Η δηµοσιογραφία είναι αιώνια

Ποιο κοινό σηµείο έχουν οι µεταρρυθµίσεις του Οµπάµα και ο εορτασµός του έτους Σοπέν στην Πολωνία; Ή το φεστιβάλ των Καννών και η δίωξη της Αούνγκ Σαν Σούου Κίι;

Οτι κέντρισαν την περιέργεια του Φιλίπ Λαµπρό και ενέπνευσαν άρθρα του, που δηµοσιεύθηκαν τα τελευταία χρόνια στη Φιγκαρό και άλλες δεξιές εφηµερίδες της Γαλλίας. Και ότι περιλαµβάνονται στο βιβλίο του µε τον τίτλο «7.500 σηµάδια» που µόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Gallimard. Στα 74 χρόνια του, ο γάλλοςδηµοσιογράφοςσυγγραφέας αποφάσισε να κάνει έναν απολογισµό. Και να τον συνοδεύσει µε µια βαρύγδουπη δήλωση, κόντρα στο πνεύµα των καιρών και τις προβλέψεις των ειδικών: «∆εν πιστεύω στο τέλος της δηµοσιογραφίας».

Σε κάθε εποχή, λέει ο Λαµπρό σε συνέντευξήτου στη Μοντ, προβλέπουν ότι κάτι θα τελειώσει. Ο Μοντέν, για παράδειγµα, ανησυχούσε για το µέλλον της γλώσσας. Οπως όµως επανειληµµένως έχει προαναγγελθεί, και διαψευστεί, το τέλος του µυθιστορήµατος, έτσι θα διαψευστεί και το τέλος της δηµοσιογραφίας. Το γραπτό, το στυλ, ο τόνος,η γωνία προσέγγισης,έχουν κάτι τοαιώνιο. Είναιαλήθεια βέβαιαότι γύρω µας γίνεταιµια επανάσταση,οι ταµπλέτες τύπου iPad γίνονται όλο και πιο δηµοφιλείς, οιεφηµερίδες είναι υποχρεωµένες να το λάβουν υπόψη. Οι δηµοσιογράφοι όµως θα συνεχίσουν να γράφουν, να ενηµερώνουν, να κτίζουν.

Ο Λαµπρόδεν έχει σελίδα στο facebook, πιστεύει πολύ σε αυτό που λέγεται «µυστικός κήπος» και δεν είναι διατεθειµένος να τον µοιραστεί µε µερικές εκατοντάδες άτοµα. Αυτό δεν σηµαίνει όµως ότι δεν παρακολουθεί τις τάσεις της εποχής. Ούτε ότι απορρίπτει εκδοτικά σχήµατα που είναι δηµοφιλή στους νέους. Είναι, για παράδειγµα, σύµβουλος του οµίλου Bolloré, που εκδίδει µια εφηµερίδα η οποία διανέµεται δωρεάν. «Είναι αλήθεια ότι τα free press, που αποτελούν καινούργιο προϊόν, δεν αφήνουν πολύ χώρο στο γράψιµο το οποίο πρεσβεύω», τονίζει. «Και λοιπόν; Είναι αυτός λόγος για να µη συνυπάρχουν διάφορες µορφές δηµοσιογραφίας;».

Η ενεργή ενασχόλησή του µε τη δηµοσιογραφία δεν εµπόδισε τον Λαµπρό να γράψει αρκετά βιβλία (τέσσερα από αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά). Αυτές οι δύο ασχολίες δεν αντιφάσκουν µεταξύ τους, τουλάχιστον όσον αφορά τη σχέση µε τον χρόνο; «Υπάρχει πράγµατι µια αντίφαση. Μην ξεχνάτε όµως ότι υπάρχει µια σχολή δηµοσιογράφων-συγγραφέων, που ξεκινά µε τους µεγάλους, τον Μπαλζάκ και τον Ζολά, και συνεχίζεται µε τον Χέµινγουεϊ, τον Σιµενόν, τον Κέσελ, τον Μέιλερ, τον Στάινµπεκ και τον Τοµ Γουλφ. Ολοι τους ασχολήθηκαν µε τα µεγάλα και τα µικρά γεγονότα, τους άνδρες και τις γυναίκες, το αίµα, το σεξ και τη βία. Ο Χέµινγουεϊ έλεγε ότι έπρεπε να σταµατήσει κάποια στιγµή τη δηµοσιογραφία γιατί υπήρχε κίνδυνος να χάσει τον “χυµό” του. Εγώ πάντως συνεχίζω και τα δύο…».