Παραφράζοντας τον Κέινς

Είναι φιλελεύθερος, αλλά θέλει να βάλει χέρι στις τράπεζες. Είναι Βρετανός, αλλά αγαπάει την Ευρώπη. Είναι υποψήφιος για την πρωθυπουργία, αλλά ζητά αµνηστία για τους λαθροµετανάστες. Είναι η έκπληξη αυτών των εκλογών.

Η τελευταία φορά που έγινε στη Βρετανία µια εκλογική αναµέτρηση µε τρεις ισότιµους πρωταγωνιστές ήταν το 1929. Το θέµα, όπως και σήµερα, ήταν η οικονοµική πολιτική. Και το σύνθηµα των Φιλελευθέρων ήταν: «Μπορούµε να νικήσουµε την ανεργία». Ο Κέινς είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ, ώστε έγραψε ένα δοκίµιο µε τίτλο «Μπορεί να τα καταφέρει ο Λόιντ Τζορτζ;». Και η απάντησή του ήταν θετική. Αλλά οι ψηφοφόροι είχαν αντίθετη άποψη. Οι Φιλελεύθεροι δεν τα πήγαν καλά, και για τα επόµενα 80 χρόνια κυριάρχη σε ο δικοµµατισµός.

Παραφράζοντας τον Κέινς, θα µπορούσε κανείς σήµερα να απευθύνει το ερώτηµα: «Μπορεί να τα καταφέρει ο Νικ Κλεγκ;». Οπως επιση µαίνουν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιµς, ο ηγέτης των Ελεύθερων Δηµοκρατών παρουσιάζει τρία πλεονεκτήµατα. Πρώτον, είναι ένας ολοκληρωµένος τηλεοπτικός περφόρµερ. Εχει µια αταξική ει κόνα που επιτρέπει στον καθένα να προβάλλει πάνω του αυτά που θα ήθελε να δει. Μπορεί να µην έχει το πα ρελθόν του Οµπάµα, αλλά σε µια εποχή απογοήτευσης από την πολιτική είναι ένα πρόσωπο νέο και άφθαρτο. Το δεύτερο πλεονέκτηµά του είναι ότι κανείς από τους δύο πολιτικούς του αντιπάλους δεν είναι χαρισµατική προσωπικότητα: ο Μπράουν θεωρείται υπεύθυνος για την κακή οικονοµική κατάσταση της Βρετανίας και ο Κάµερον υπερβολικά προνοµιούχος και υπερβολικά πλαστικός. Το τρίτο, και σηµαντικότερο, πλεονέκτηµα είναι ότι ο Κλεγκ αξιοποιεί την οργή των ψηφοφόρων για τα δύο µεγάλα κόµµατα. Το σκάνδαλο των βουλευτικών δαπανών τού έδωσε τη δυνατότητα να παρουσιαστεί ως ο άνθρωπος που θα τα αλλάξει όλα και θα επαναφέρει στο Κοινοβούλιο την εντιµότητα.

Οι Ευρωπαίοι δεν µπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασµό τους: επιτέλους, ένας κοσµοπολίτης Βρετανός! Με µητέρα Ολλανδή, πα τέρα κατά το ήµισυ Ρώσο και σύζυγο Ισπανίδα, ο πολύγλωσσος Κλεγκ έχει πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία µ’ έναν ΖανΚλοντ Γιούνκερ ή έναν Χέρµαν Βαν Ρόµπαϊ παρά µε τους βρετανούς συναδέλφους του. Φυσικά, δεν θα γίνει πρωθυπουρ γός, ακόµη και στην (απίθανη) περίπτωση που το κόµµα του βγει πρώτο. Η συµµετοχή του όµως σε µια κυβέρνηση συνεργα σίας µε τους Εργατικούς αναµένεται ότι θα αποµακρύνει τη Βρετανία από το άρµα της Αµερικής και θα την φέ ρει πιο κοντά στην Ευρώπη.

Προϋπόθεση, βέβαια, είναι να καταστεί δυνατή µια τέτοια συνεργασία. Γιατί, όπως έλεγε τις προάλλες ένας βουλευτής του Εργατικού Κόµµατος στον δηµοσιογράφο της Γκάρντιαν Τζούλιαν Γκλόβερ: «Αν νικήσουν οι Τόρις, ελπίζω να κατακτήσουν την απόλυτη πλειοψηφία. Δεν θα άντεχα ένα µετέωρο Κοινοβούλιο όπου θα κάνουν κουµάντο όλοι αυτοί οι αυτάρεσκοι Φιλελεύθεροι»…