βαθµούς του στους γονείς του. Η εικόνα αυτή επιβεβαιώνεται από τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ για την ευτυχία στο σχολείο, που φέρνουν τη Γαλλία στην 22η θέση σε σύνολο 25.

Ολα αυτά τα παιδιά φοβούνται ότι ένας κακός βαθµός θατα στιγµατίσει. Για τον λόγο αυτό, η AFEV αποφάσισε να ξεκινήσει εκστρατεία για την κατάργηση των βαθµών, τουλάχιστον στο δηµοτικό. Πρότυπό της είναι η Φινλανδία, πρώτη σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις για την εκπαίδευση, όπου οι µαθητές αξιολογούνται για πρώτη φορά (χωρίς βαθµό)στα εννιά τους χρόνια και αρχίζουν να βαθµολογούνται µόνο µετά τα έντεκα. «Το δηµοτικό πρέπει να γίνει το σχολείο της συνεργασίας και όχι του ανταγωνισµού», αναφέρεται στο κείµενο, που δηµοσιεύεται στο σηµερινό τεύχος του Νουβέλ Οµπζερβατέρ. «Η εµµονή µε τους βαθµούς δηµιουργεί πολύ µεγάλη πίεση στο σχολείο και παγιδεύει σταδιακά τα παιδιά σε ένα φαύλο κύκλο αποτυχίας. Οι κακοί βαθµοί εισπράττονται ως τιµωρία και δεν αποτελούν µε κανέναν τρόπο τα κλειδιά για πιθανή πρόοδο».

Ηδη το κείµενο έχει υπογραφεί από προσωπικότητες όπως ο πρώην πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ, ο νευροψυχίατρος Μπορίς Σιριλνίκ, οκοινωνιολόγος Φρανσουά Ντιµπέ, ο γενετιστής Αξέλ Καν, ο οικονοµολόγος Ερίκ Μορέν, ο συγγραφέας Ντανιέλ Πενάκ και ο Ερίκ Ντεµπαρµπιέ από το διεθνές Παρατηρητήριο για τη βία στο σχολείο. «Ο λόγος που υπογράφω», σηµειώνει ο τελευταίος, «είναι ότι έχω δουλέψει πολύ µε παιδιά που τα τσάκισε το σύστηµα τηςβαθµολογίας. Σκεφτείτε: από 25 “λάθη” σε κάθε σειρά στην αρχή του χρόνου, έφταναν στο τέλος στα 15! Απίστευτη πρόοδος δηλαδή… Και πάντα ο τρόµος του µηδενικού. Υπογράφω επίσης επειδή οι χώρες που πετυχαίνουν τόσο στον τοµέα των πνευµατικών επιτευγµάτων όσο και σε εκείνον της ευτυχίας στο σχολείο (και είναι οι ίδιες!) µας διδάσκουν ότι η σχολική δικαιοσύνη πρέπει να ενθαρρύνει και όχι να συντρίβει, να εξευτελίζει, να απορρίπτει, να ξεδιαλέγει».