Μάθε παιδί µου µπάλα

Εντάξει, το καταλάβαµε, θα πέσει ψαλίδι στους µισθούς όλων µας, δηµοσίων και ιδιωτικών. Κι όµως, υπάρχει µια κατηγορία εργαζοµένων που οι αποδοχές τους αυξάνονται συνεχώς.

Η κατηγορία αυτή είναι οι ποδοσφαιριστές. Ή, για να είµαστε ακριβέστεροι, οι καλοί ποδοσφαιριστές. Οι µισθοί τους είναι η βασική αιτία που το συνολικό χρέος των ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών οµάδων έχει εκτοξευτεί πάνω από τα 6 δισεκατοµµύρια ευρώ. Δεκάδες οµάδες πληρώνουν σήµερα στους παίκτες τους πάνω από το 100% του τζίρου τους. Θα περίµενε λοιπόν κανείς η κρίση την οποία διέρχεται σήµερα (και) το ποδόσφαιρο να δώσει τέλος στο φαινόµενο των ποδοσφαιριστώνεκατοµµυριούχων. Αν οι διευθυντές των αµερικανικών επιχειρήσεων κερδίζουν σήµερα λιγότερα απ' ό,τι το 2007, γιατί να µη συµβεί το ίδιο και µε τους άσους της Μπαρτσελόνα, της Μπάγερν και της Λυών; (Παραλίγο να παρασυρθούµε από το πάθος µας και να περιλάβουµε στα αντιπροσωπευτικά παραδείγµατα και τον Παναθηναϊκό…)

Επειδή η βιοµηχανία του ποδοσφαίρου ακολουθεί µια τελείως διαφορετική λογική, απαντά ο Σάιµον Κούπερ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιµς. Στο άθληµα αυτό, οι µισθοί καθορίζουν σε µεγάλο βαθµό την επιτυχία. Οσο περισσότερα χρήµατα δίνει µια οµάδα στους παίκτες της, τόσο περισσότερους αγώνες κερδίζει. Μια έρευνα που πραγµατοποιήθηκε για τις αγγλικές οµάδες της Πρώτης και της Δεύτερης κατηγορίας από το 1998 ώς το 2007 έδειξε ότι οι µισθολογικές τους δαπάνες ανταποκρίνονται κατά 89% στη θέση τους στον βαθµολογικό πίνακα. Οι τρεις πρώτες οµάδες αυτή τη στιγµή, τόσο σε βαθµούς όσο και σε µισθούς, είναι µε τη σειρά η Τσέλσι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Αρσεναλ. Το ίδιο συµβαίνει και στην Ιταλία.

Είναι αλήθεια ότι αν µια οµάδα µειώσει τις αποδοχές των παικτών της, τα κέρδη της θα αυξηθούν. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές οµάδες, όµως, κυνηγούν σήµερα τις νίκες και όχι τα κέρδη. Είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχει µια πανευρωπαϊκή τάση να µειωθούν οι µισθοί των παικτών άνω των 30 ετών. Σε γενικές γραµµές, όµως, οι µισθοί των ποδοσφαιριστών θα εξακολουθήσουν να αυξάνονται. Και, αντίθετα απ' ό,τι πολλοί πιστεύουν, οι οµάδες τους έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Πρώτον, επειδή η κρίση δεν έχει πλήξει την κατανάλωση του ποδοσφαίρου: οι οµάδες της Πρώτης Κατηγορίας στην Αγγλία θα λάβουν το 2010-13 από τηλεοπτικά δικαιώµατα στο εξωτερικό γύρω στα 1,6 δισεκατοµµύρια ευρώ, ποσό υπερδιπλάσιο από το σηµερινό. Δεύτερον, επειδή το πρόβληµα του χρέους των οµάδων είναι διογκωµένο. Καµιά τράπεζα δεν θα τολµήσει να «κλείσει» τη Βαλένθια, τη Λίβερπουλ ή την Πόρτσµουθ. «Οι ποδοσφαιρικές οµάδες παραείναι σηµαντικές για να καταρρεύσουν», λέει ο οικονοµολόγος Στέφαν Σιµάνσκι από το Cass Βusiness School του Λονδίνου.

Βέβαια, το ίδιο έχουν πει κάποιοι και για κάποια κράτη, ονόµατα δεν λέµε.