Προτεραιότητα στους νέους

Να και μια όχι ακριβώς πολιτική εξήγηση για την εχθρότητα μεγάλου μέρους των Αμερικανών προς τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας: οι Αμερικανοί φοβούνται τη μεταρρύθμιση, επειδή φοβούνται τον θάνατο.

Σε πρόσφατο άρθρο του στην επιθεώρηση Lancet, ο Εζέκιελ Εμάνιουελ πρότεινε ένα σύστημα για το ποιος θα έπρεπε να έχει προτεραιότητα σε πράγματα όπως η μεταμόσχευση ήπατος ή τα εμβόλια σε περίπτωση επιδημίας. Μεταξύ άλλων παραγόντων που πρέπει να ληφθούν υπόψη, περιελάμβανε σε περίοπτη θέση την ηλικία: οι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες πρέπει πάντα να προηγούνται, αφού έχουν πλήρως ανεπτυγμένη προσωπικότητα και περισσότερα χρόνια μπροστά τους από τους ηλικιωμένους. Το άρθρο συνοδευόταν μάλιστα και από ένα γράφημα που έδειχνε πόσο μειώνεται η αξία της ανθρώπινης ζωής όσο απομακρύνεται από την ιδανική ηλικία.

Οι Ρεπουμπλικανοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον Εμάνιουελ «Δόκτορα Θάνατο». Εκτός από γιατρός, όμως, ο συντάκτης του επίμαχου άρθρου είναι και αδελφός του Ραμ Εμάνιουελ, του προσωπάρχη του Ομπάμα. Όπως είναι φυσικό, λοιπόν, οι απόψεις του πολιτικοποιήθηκαν. Οι Ρεπουμπλικανοί δεσμεύτηκαν να θέσουν εκτός νόμου τη σύνδεση της υγειονομικής περίθαλψης με την ηλικία. Όπως επισημαίνει όμως ο Εκόνομιστ, η πρακτική αυτή εφαρμόζεται ήδη ευρέως. Όλοι συμφωνούν ότι μια μέρα θα πεθάνουμε. Κι όλοι συμφωνούν ότι, ακόμη και στην Αμερική, οι πόροι είναι περιορισμένοι. Πού πρέπει λοιπόν να δοθεί η προτεραιότητα: στο να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές ή στο να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια ζωής; Κανείς δεν αρνείται ότι πρέπει και αξίζει να δαπανηθούν 1.000 δολάρια για να σωθεί η ζωή ενός παιδιού. Είναι όμως εξίσου θεμιτό να δαπανηθούν ένα εκατομμύριο δολάρια για να παραταθεί κατά μία εβδομάδα η επώδυνη ζωή ενός ανθρώπου που πάσχει από ανίατη ασθένεια; Και στην περίπτωση αυτή, ποιος πρέπει να πληρώσει;

Οι υπέρμαχοι της μεταρρύθμισης διαψεύδουν ότι θα πληγεί καθ΄ οιονδήποτε τρόπο το Μedicare, το κρατικό πρόγραμμα υγείας για τους ηλικιωμένους. Αλλά η Μπρίτανι Τομάινο, μια ειδικευόμενη ογκολόγος, δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι, αν ψηφιστεί η μεταρρύθμιση, ο 95χρονος παππούς της θα έχει στο μέλλον (δηλαδή πόσο μέλλον;) μεγαλύτερες δυσκολίες να τύχει της φροντίδας που χρειάζεται. Και η μεγάλη πλειοψηφία των ηλικιωμένων συμφωνεί μαζί της: μόνο το 23% πιστεύει ότι η μεταρρύθμιση θα τους κάνει καλό. Σε ένα δημοκρατικό σύστημα όπου οι ψήφοι όλων των ηλικιακών κατηγοριών μετρούν το ίδιο- και μάλιστα οι ψηφοφόροι μεγαλύτερης ηλικίας είναι πιο αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τα «κεκτημένα» τους-, το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Οι πιο κερδισμένοι- κατ΄ άλλους οι μόνοι κερδισμένοι- από τη μεταρρύθμιση θα είναι οι σημερινοί ανασφάλιστοι. Αλλά η κατηγορία αυτή αντιστοιχεί μόνο στο 15% του πληθυσμού. Και, φυσικά, δεν βγάζει πρόεδρο.