Ο φτωχός της διπλανής πόρτας

Ενας στους επτά Αµερικανούς είναι επισήµως φτωχός, το υψηλότερο ποσοστό από το 1994. Και οι ψηφοφόροι ανυποµονούν να εκδικηθούν τον Νοέµβριο τον Οµπάµα.

Για να ορίσει τη φτώχεια, η αµερικανική Στατιστική Υπηρεσία συγκρίνει το εισόδηµα ενός νοικοκυριού µε το κόστος ενός «καλαθιού» που περιλαµβάνει αγαθά όπως τρόφιµα και ρούχα. Με βάση αυτό το κριτήριο (που δεν περιλαµβάνει την εκπαίδευση ή την περίθαλψη), µια τετραµελής οικογένεια θεωρείται φτωχή αν το εισόδηµά της είναι µικρότερο των 21.756 δολαρίων (16.658 ευρώ). Στην κατηγορία αυτή, σύµφωνα µε τα τελευταία στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, ζουν σήµερα 43,6 εκατοµµύρια Αµερικανοί, ο υψηλότερος αριθµός από τις αρχές της δεκαετίας του '60, όταν ο Λίντον Τζόνσον κήρυσσε τον πόλεµο κατά της φτώχειας. Η αύξηση της φτώχειας είναι µεγαλύτερη (1,3%) στους ανθρώπους 18 ώς 64 ετών.

«Το µήνυµα από τα στοιχεία αυτά είναι πως διαγράψαµε ό,τι κερδίσαµε από την καταπολέµηση της φτώχειας τη δεκαετία του '90», λέει η Ελάιζ Γκουλντ από το κεντροαριστερό Εconomic Ρolicy Ιnstitute. Οι Δηµοκρατικοί θα πληρώσουν τον λογαριασµό σε δύο µήνες, στις εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου. Εχουν διαγνώσει τα αίτια της ασθένειας: δεν είναι όµως ούτε γρήγοροι ούτε αποτελεσµατικοί στη θεραπεία της. Γνωρίζουν, για παράδειγµα, τη σηµασία της ασφάλισης. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνοι που δεν έχουν πληγεί από την οικονοµική κρίση είναι οι ηλικιωµένοι, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν ασφάλιση: εδώ η φτώχεια µειώθηκε κατά 0,8%. Οι άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους, πάλι, χάνουν και τα ασφαλιστικά τους δικαιώµατα, µε αποτέλεσµα να µπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο. Αν δεν αρχίσει να εφαρµόζεται η ασφαλιστική µεταρρύθµιση του Οµπάµα, η κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αλλά αυτό δεν θα συµβεί πριν από το 2014.

Τραγική είναι και η κατάσταση µεταξύ των µαύρων και των ισπανόφωνων, όπου η φτώχεια φτάνει το 25%, δύο φορές µεγαλύτερη από το ποσοστό των λευκών. «Η δουλειά µας µόλις τώρα αρχίζει», δήλωσε ο αµερικανός πρόεδρος όταν πληροφορήθηκε τα κακά µαντάτα. Η αλήθεια όµως είναι ότι οι φτωχοί δεν ήταν ποτέ στο επίκεντρο της αµερικανικής πολιτικής ζωής. Σύµφωνα µε την Ντέµπορα Βάινσταιν, διευθύντρια της Συµµαχίας για τις Ανθρώπινες Ανάγκες, οι λόγοι είναι δύο: ότι δεν προσέρχονται µαζικά στις κάλπες κι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να … χρηµατοδοτήσουν τα µεγάλα κόµµατα. Επιπλέον, οι «άλλοι», οι τυχεροί, δεν ήθελαν ώς τώρα ούτε να ακούσουν για έννοιες όπως η αλληλεγγύη. Αυτά ίσχυαν βέβαια όσο οι φτωχοί ήταν κάποιοι περιθωριακοί που έψαχναν τα σκουπίδια. Τώρα, η κατηγορία αυτή διευρύνεται, περιλαµβάνει τον αδελφό, τον συγγενή, τον γείτονα, τον συνάδελφο, η απάθεια και η αδιαφορία της κοινωνίας δεν µπορεί παρά να υποχωρήσουν.