Θα χρειαστούν δύο γενιές

«Στο Δημοκρατικό Κόμμα δεν υπάρχουν ούτε ιδέες ούτε ηγέτες ούτε πρόγραμμα. Θα χρειαστούν δύο γενιές για να ξαναγίνει η Κεντροαριστερά μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση». Τζανκάρλο Σανταλμάσι, πρώην διευθυντής του Radio RΑΙ.

O Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει κατηγορηθεί για δωροδοκία, φοροδιαφυγή, διαφθορά και υπονόμευση του Τύπου. Έχει ανοίξει μέτωπο με τους δικαστές, την Καθολική Εκκλησία και όσους δημοσιογράφους δεν δουλεύουν γι΄ αυτόν. Η γυναίκα του τον άφησε επειδή οργάνωνε όργια στη βίλα του, στη Σαρδηνία. Και την περασμένη εβδομάδα, το Συνταγματικό Δικαστήριο ήρε την ασυλία του. Παρά ταύτα, ο Ιταλός πρωθυπουργός παραμένει ισχυρός και δημοφιλής. Ένας από τους προφανείς λόγους είναι ότι ελέγχει τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης της χώρας του. Ένας άλλος είναι η πολυδιάσπαση και η ανικανότητα της αντιπολίτευσης. Αλλά δεν φτάνουν αυτά. Όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Μπέπε Σεβερνίνι στο ΤΙΜΕ, ο Μπερλουσκόνι είναι ο καθρέφτης της σύγχρονης Ιταλίας: αγαπά τις γυναίκες, το ποδόσφαιρο, το χρήμα, το φαΐ και τους φίλους του. Το πρωί εγκωμιάζει την Εκκλησία, το απόγευμα εξαίρει τις οικογενειακές αξίες και το βράδυ βγαίνει με πόρνες πολυτελείας.

Με αρχηγό της τον Βάλτερ Βελτρόνι, η αντιπολίτευση δεν μπόρεσε να τον νικήσει. Χωρίς τον Βελτρόνι, τα πηγαίνει ακόμα χειρότερα: στις ευρωεκλογές του Ιουνίου έχασε οκτώ μονάδες σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου του 2008. Αναζητείται λοιπόν επειγόντως ηγέτης. Κι όπως απαιτεί η εποχή, ο ηγέτης θα βγει από τη βάση. Στις 25 Οκτωβρίου, οι Ιταλοί πολίτες άνω των 16 ετών θα κληθούν στις κάλπες για να επιλέξουν ανάμεσα σε τρία πρόσωπα: τον 58χρονο πρώην υπουργό Βιομηχανίας Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι (φωτό), τον 50χρονο σημερινό (μεταβατικό) αρχηγό Ντάριο Φραντσεσκίνι και τον 58χρονο χειρουργό Ινιάτσιο Μαρίνο. Αν δεν σας λένε κάτι αυτά τα ονόματα, δεν είστε οι μόνοι. Ούτε τα δύο εκατομμύρια Ιταλοί που υπολογίζεται ότι θα ψηφίσουν είναι ενθουσιασμένοι με τις επιλογές που τους προσφέρονται.

Φαβορί είναι ο πρώτος, αφού έλαβε το 55% στην ψηφοφορία που έγινε μεταξύ των μελών του κόμματος. Πρώην κομμουνιστής, με καταγωγή από την «κόκκινη» Εμίλια Ρομάνια και προσκείμενος στον πρώην πρωθυπουργό Μάσιμο Ντ΄ Αλέμα, ο Μπερσάνι προτείνει μια μαχητική πολιτική κατά του Μπερλουσκόνι, «ο οποίος αντικαθιστά σταδιακά τους συνταγματικούς κανόνες και το κοινοβουλευτικό σύστημα από την άμεση σχέση ηγέτη- λαού». Ο πρώην χριστιανοδημοκράτης Φραντσεσκίνι (37%) θέλει ένα κόμμα πιο κοντά στους νέους, τους σοσιαλιστές και τους οικολόγους. Όσο για τον Μαρίνο (8%), είναι ο λιγότερο πολιτικός από τους τρεις υποψηφίους και δίνει έμφαση στον κοσμικό χαρακτήρα του ιταλικού κράτους.

Είναι φανερό ότι λείπει μια γυναίκα. Λείπει ο νέος και χαρισματικός ηγέτης που θα ενθουσιάσει και θα συσπειρώσει, ο «Ιταλός Ομπάμα». Εντάξει, να το πούμε κι ας παρεξηγηθούμε, λείπει ο «Ιταλός Γιώργος».