Μόνο οι ανόητοι δεν αλλάζουν

«Οι άνθρωποι δηµιουργούν τη δική τους ιστορία, αλλά όχι σε συνθήκες που επιλέγουν οι ίδιοι (…) Η παράδοση των νεκρών γενεών βαραίνει σαν εφιάλτης στα µυαλά των ζωντανών».

Ετσι αρχίζει η 18η Μπρυµαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Και το αριστούργηµα αυτό του Καρλ Μαρξ θυµήθηκε ο βρετανός δηµοσιογράφος Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς, παρατηρώντας την πορεία δύο πολιτικών: του υιού Τζορτζ Μπους και του Τζιανφράνκο Φίνι. Ακόµη περισσότερο από την Ιστορία – γράφει στους Τάιµς – βαραίνει στα µυαλά µας η πραγµατικότητα. Οι πολιτικοί αναλαµβάνουν την εξουσία ισχυριζόµενοι ότι είναι ικανοί να αλλάξουν τον κόσµο. Κι ύστερα τούς αλλάζει αυτός. Μόνο οι πραγµατικά ανόητοι δεν αλλάζουν καθόλου.

Αντίθετα µε την κυρίαρχη άποψη, ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος δεν είναι ανόητος. Ούτε υπηρέτησε πιστά στις δύο θητείες του ένα συγκεκριµένο σχέδιο των νεοσυντηρητικών. Πριν εκλεγείγια πρώτη φορά το 2000,υποστήριζε πως τααµερικανικά στρατεύµατα έπρεπε να αποσυρθούν από τη Βοσνία και δεν έπρεπε να έχουν µεταβεί ποτέ στην Αϊτή. «∆εν νοµίζω πως ο ρόλος των Ηνωµένων Πολιτειών είναι να γυρίζουν τον πλανήτη και να λένε “έτσι πρέπει να είναι τα πράγµατα”» τόνισε στη δεύτερη τηλεοπτική του συζήτηση µε τον Αλ Γκορ. Εξι χρόνια αργότερα, και ύστερα από την τραυµατική εµπειρία της 11ης Σεπτεµβρίου, ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος. Σε µια συζήτηση που είχε το 2006 µε τον Τόνι Μπλερ έλεγε ότι οι ιδεολογικοί εχθροί της Αµερικής δεν είναι ο σοσιαλισµός ή το κράτος, αλλά ο αποµονωτισµός, ο προστατευτισµός και ο τοπικισµός. Το ίδιο επανέλαβε την περασµένη εβδοµάδαστους Τάιµς µε αφορµή την έκδοση της βιογραφίας του. Πόση σχέση έχει ο σηµερινός Μπους µε το Tea Party; Καµία.

Ο Τζανφράνκο Φίνι, πάλι, ξεκίνησε ως νεοφασίστας. Κάποιοι από τους συγγενείς του είχαν υπηρετήσει τον Ντούτσε και είχαν εκτελεστεί από τους παρτιζάνους. Το 1994είχε ακόµη στο γραφείο του µια προτοµή του Μουσολίνι και το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνηµα του οποίου ηγείτο ανήκε στην ίδια ευρωπαϊκή οµάδα µε το Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν. Στη συνέχεια εντάχθηκε στον συνασπισµό του Μπερλουσκόνι ως η (ακρο)δεξιά τουπτέρυγα. Σιγά σιγά άρχισε να απορρίπτει τον Μουσολίνι, πέταξε την προτοµή και κινήθηκε προς το πολιτικό κέντρο του συνασπισµού. Κι όταν είδε ότιο Μπερλουσκόνι πέρασε τα όρια, δεν δίστασε να τον καταγγείλει και ναζητήσει την παραίτησή του. Σήµερα, ο «σύντροφος Φίνι» (όπως τον αποκαλεί ο φιλοκυβερνητικός Τύπος)είναι ο µεγαλύτερος εχθρός του Καβαλιέρε.

Θα µπορούσε βέβαιανα ισχυριστεί κανείς ότιο Μπους και ο Φίνι είναι απλώς οπορτουνιστές. Ισως. Αλλά την Ιστορία την γράφουν οι ιστορικοί, όχι οι ψυχαναλυτές.Και οι ιστορικοί ενδιαφέρονται για facts, hard facts.