Γυµνό απαρτχάιντ

Οταν ένας ισραηλινός πολίτης λέει ότι η χώρα του δεν έχει πλέον καµία διαφορά από µια τροµοκρατική οργάνωση ή τρελός είναι ή τα µάτια του έχουν δει πολλά.

Ο Γκίντεον Λεβί δεν είχε πάντα αυτήν την άποψη. Οταν στα 14 του, λίγο µετά τον Πόλεµο των Εξι Ηµερών, επισκεπτόταν µε τους γονείς του τον Τάφο της Ραχήλ και περνούσε από κατεστραµµένα πα λαιστινιακά σπίτια, δεν αναρωτιόταν ποτέ ποιος ζούσε παλιά εκεί πέρα και πού να ήταν τώρα. Οταν στα 25 του έβλεπε εποίκους να κόβουν τις ελιές και στρατιώτες να κακοποιούν Παλαιστίνιες, έλεγε µέσα του πως αυτά ήταν εξαιρέσεις, δεν αποτελούσαν κυβερνητική πολιτική. Χρειάστηκε να πάει στον στρατό και να αρχίσει να επισκέπτεται τα κατεχόµενα εδάφη ως δηµοσιογράφος για να αντιληφθεί ότι µέχρι τότε ζούσε έναν µύθο. Εναν µύθο, που τον συντηρούσε µια βίαιη προπαγάνδα σύµφωνα µε την οποία οι Ισραηλινοί είναι τα µοναδικά θύµατα και οι Παλαιστίνιοι είναι γεννηµένοι για να σκοτώνουν.

Αναφερόµενος στη δηµιουργία του ισραηλινού κράτους, ο ιστορικός Ισαάκ Ντόιτσερ είχε πει κάποτε ότι είναι σαν να πέφτει ένας Εβραίος από ένα φλεγόµενο κτίριο και να προσγειώνεται σε έναν Παλαιστίνιο, τραυµα τίζοντάς τον σοβαρά: µπορεί να καταλογιστεί ευθύνη στον Εβραίο; Αλλά αυτή η αναλογία δεν ισχύει πια λέ ει ο Λεβί σε µακροσκελή συνέντευ ξή του στην Ιντιπέντεντ. Γιατί ο άνθρωπος που πήδηξε από το κτίριο εξακολουθεί εξήντα χρόνια µετά όχι µόνο να ποδοπατά τον Παλαιστίνιο στον οποίο προσγειώθηκε αλλά να δέρνει και τα παιδιά του και τα εγ γόνια του. «Το 1948 βρίσκεται ακό µα εδώ. Το 1948 βρίσκεται ακόµα στα προσφυγικά στρατόπεδα. Το 1948 εξακολουθεί να ζητάει λύση».

Ο ισραηλινός δηµοσιογράφος που πραγµατοποιεί περιοδεία στην Ευρώπη µε αφορµή την κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου («Η τιµωρία της Γάζας»), είναι βαθύτατα απαισιόδοξος για το µέλλον. Η ισραηλινή κοινωνία, λέει, παίρνει όλο και περισσότερο τη µορφή ενός γυµνού απαρτχάιντ. Και ο µόνος που θα µπορούσε να αναγκάσει την κυβέρνηση να δώσει τέλος στην κατοχή - ο πρόεδρος Οµπάµα - δεν δείχνει διατεθειµένος να το κάνει. Ο ίδιος φοβάται για τη ζωή του, κάποιος του επιτέθηκε τις προάλλες µ' ένα µεγάλο σκυλί, αλ λά δεν πρόκειται να σταµατήσει να λέει την αλήθεια. Και ζητά από τους πραγµατικούς φίλους τού Ισραήλ να µη σταµατήσουν ούτε εκείνοι. «Ενας αληθινός φίλος δεν πληρώνει τον λο γαριασµό για τα ναρκωτικά ενός τοξικοµανούς: παίρνει τον τοξικοµα νή και τον πηγαίνει στο κέντρο αποτοξίνωσης. Σήµερα, µονάχα εκείνοι που καταγγέλλουν την πολιτική του Ισραήλ - την κατοχή, τον αποκλεισµό, τον πόλεµο - είναι οι αληθινοί του φίλοι».

Ναι, ο Λεβί είναι απαισιόδοξος. Ισως να φταίει και το ότι οι δύο γιοι του αρνούνται να διαβάσουν τα άρθρα του. «Οχι, δεν είναι δεξιοί. Απλώς δεν διαβάζουν τίποτα δικό µου».