Δημοσιογράφος ή αστυνομικός;

Είσαι δημοσιογράφος και στο πλαίσιο του ρεπορτάζ συναντάς έναν παιδεραστή ο οποίος σου μιλά για τα παιδιά που έχει βιάσει και σου εκθέτει τους επόμενους στόχους του.
Τον καταγγέλλεις στην αστυνομία ή θεωρείς ότι δεν είναι αυτή η δουλειά σου;

Το δίλημμα αυτό αντιμετώπισε ο γάλλος δημοσιογράφος Λοράν Ρισάρ, που προσποιούμενος ότι ενδιαφέρεται για εικόνες παιδικής πορνογραφίας συναντήθηκε με τον καναδό παιδεραστή «Ζακάρ» σε ένα πάρκο του Μόντρεαλ. Η συνάντηση αυτή, όπως και οι επαφές που έκανε πάλι με πλαστή ταυτότητα με άλλους 21 φερόμενους ως παιδεραστές στο Διαδίκτυο, πραγματοποιήθηκε για τις ανάγκες μιας εκπομπής της σειράς Les Ιnfiltr s που μεταδόθηκε προχθές από το κανάλι France 2. Οι δημοσιογράφοι του ομίλου Capa, που είναι ο παραγωγός αυτής της σειράς, ερεύνησαν το θέμα της παιδεραστίας για έναν χρόνο. Και η απόφαση που ελήφθη τελικά ήταν να δοθούν όλα τα ονόματα ή ψευδώνυμα στην αστυνομία.

«Είμαστε δημοσιογράφοι, αλλά πάνω απ΄ όλα είμαστε πολίτες», λέει στη Λιμπερασιόν ο πρόεδρος του ομίλου Ερβέ Σαμπαλιέ. «Είναι βαθύτατη πεποίθησή μου ότι έπρεπε να καταφύγουμε στην αστυνομία. Το ίδιο θα κάναμε αν διεισδύαμε σε ένα δίκτυο τρομοκρατών και μαθαίναμε ότι θα εκραγεί μια βόμβα στο μετρό και θα σκοτώσει 150 άτομα. Υπάρχει για άλλη μια φορά ο κίνδυνος να ξεκινήσει μια συζήτηση περί δημοσιογραφίας, ενώ η πραγματική συζήτηση είναι ότι σήμερα τα παιδιά σε όλον τον κόσμο βρίσκονται στο έλεος αρπακτικών στο Ιnternet».

«Πρόκειται για σοβαρό ολίσθημα», αντιτείνει με συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα ο Ρισάρ Μαλκά, δικηγόρος και ειδικός για το δίκαιο του Τύπου. «Ή δημοσιογραφική ταυτότητα έχεις ή αστυνομική, όχι και τα δύο. Και αν σήμερα καταδίδεις έναν παιδεραστή, δεν πρέπει αύριο να κάνεις το ίδιο με έναν τρομοκράτη, έναν έμπορο όπλων, αλλά και μ΄ έναν λαθρομετανάστη; Οσο για το επιχείρημα ότι ο όμιλος Capa ήταν αναγκασμένος να καταδώσει τους παιδεραστές, ο νόμος είναι σαφής: ο δημοσιογράφος δεν είναι σε καμιά περίπτωση υποχρεωμένος να αποκαλύψει τις πηγές του».

Ανάλογα επιχειρήματα χρησιμοποιούν με κοινό τους κείμενο στην ιστοσελίδα Rue89 δεκαπέντε γάλλοι δημοσιογράφοι, συγγραφείς και παραγωγοί, υπενθυμίζοντας ότι το 1975 οι Νιου Γιορκ Τάιμς είχαν προτιμήσει να παραμείνει για 40 ημέρες στη φυλακή ένας δημοσιογράφος τους (ο Μάιρον Φάρμπερ) από το να παραδώσουν στη δικαιοσύνη απόρρητες πληροφορίες για έναν γιατρό που δολοφονούσε τους ασθενείς του.

Το πρόβλημα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη εκπομπή χρησιμοποιούνται συστηματικά κρυφές κάμερες. Στην Ελλάδα, αυτά είναι βέβαια ψιλά γράμματα. Αλλά στη Γαλλία η συζήτηση έχει ανάψει. Εχει ένας δημοσιογράφος δικαίωμα να χρησιμοποιεί σε μια έρευνα ψεύτικη ταυτότητα; Επιδέχεται εξαιρέσεις το απόρρητο των πηγών; Και ποιος αποφασίζει εν τέλει ποιες είναι αυτές οι εξαιρέσεις;